Υποκατάστατο μητέρας;

Έχω θεμα με τη μητερα μου. Ειμαι 20 χρονων και απο πολυ μικρη η μητερα μου παντα μου ελεγε πως με αισθανοταν πολυ ανεξαρτητο παιδι και πως δεν την ειχα αναγκη. Δε μου αφιερωνε καθολου χρονο απο την προσωπικη της ζωη. Δεν συζητούσε ποτε για τα οποια θεματα με απασχολουσαν κατα καιρους και παντα τα ξεπερνουσα ολα μονη μου! Σαν μαμα και παντα ηταν απεναντι μου επικριτικη στα οσα εκανα. Σαν παιδι παντα ειχα πολλες ασχολιες και ημουν καλη στα οσα εκανα. Ομως παντα εδινε προσοχη στα οσα δεν εκανα ή δεν εκανα οπως τα ηθελε.

Πολλες φορες προσπαθησα να κατανοησω την συμπεριφορα της και τους λογους για τους οποιους μου φεροταν και μου φερεται ετσι ακομα και σημερα. Ομως εκει που παω να εξηγησω καποιες δικες της συμπεριφορες απεναντι μου, και τα παω καλα, μου βγαινει ο θυμος, τα νευρα και αισθανομαι πολυ μπερδεμενη, αμφιταλαντευομενη στο «γιατι να δικαιολογω τα παντα;» Αισθανομαι οτι δεν εχω χαρει την μαμα μου ουτε σαν παιδι, ουτε τωρα σαν κοπελα.

Το θεμα μου ομως περα απο αυτο που ειναι, οτι μου βγαινει να θεωρω ως μητερα μου μια γυναικα που μπηκε στην ζωη μου, η οποια δεν εχει παιδια και με υπεραγαπα.Το ξερω οτι ισως ακουγεται ασχημο και παραλογο αλλα παρολο που δεν μου χαριζεται σαν ανθρωπος και ειναι αρκετα αυστηρη μαζι μου, αισθανομαι οτι με καθοδηγει πολυ ομορφα και μου δινει πολυ χρονο ωστε να συζηταμε και να περναμε ωραια μαζι. Τη βλεπω σαν υποκαταστατο; Μου κανει καλο; Εκεινη λεει απο τη μια οτι μερικες φορες πιεζεται και απο την αλλη αποζητα να με εχει κοντα της, να μου μιλαει και παντα με κοιταει και βουρκωνει. Λεει οτι με θεωρει το πνευματικο της παιδι γιατι δεν μπορει να με θεωρησει ως αληθινο της παιδι..Αυτο το καταλαβαινω και εγω. Ομως τι μου συμβαινει; Γιατι γινονται ολα αυτα; Ειναι κακο;

Ε

Φαίνεται πως η μητέρα σου δεν σε κάλυψε ποτέ στις συναισθηματικές ανάγκες που είχες και έχεις. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι για τους δικούς της λόγους και εξαιτίας της δικής της προσωπικότητας δεν ήταν διαθέσιμη αλλά ασκούσε κριτική στο άτομό σου. Μπορεί εξάλλου να ήσασταν ασύμβατες προσωπικότητες και η επικοινωνία σας να μη μπορούσε να ξεπεράσει ένα επίπεδο, οπότε αυτό σε άφησε ανικανοποίητη από μητέρα. Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις ούτε να συγχωρήσεις, αλλά να αποδεχτείς. Να αποδεχτείς πως η μητέρα σου είναι αυτή, αυτά μπορεί να σου δώσει, και να ρυθμίσεις ανάλογα τις σχέσεις σας. Αυτό μπορεί να είναι επίπονο, αλλά ελάχιστοι έχουν τους γονείς που ονειρεύονται…

