Παιδιά-θύματα

Οι γονείς μου χώρισαν ουσιαστικά όταν ήμουν 15. Ο πατέρας μου είχε αρχίσει να συμπεριφέρεται περίεργα και ένιωθα ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ κάθε φορά που επέστρεφε πάλι πίσω στη δουλειά του. Όταν έφευγε επί ένα χρόνο δε μας έπαιρνε καθόλου τηλέφωνο και κάθε φορά που τον παίρναμε εμείς "είχε δουλειά". Τελικά μετακομίσαμε στην πόλη που δούλευε και ήταν σκατά. Ήμασταν σε μεγάλη πόλη, η μαμά μου δεν ήξερε να οδηγεί με αποτέλεσμα να ήμαστε συνεχώς κλεισμένοι στο σπίτι. Μετά έβγαινε με τη γκόμενα φανερά. Κοιτούσε στο δρόμο ή στην παραλία που πηγαίναμε γκόμενες και έλεγε πως: "Τις όμορφες κοπέλες τις βλέπεις και θες να της γαμήσεις" και άλλα όμορφα. Μια φορά ήταν τόσο άγριος ο καυγάς που η μαμά μου έφυγε από το σπίτι και την κυνηγούσα με τον αδερφό μου στους δρόμους κλαίγοντας. Της είπα να φύγουμε και να αφήσουμε τον μπαμπά πίσω και εκείνη συμφώνησε. Μέσα σε μια βδομάδα είχαμε ακυρώσει 3 πτήσεις για επιστροφή γιατί ο μπαμπάς μου τη τούμπαρε και τις 3 φορές καθώς μας πήγαινε στο αεροδρόμιο.

Ο μπαμπάς μου δεν άφηνε τη γκόμενα και με χίλια ζόρια φύγαμε. Τελικά ο μπαμπάς μου κοστολόγισε εμένα και τον αδερφό μου (250 ευρώ / παιδί) και από τότε τα πράγματα είναι πολύ σφιγμένα οικονομικά  ενώ παλιότερα είχαμε άνεση. Μέσα σε όλα αυτά, εγώ απομακρύνθηκα από τους φίλους μου επειδή ζούμε σε μικρή πόλη και δεν ήθελε η μαμά μου να μαθευτεί.

Από ένα σημείο και μετά ήταν λες και είχα αλλάξει απότομα. Αποστασιοποιήθηκα και έγινα ο περίγελος της τάξης, η "περίεργη". Ήθελα να είμαι άριστη μαθήτρια για να πετύχω τα όνειρα μου και να είμαι άξια να με χρηματοδοτήσει ο μπαμπάς μου γιατί πάντα έλεγε πως άχρηστους δε χρηματοδοτεί. Πιο πολύ θαύμαζε την Ιατρική σαν επάγγελμα οπότε έβαλα στόχο αυτό, ενώ ήθελα παλιότερα Καλών Τεχνών. Ο μπαμπάς έχει χρήματα αλλά άμα πω πως θέλω Καλών Τεχνών θα με διαγράψει παντελώς και η μαμά δεν μπορεί αν με στηρίξει οικονομικά.

Τέλος πάντων, φέτος έδωσα πανελλήνιες. Δε μπορούσα να συγκεντρωθώ στο διάβασμα. Απέτυχα. Θα δώσω δεύτερη χρονιά. Συνεχίζω να μη μπορώ να συγκεντρωθώ, να νιώθω χωρίς ενέργεια ακόμα και όταν έχω κοιμηθεί κτλ. Είναι σαν να έχω μαύρα σύννεφα στο κεφάλι μου. Προσπάθησα να τα κάνω να φύγουν βγαίνοντας έξω με μια άλλη κοπέλα αλλά νιώθω λες και δεν υπάρχει σύνδεση. Επιστρέφω σπίτι και είναι σαν όλη η ενέργεια να έχει φύγει πιο έντονα από ότι συνήθως και αισθάνομαι πιο μόνη από ποτέ. Θέλω να κλάψω. Μια παλιά μου φίλη μου έστειλε μήνυμα σήμερα. Μου είπε πως της λείπω και χάρηκα τρομερά επειδή μιλήσαμε και ήταν σαν παλιά. Κανονίσαμε να πάω να την επισκεφτώ (μένει σε άλλη πόλη). Τέλος πάντων, μετάνιωνα που απομακρύνθηκα και ευχόμουν να μπορούσα να το αλλάξω. Αυτά ήθελα να πω. Δε ξέρω τι ακριβώς θέλω να ρωτήσω. Ίσως πως να ξεπεράσω αυτά τα συναισθήματα. Τι να κάνω για να φύγουν τα συναισθήματα που εμποδίζουν την απόδοση μου?

Σ

 

Δυστυχώς, παίρνω συχνά τέτοια γράμματα... Είναι γράματα 3-4 σελίδων, γραμμένα από εφήβους που κατά κανόνα είναι άριστοι μαθητές αλλά υποφέρουν από ψυχολογικά και ψυχο-σωματικά προβλήματα, ως συνέπεια άσχημων οικογενειακών καταστάσεων. Τα παιδιά αυτά ζούν μια ζωή που δεν τους αξίζει και είναι τα εξιλαστήρια θύματα δυσλειτουργικών οικογενειών και γονέων χωρίς συνείδηση ή ψυχική ισορροπία.

