Ο μπαμπάς αποκτά μωρό

Ειμαι σχεδον 18 χρονων και αυτο που ζω ειναι πολυ δυσκολο. Οι γονεις μου εχουν χωρισει εδω και 3 χρονια, ομως ο μπαμπας εφυγε πριν 2 χρονια απο το σπιτι διοτι η αδερφη μου εδινε πανελληνιες και δεν ηθελε να διαταραξει τις ισορροπιες. Δεν εχω κανενα παραπονο απο τους γονεις μου, μου φερονται καλα. Το μονο κακο που μου εκανε ο χωρισμος τους ειναι να μην εχω χρονο με τον μπαμπα μου, οσο ειχα πριν. Κατα τα αλλα το ‘χω ξεπερασει αρκετα και πλεον δεν εχω καμια ελπιδα για επασύνδεσή τους.

Ομως αυτο που εγινε τις 3 τελευταιες μερες μου εχει αλλαξει ολη την ψυχολογια. Ο μπαμπας μας καλεσε για φαγητο με την αδερφη μου να μας μιλησει. Για να πω την αληθεια ειχα φαναστει οτι θα μας ελεγε για άλλη και ειχα προετοιμασει τον εαυτο μου γι αυτο. Ο μπαμπας μας μιλησε ψυχραιμα και κατανοητα και μας ειπε οτι αποφασισε να παρει διαζυγιο (δεν έχουν παρει ακομα). Μας ειπε επισης οτι εδω και εναμιση χρονο εχει σχεση με μια κοπελα. Οταν το ακουσα μου ηρθε πανικος, τα εβαλα μαζι του. Μου εξηγησε οτι εκανε υπομονη να τελειωσω με το διαβασμα και να πετυχω στις πανελληνιες για να μας μιλησει, για να μη με επηρεασει καθολου.

Ομως προεκυψε κατι που τα ανετρεψε ολα και αποφασισε να μας το πει τωρα: εγκυμοσυνη! Αυτη που ειναι με τον πατερα μου ειναι 2 μηνων εγκυος. Μας ειπε οτι μας θεωρει ωριμες να μας μιλησει γι’ αυτο και οτι δεν ηθελε να επιβαλει στην κοπελα για το αν θα το κρατησει, αλλά τη βλέπει σοβαρα και αυτη ειναι ηδη 38 χρονων και θελει να κανει οικογενεια.

Πραγματικα δεν ξερω τι να κανω...Μου περνανε αστραπιαιες σκεψεις απο το μυαλο χωρις να εχω συνειδητοποιησει τιποτα ακομα. Μας ειπε οτι θα μας τη γνωρισει συντομα και μας την περιεγραψε. Του έχε πει επισης οτι αμα περασω Θεσσαλονικη που θελω θα μεινω σε δικο της σπιτι που εχει. Δεν ξερω πως να το παρω...Απο την αλλη σκεφτομαι και τη μαμα μου. Ξερω πως για τον χωρισμο τους δεν εφταιγε αυτος, ομως εγω ξερω τι περασε η μαμά οταν χωρισαν. Οταν το μαθει  δεν ξερω πως θα αντιδρασει. Θελω παρα πολυ να ειμαι μαζι της σ’ αυτη τη δυσκολη στιγμη αλλα δε θελω να μπω στη μεση. Θελω να μην πληγωσω κανεναν, ομως θελω να πετύχω και στις πανελληνιες. Αν πριν ηθελα να περασω μια φορα σε αλλη πολη, τωρα θελω δεκα!

Α.

Καταλαβαίνω πως η αποκάλυψη πως ο πατέρας σου περιμένει παιδί διατάραξε την ισορροπία σου και χρειάζεσαι χρόνο για να το συνειδητοποιήσεις και να το αποδεχτείς. Τώρα είσαι υπό την επίδραση του ξαφνικού γεγονότος και σου φαίνονται όλα βουνό. Ας δούμε όμως ψύχραιμα την κατάσταση κι ας μη δημιουργούμε δράματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Αρχικά, είναι πολύ θετικό που οι γονείς σου φέρθηκαν σωστά στο χωρισμό τους, που λες πως δεν έχεις παράπονα και που αποδίδεις τις ευθύνες και στους δυο χωρίς να τους κατηγορείς (αν έχω καταλάβει καλά). Είσαι παιδί χωρισμένων γονέων, όπως και τόσα άλλα παιδιά, αλλά με καλές συνθήκες. Ένα καλό διαζύγιο είναι προτιμότερο για όλους από έναν κακό γάμο. Οι γονείς σου καθυστέρησαν την αναχώρηση του πατέρα από το σπίτι για να μη διαταραχθεί η αδελφή σου που έδινε πανελλήνιες. Επίσης ο πατέρας δεν ανακοίνωσε τη σχέση του για να μη διαταραχτείς εσύ στην ίδια φάση. Αυτά είναι πολύ θετικά στοιχεία και πρέπει να τα εκτιμήσεις.