Είναι απόλυτα φυσιολογικό ένα παιδί που δεν καλύπτεται από τους γονείς του να αναζητά εναλλακτικά γονικά πρότυπα και είσαι ευτυχής που βρήκες ένα εναλλακτικό πρότυπο μητέρας. Προσοχή όμως: Η κυρία αυτή δεν είναι μητέρα σου και δεν θα γίνει ποτέ. Είναι μια μεγαλύτερη στενή σου φίλη που μπορεί να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή σου, την αγαπάς και σ’ αγαπά. Ως εκεί. Πολλοί έχουμε στη νεότητά μας κάποιους «μέντορες» που μας βοήθησαν να γίνουμε αυτό που είμαστε. Συχνά άλλοι άνθρωποι μας δίνουν την αγάπη και προσοχή που θα θέλαμε από τους γονείς μας. Η αγάπη αυτή και η στενή σχέση που αναπτύσσεται είναι θετική, αλλά δεν αντικαθιστά τους γονείς. Η έλλειψη εκεί πάντα θα υπάρχει, αλλά οι άλλες σχέσεις αγάπης κάνουν την έλλειψη της γονικής αγάπης πιο υποφερτή.

Θέλω να σου επιστήσω την προσοχή σε δυο σημεία:

·         Είναι η αγάπη της κυρίας αγνή και χωρίς να προσδοκά κάποιου είδους ανταμοιβή; Μήπως καλύπτει τη μοναξιά της και την έλλειψη παιδιών; Θα έλεγα και σ’ εκείνη ό,τι και σε σένα σχετικά με τα υποκατάστατα των γονικών σχέσεων. Ποτέ δεν θα είσαι πραγματικό της παιδί, αλλά μια μικρή, αγαπημένη φίλη και πνευματική μαθήτρια. Μήπως για κάποιο λόγο σε χρειάζεται στη ζωή της; Μήπως προσδοκά κάτι από σένα; Γιατί λέει πώς πιέζεται; Αν υπάρχει από μέρους της μόνο αγνή αγάπη χωρίς υποχρεώσεις και όρους και μαζί πνευματική καθοδήγηση, τότε όλα είναι καλά.

·         Μήπως υπάρχει προσκόλληση από ένα ή και από τα δυο μέρη; Μήπως οι αμοιβαίες ανάγκες που καλύπτονται σας κάνουν να καταργήσετε την ανεξαρτησία σας; Πόσο συχνά βλέπεστε; Μήπως έχετε δημιουργήσει υπερβολικά στενή σχέση που σας αποκόπτει από την υπόλοιπη ζωή; Η αληθινή αγάπη δεν προκύπτει από ανάγκη και επιπλέον επιτρέπει και στα δυο μέλη να είναι ελεύθερα.

Αν η σχέση σας τεθεί στις βάσεις που έχω προαναφέρει, δεν υπάρχει τίποτα κακό, αντίθετα είναι πολύ όμορφη. Δεν είναι όμως σε καμιά περίπτωση γονική και καλό είναι να μην αυταπατάσθε. Μην κόβεις ωστόσο το δρόμο για σχέση με τη μητέρα σου. Οι μεγάλοι συνήθως δεν αλλάζουν ριζικά, αλλά εσύ μεγαλώνοντας θα αλλάξεις και ίσως την κατανοήσεις και την πλησιάσεις περισσότερο. Μην αναφερθείς ποτέ στην άλλη κυρία ως υποκατάστατο μητέρας, γιατί θα πληγώσεις πολύ τη μητέρα σου. Μην κρύβεις ωστόσο τις συναντήσεις σας και τα συναισθήματά σου γι’ αυτήν, αν ερωτηθείς, γιατί δεν είναι τίποτα κακό και δεν έχεις τίποτα να κρύψεις.

Υ.Γ. Όταν εργαζόμουν σε λύκειο, μια μαθήτρια μου είπε πως τόσο με αγαπά και με θαυμάζει που θα ήθελε να είμαι μητέρα της. Της απάντησα πως χαίρομαι για την αγάπη και την εκτίμηση και είναι αμοιβαία, αλλά δεν θα είμαι ποτέ μητέρα της, παρά μια αγαπημένη της καθηγήτρια που ίσως πάντα θα με θυμάται με αγάπη. Και τέτοιες σχέσεις είναι πολύ σημαντικές. Η μητέρα της είναι και θα παραμείνει αυτή που είναι.