Όσο κι αν στους όρους συμμετοχής στο blog λέω με σαφήνεια πως τα γράμματα πρέπει να είναι σύντομα, στις περιπτώσεις αυτών των παιδιών διαβάζω με προσοχή αρκετές σελίδες κραυγής για βοήθεια και βγάζω αδιαμαρτύρητα την περιληψη για να τη δημοσιεύσω.

Αισθάνομαι αδύναμη να συμβουλεύσω ψυχολογικά ένα τέτοιο παιδί. Αυτοί που θα έπρεπε να αναζητήσουν συμβουλευτική βοήθεια είναι οι γονείς τους, αλλά αυτοί είναι πολύ απορροφημένοι από το προσωπκό τους δράμα ή τον προσωπικό τους εγωισμό, ώστε να νοιαστούν για τα παιδιά τους...

Δυστυχώς, αν η οικογένεια είναι «άρρωστη», το παιδί δεν μπορεί να βοηθηθεί σημαντικά από κανέναν ψυχολόγο. Είναι σαν να προσπαθούμε να επιδιορθώσουμε ένα σπίτι, όταν τα θεμέλιά του συνεχώς υποχωρούν...

Οπότε, λίγα πράγματα έχω να πω στη νεαρή φίλη του μηνύματος.

·       Η οικογενειακή σου ιστορία, μέσα σε όλα τα άσχημα που σου έχει κάνει, σε έχει ωριμάσει πρόωρα και σε μαθαίνει -με πολύ σκληρό τρόπο- να στηρίζεσαι μόνο στον εαυτό σου. Προσπάθησε λοιπόν να στηριχτείς εκεί και να μετουσιώσεις τη δυστυχία σου σε δύναμη.

·       Επένδυσε στο μέλλον σου. Μόνο με σπουδές και δουλειά θα μπορέσεις να ξεφύγεις. Μην ακους τον πατέρα σου σχετικά με τον επαγγελματικό σου προσανατολισμό. Δεν είναι ικανός να σε συμβουλεύσει και χρησιμοποιεί τα χρήματά του για να σε πιέσει προς μια σχολή κύρους, για να υπερηφανεύεται μετα. Ξέρω πως αποζητάς την αγάπη και αποδοχή του, αλλά αν τα πάρεις επειδή υποτάχθηκες στις επιθυμίες του, δεν θα αξίζουν! Συνεννοήσου με τη μητέρα σου και βρες τρόπο να σπουδάσεις αυτό που θέλεις. Μια μέση λύση είναι να δεις ποιές σχολές σε ενδιαφέρουν σύμφωνα με την κατεύθυνσή σου και να επιλέξεις μια σχολή λιγότερο απαιτητική από την Ιατρική, έτσι ώστε να μπορείς να εργάζεσαι ως φοιτήτρια και ταυτόχρονα να παρακολουθείς κάποιο εργαστήρι ζωγραφικής.

·       Ζήτησε βοήθεια από παπούδες, θείους ή πολύ καλούς οικογενειακούς φίλους να συμβουλεύσουν τους γονείς σου ή απλώς να σε ακούσουν.

·       Το καλύτερο θα ήταν να μπορούσε η μητερα σου να δεχτεί ψυχολογική στήριξη. Αναζητήστε φορείς που παρέχουν δωρεάν τέτοιες υπηρεσίες, όπως κρατικά νοσοκομεία, κοινωνικές υπηρεσίες δήμων ή κοινωνικά ιατρεία γειτονιάς. Θα μπορούσες κι εσύ η ίδια να ζητήσεις εκει βοήθεια, αλλά για τη μητέρα σου αυτο είναι πιο επιτακτικό. Σε όποια παιδιά οι οικογενειακές καταστάσεις φτάνουν σε επίπεδο κακοποίησης (συναισθηματικής ή σωματικής), συμβουλεύω να απευθυνθούν στα Χαμόγελο του Παιδιού. (Αν εσύ ξεπερνάς το όριο ηλικίας, τότε ας απευθυνθεί ο αδελφός σου).

·       Επένδυσε σε φίλους, θα είναι μεγάλο στήριγμα για σένα. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλά συνομήλικα παιδιά αλλά και μεγαλύτερα άτομα, πχ παλιοί καθηγητές σου, που σε εκτιμούν και θα ανταποκριθούν σε μια πρωτοβουλία σου για ανθρώπινη επαφή. Μην περιμένεις να κάνουν οι άλλοι το πρώτο βήμα  και μη νιώθεις κατώτερη αν το κάνεις εσύ. Μη διατηρείσαι σε κοινωνικό περιορισμο για να μη σχολιαζει το περιβάλλον. Άσε το να σχολιάζει! Οι σχολιασμοί αυτοί σίγουρα δεν αφορούν εσένα αλλά τους γονείς σου (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, αξίζουν σχολιασμού!)

Λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο. Τέτοιες καταστάσεις απαιτούν συμβουλευτική οικογένειας, στην οποία οι γονείς να ενταχτούν με υπευθυνότητα και συνειδηση...