«Πακέτο» με την πεθερά

Είμαι 36 ετών, και σε δυο μήνες παντρεύομαι τον Χ, 40 ετών. Ο πατέρας του Χ πέθανε όταν εκείνος ήταν 14 ετών (μοναχοπαίδι) και η μητέρα του τον μεγάλωσε μόνη της με μεγάλη αφοσίωση. Ως συνέπεια οι δυο τους είναι θα έλεγα υπερβολικά δεμένοι. Όταν ο Χ ήρθε στην Αθήνα για σπουδές, η μητέρα του πήρε μετάθεση από τη δουλειά της (ήταν καθηγήτρια) και μετακόμισε μαζί του «για να μην έχουν δυο σπίτια». Στη συνέχεια, όταν ο Χ  άρχισε να εργάζεται, παρέμεινε μαζί του, πούλησαν το σπίτι τους και ένα μαγαζί στην επαρχία και αγόρασαν ένα ωραίο σπίτι στην Αθήνα.
Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τον Χ «μαμόθρεφτο». Έζησε κανονικά τη ζωή του ως τώρα, χωρίς περιορισμούς λόγω συμβίωσης με τη μητέρα του. Κι εκείνη είναι ανεξάρτητη και τώρα ως συνταξιούχος έχει τις παρέες της και τα ενδιαφέροντά της. Απλώς μητέρα και γιος είναι πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους και συμβιώνουν πολύ καλά.
Εγώ πριν από το γάμο έμενα μόνη μου και με τον Χ περνούσαμε πολύ χρόνο στο σπίτι μου. Εκτιμώ τη μητέρα του κι εκείνη μου φέρεται άψογα, αλλά δεν την έχω ζήσει από κοντά. Το μόνο μελανό σημείο είναι πως μητέρα και γιος το θεωρούν φυσικό να μείνουμε όλοι μαζί μετά το γάμο. Το επιχείρημα του Χ είναι, εκτός από το ότι δεν θέλει να αφήσει τη μητέρα του μόνη, πως πρόκειται για ένα μεγάλο και ωραίο σπίτι που η συντήρησή του κοστίζει αρκετά. Παρότι είμαστε και οι δυο εργαζόμενοι, λόγω κρίσης τα οικονομικά μας είναι περιορισμένα και θα είναι δύσκολο να ενοικιάσουμε ένα ευπρόσωπο σπίτι και ταυτόχρονα η πεθερά μου θα δυσκολευτεί να συντηρεί το μεγάλο σπίτι μόνη της.
Δεν έχω παράπονο από την πεθερά μου, αλλά φοβάμαι τη συμβίωση. Οι γονείς μου λένε πως το σωστό θα ήταν εκείνη να νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα και ν’ αφήσει σε μας το μεγάλο. Εγώ δεν συμφωνώ και δε θέλω να διώξω τη γυναίκα από το σπίτι της. Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ.
Π.

 

Πάντα συμβούλευα τα νέα ζευγάρια να μένουν μόνα τους και προκειμένου να το πετύχουν αυτό να μη διστάζουν να υποστούν δυσκολίες και περιορισμούς. Τώρα βέβαια με την οικονομική κρίση, οι απόψεις μου έχουν μετριαστεί. Δεν αποκλείω τη συμβίωση με την πατρική οικογένεια, αρκεί να τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις.

Στη δική σας περίπτωση το δύσκολο είναι πως ο Χ δεν έχει μείνει ποτέ χωρίς τη μητέρα του. Όσο κι αν πρόκειται για ανεξάρτητα άτομα με πολύ καλή σχέση μεταξύ τους, με προβληματίζει το θέμα της πιθανής συνεξάρτησης. Αυτό δεν ξέρω τι συνέπειες μπορεί να έχει στη δόμηση της δικής σας οικογένειας, πώς θα λαμβάνονται οι αποφάσεις, πώς θα διασφαλίζεται η ιδιωτική ζωή και πώς θα ρυθμιστεί η καθημερινότητα.

Σε άλλες εποχές θα συμβούλευα τα νέο ζευγάρι να δοκιμάσει να μείνει αρχικά μόνο του, σε ένα απλό, μικρό διαμέρισμα για να «δέσουν» ως σύστημα και όταν περάσουν 1-2 χρόνια να ξανασκεφτούν το ζήτημα λαμβάνοντας υπόψη και την προοπτική της απόκτησης παιδιών. Και σήμερα αυτό θεωρώ την πιο σωστή λύση. Αν όμως τα οικονομικά σας δεν το επιτρέπουν, δεν μπορώ να επιμείνω. Η λύση της συμβίωσης είναι πολύ πιο οικονομική και το μεγάλο σπίτι και η παρουσία της πεθεράς θα είναι πολύ χρήσιμα όταν κάνετε οικογένεια.

Το θετικό είναι πως η πεθερά σου είναι μια ανεξάρτητη και μορφωμένη γυναίκα. Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήταν σωστό να φύγει από το σπίτι της για χάρη σας. Πρέπει όμως να κάνετε οι τρεις σας μια πολιτισμένη συζήτηση σχετικά με τις συνθήκες της νέας σας ζωής. Συζήτησε πρώτα με τον αρραβωνιαστικό σου και μετά βάλτε στο παιχνίδι και τη μητέρα. Τα οικονομικά, οι οικιακές δουλειές, η ιδιωτικότητα, ο ελεύθερος χρόνος, η κοινωνική ζωή, ο τρόπος ζωής κτλ. είναι θέματα που πρέπει να συζητηθούν.

Τέτοιες συζητήσεις πρέπει να γίνονται και στη συνέχεια όταν προκύπτουν κάποια θέματα. Αν μάλιστα διαφωνήσεις εσύ με την πεθερά σου σε κάτι βασικό, είναι καλό να λάβει θέση και ο σύζυγός σου σε μια σοβαρή συζήτηση και των τριών.

Καλό είναι επίσης να θέσετε έναν χρονικό ορίζοντα «δοκιμαστικής συμβίωσης» για να δείτε πώς θα τα πάτε (πχ. ένα χρόνο) και αν τα πράγματα δεν πάνε καλά μπορείτε να ξαναδείτε το θέμα.