Πρώτη σχέση και κατάθλιψη

Eίμαι 22 ετών, φοιτήτρια μακριά από την πόλη μου. Στο λύκειο έκανα την πρώτη μου μακροχρόνια σχέση που κράτησε σχεδόν 3 χρόνια κι ενώ ήμουν πολύ ευτυχισμένη κι όλα πήγαιναν καλά έληξε άδοξα λίγους μήνες πριν δώσω πανελλήνιες. Εκείνος ήταν μία τάξη πάνω από μένα και τότε είχε περάσει στην σχολή του. Από τότε είχαμε απομακρυνθεί λίγο γιατί έκανε νέες παρέες αλλά ακόμη όταν συναντιόμασταν ένιωθα πως μ' αγαπάει. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα και χωρίς κάποιο προφανή λόγο μου είπε σε μια συνάντησή μας πως ήθελε να χωρίσουμε και πως ήλπιζε πως θα ξανασυναντιόμασταν στο μέλλον και θα ήθελε πολύ να είμαι αυτή με την οποία θα έκανε οικογένεια, μου είπε ότι δεν φταίω εγώ γιατί δεν έκανα κάποιο λάθος και αναρωτιόταν πως θα με έβγαζε από την ζωή του(λες και τον πίεζε κανείς!).

Εγώ δεν πίστεψα στην αρχή ότι όντως θα χωρίζαμε γιατί συνεχίσαμε να μιλάμε και μου έλεγε ότι ακόμη νιώθει πράγματα για μένα. Μέτα από 2 μήνες έμαθα από φίλους ότι είχε κάνει νέα σχέση ταυτόχρονα με τον χωρισμό μας.  Είπε ότι δεν μου το ανέφερε για να μην με πληγώσει. Η αλήθεια είναι πως έκανα ένα τεράστιο λάθος που ακόμα το μετανιώνω: συνέχιζα να προσπαθώ να του μιλήσω ενώ εκείνος δεν ήθελε πια γιατί η κοπέλα του ζήλευε και προκάλεσα πολύ άσχημες καταστάσεις μεταξύ μας που εύχομαι να μην συνέβαιναν ποτέ.

Εγώ είχα γίνει κουρέλι, είχα μήνες να κοιμηθώ πάνω από μια ώρα, έκλαιγα όλη μέρα και φυσικά δεν πέρασα στην σχολή που ήθελα. Μετά από λίγο καιρό εκείνος έκοψε κάθε επικοινωνία κι εγώ είχα βυθιστεί πια για τα καλά στην κατάθλιψη με κρίσεις άγχους. Ακόμη  και μέχρι τώρα αποφεύγω να βγαίνω στην πόλη στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα για να μην τον συναντήσω με τη φίλη του.

Τον επόμενο χρόνο η κατάσταση μου βελτιώθηκε ελάχιστα, αλλά ακόμη έκλαιγα σχεδόν κάθε βράδυ κι αναρωτιόμουν «γιατί».  Δεν υπάρχει κάτι για να μου τραβήξει την προσοχή και ποτέ δεν κατάφερα να νιώσω ευτυχισμένη ούτε καν χαρούμενη στην πραγματικότητα ό,τι κι αν έκανα. Στην σχόλη που πέρασα έκανα μια νέα σχέση πιο πολύ λόγω της παρότρυνσης των φίλων μου ώστε να πάω παρακάτω, αλλά το παιδί είναι ανώριμο. Ενώ στην αρχή ήταν ενθουσιασμένος μετά άρχισε να βαριέται, τσακωνόμασταν συχνά κι εγώ αναπολούσα τις καλές στιγμές που είχα ζήσει με τον πρώην μου. Μετά από έναν χρόνο ανακάλυψα ότι του άρεσε μια φίλη μου. Πληγώθηκα πάρα πολύ που πάλι προδόθηκε η εμπιστοσύνη μου. Είμαστε ακόμη μαζί αλλά έχω χάσει επίσης τελείως την διάθεσή μου για ερωτική επαφή, η οποία είχε ήδη μειωθεί μετά το τέλος της προηγούμενης μου σχέσης.

Νιώθω τελείως άλλος άνθρωπος τα τελευταία χρόνια, δηλαδή νιώθω πως ό,τι και να γίνει δεν μου κάνει καμία διαφορά πια και νιώθω ακόμη κι ενοχές που δεν μπορώ να ξεπεράσω τον χωρισμό μου μετά από τόσο καιρό και να νιώσω χαρούμενη όπως οι άλλοι άνθρωποι.