Οι γονείς σου, αφού έχουν χρόνια χωρισμένοι, έχουν κάθε δικαίωμα να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Σε μερικά παιδιά είναι δύσκολο να δουν τους γονείς τους ως ενεργά συναισθηματικά-ερωτικά άτομα, αλλά είσαι πλέον μεγάλη κοπέλα και πρέπει να το αποδεχτείς. Ο πατέρας σου είχε ήδη φύγει από το σπίτι όταν δημιούργησε σχέση, οπότε δεν βλέπω κάτι κατακριτέο. Το ίδιο θα μπορούσε να είχε κάνει και η μητέρα σου και είναι θέμα τύχης ποιος το έκανε πρώτος. Γιατί άραγε τόσον καιρό δεν έβαλαν μπροστά το διαζύγιο; Υπήρχε πιθανότητα επανασύνδεσης ή απλώς το αμέλησαν; Μπορείς να τους ρωτήσεις γι’ αυτό και να τους πεις για τις ψεύτικες ελπίδες που πιθανώς σου είχε δώσει η κατάσταση.

Δεν ήταν επιλογή του πατέρα σου να αποκτήσει παιδί την περίοδο αυτή. Έγινε όμως. Μετά από ενάμιση χρόνο σοβαρής, όπως λέει, σχέσης με τη νέα του σύντροφο, θα το θεωρούσα φυσικό εσύ και η αδελφή σου να γνωρίζετε την ύπαρξή της, ανεξαρτήτως εγκυμοσύνης. Και κανονικά δεν θα έπρεπε να αποτελέσει πλήγμα για σας αυτή η αποκάλυψη. Ίσως ο πατέρας να περίμενε πρώτα να βεβαιωθεί για τη σχέση του και να μη σας διαταράξει άδικα, γεγονός που τον τιμά. Επίσης το γεγονός πως η κυρία προσφέρεται να σου διαθέσει το σπίτι της δείχνει ευγένεια και καλή διάθεση από μέρους της για το παιδί του ανθρώπου που αγαπά, ακόμη και χωρίς να έχει καμιά προσωπική επαφή μαζί σου.

Για τη μητέρα σου δεν είσαι υπεύθυνη εσύ. Αν μετά από 3 χρόνια διάστασης και 2 χρόνια απομάκρυνσης του συζύγου της δεν έχει μπορέσει να αποδεχτεί το χωρισμό και να σταθεί στα πόδια της, τότε το πρόβλημα είναι δικό της και χρειάζεται βοήθεια. Τη βοήθεια όμως θα πρέπει να της την δώσει κάποιος ειδικός. Εσύ και η αδελφή σου το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να της δείχνετε την αγάπη σας και να την εμποδίζετε να μεμψιμοιρεί, τουλάχιστον μπροστά σας.

Και φυσικά δεν πρέπει να μπεις στη μέση και μην αφήσεις κανέναν να σε βάλει στη θέση αυτή. Ο πατέρας θα πρέπει να ανακοινώσει ο ίδιος τις εξελίξεις στη μητέρα και μάλιστα να βάλουν μπροστά το διαζύγιο για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Υποθέτω πως ο πατέρας κάποια στιγμή θα παντρευτεί με τη νέα του σύντροφο, όμως αυτό αν γίνει θα γίνει έπειτα από την έκδοση του διαζυγίου και προφανώς μετά από τη γέννηση του μωρού. Θα πρέπει να προετοιμάζεσαι και για τα δυο γεγονότα.

Σε λίγο θα ενηλικιωθείς, θα γίνεις φοιτήτρια και θα τραβήξεις το δικό σου δρόμο στη ζωή.  Μην αφήνεις τίποτα να σε διασπάσει από την προσπάθεια για τις πανελλήνιες. Μην αναλώνεσαι για την προσωπική ζωή των γονέων σου και μην ανησυχείς, τη στιγμή που σας αγαπούν και σας φροντίζουν. Αν έχεις κάποια συγκεκριμένη ανησυχία ή αίτημα μπορείς να τα συζητήσεις με τον πατέρα σου. Πχ αν σου λείπει και τώρα φοβάσαι πως θα βλέπεστε ακόμη λιγότερο ή αν φοβάσαι πως θα σας παραμελήσει οικονομικά, μπορείς να τα συζητήσεις και να ακούσεις πώς σκοπεύει να διαχειριστεί από δω και πέρα τα πράγματα.

Οι γονείς σου είναι πλέον ελεύθεροι άνθρωποι και φυσικό είναι κάποια στιγμή να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Ούτε η φυγή σε άλλη πόλη είναι λύση, αν μπορέσεις να περάσεις στην Αθήνα και εφόσον το θέλεις. Τα προβλήματα δε λύνονται με φυγή, αλλά με επικοινωνία και κατανόηση.