Έχω σκεφτεί να πάω σε ψυχολόγο αλλά ποτέ δεν το τόλμησα, ίσως γιατί εάν αποτύχει κι αυτό θα είμαι πια σίγουρη ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να φτιάξουν τα πράγματα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Από την οικογένειά μου δεν έχω συναισθηματική στήριξη.  Συνήθως σκέφτομαι ότι μακάρι όντως στον μέλλον να είμαστε ξανά με τον πρώην μου, είναι ο μόνος άνθρωπος που με είχε κάνει τόσο ευτυχισμένη χωρίς καμιά προσπάθεια. Δεν σκέφτομαι γενικά ότι θα βρεθεί κάποιος άλλος άνθρωπος που θα με κάνει να νιώσω έτσι ξανά.

Ρ.

Οι μακροχρόνιες εφηβικές σχέσεις κατά κανόνα διαλύονται όταν το ένα ή και τα δυο νεαρά παιδιά περάσουν στο πανεπιστήμιο. Είναι σχέσεις που λειτουργούσαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και σπάνια επιβιώνουν έξω από αυτό. Όσο κι αν σε πληγώνει αυτό, αυτή είναι η αλήθεια. Θα μπορούσες σε 1-2 χρόνια να είχες αποχωρήσει εσύ πρώτη. Έτυχε και αποχώρησε ο πρώην σου. Σε ερωτεύτηκε ως μαθητής, αλλά στο πανεπιστήμιο γνώρισε άλλα ενδιαφέροντα και ερεθίσματα και τον προσήλκυσε  κάποια άλλη κοπέλα. Είχε μάλιστα την εντιμότητα να χωρίσει μαζί σου πριν τα φτιάξει μαζί της. Τα περί μελλοντικής οικογένειας δείχνουν μεν την εκτίμηση και την τρυφερότητά του για σένα, αλλά δεν έχουν σοβαρότητα. Δεν χωρίζουμε και δίνουμε ραντεβού σε 10 χρόνια για να παντρευτούμε!

 Πραγματικά μεγάλο λάθος να πιέζεις κάποιον που έχει αποχωρήσει από μια σχέση. Όμως το έκανες και δεν αλλάζει, απλώς κράτησε την εμπειρία που σε δίδαξε η πρωτοβουλία σου αυτή.

 Μειώθηκε η απόδοσή σου και έπεσες σε κατάθλιψη –όπως την περιγράφεις- λόγω της διάλυσης της σχέσης. Αυτό έχει να κάνει με σένα και με κανέναν άλλον.

Είναι θέμα προσωπικής δύναμης να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε δυσάρεστες αλλαγές και πρέπει να μπορέσεις να την αποκτήσεις. Αν η διάλυση μιας εφηβικής σχέσης σε οδηγεί σε κατάθλιψη, προβληματίσου για το τι θα κάνεις στις αντιξοότητες της ενήλικης ζωής.

Έκανες καλά που δημιούργησες άλλη σχέση, αλλά ίσως δεν επέλεξες το σωστό άτομο. Είσαι απόλυτα δικαιολογημένη γι’ αυτό λόγω της άσχημης ψυχολογικής σου κατάστασης και του νεαρού της ηλικίας σου. Δεν είσαι υποχρεωμένη να μείνεις στη σχέση αυτή αν δεν σου αρέσει. Ο κόσμος είναι γεμάτος αγόρια!

 Η συμβουλή μου είναι να επισκεφτείς οπωσδήποτε ψυχολόγο. Η δικαιολογία που προβάλλεις για να μην το κάνεις δείχνει την απροθυμία σου να μπεις στο δύσκολο δρόμο της αλλαγής. Κατανίκησέ την! Μέσα από μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης θα δεις ποια είσαι και τι θέλεις από τη ζωή, θα μάθεις να στέκεσαι στα πόδια σου, να μην εξαρτάσαι τόσο από τις σχέσεις σου και να αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες. Σίγουρα όλα αυτά θα τα μάθεις και με την εμπειρία της ζωής, αλλά η προσωπική ανάπτυξης θα σου γλιτώσει χρόνο και ενέργεια που θα μπορέσεις να τα χρησιμοποιήσεις πολύ πιο δημιουργικά στα νεανικά σου χρόνια.

Μην κάνεις σενάρια μελλοντικής συνύπαρξης με τον πρώην, ούτε αφορισμούς για το ποιος θα σε κάνει ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη θα σε κάνει κυρίως η καλή σχέση με τον εαυτό σου  και μετά ο κόσμος είναι γεμάτος ενδιαφέροντες άντρες με τους οποίους μπορείς να αποκτήσεις νεανικές εμπειρίες και να περάσεις πολύ όμορφα.