Η φροντίδα της άρρωστης μητέρας

Είμαι 37 χρόνων και το καλοκάιρι παντρεύτικα. έχω εναν αδελφό 47 χρονών και είναι ανύπαντρος. έχουμε μια μητέρα με πολλά προβληματα υγείας 12 χρόνια τρέχουμε στα νοσοκομεία με αποτελέσμα να παραμελήσουμε τον εαυτό μας. εγω δοξα το θεο βρηκα εναν ανθρωπο και παντρέυτικα.απο τότε που ξεκίνησα τις διαδικασίες για το γάμο ο αδελφός μου αρχισε να φέρεται ασχημα στην μητερα μας και τις καταλογίζει ευθύνες οτι αυτη φταίει που δεν παντρεύτικε ο ίδιος. της κάνει φοβερο ψυχολογικό πόλεμο και φοβαμαι και για την υγεία της αλλά και για την ψυχική υγεία του ίδιου. σας παρακαλω πες τε μου τι να κανω!!!!!!!!!είμαι σε απογνωση....!!!!!!!!

E.

Με το γάμο σου, το οικογενειακό σύστημα άλλαξε. Υποθέτω πως εσύ μένεις πλέον με τον άντρα σου κάπου αλλού και ο αδελφός έχει παραμείνει με τη μητέρα, οπότε οι υποχρεώσεις του έχουν αυξηθεί. Η κόπωση που εκφράζει είναι δικαιολογημένη, ίσως και κάποια ζήλια προς εσένα που κατάφερες να φτιάξεις τη ζωή σου ενώ εκείνος όχι. Δεν είναι καθόλου όμως δικαιολογημένο από τη μια μεριά να φροντίζει τη μητέρα και από την άλλη να της κάνει ψυχολογικό πόλεμο. Αυτό δείχνει πολλά απωθημένα, ανωριμότητα και ίσως ψυχολογικό πρόβλημα από μέρους του. Μια ψυχολογική στήριξη θα του έκανε καλό.

Συζήτησε μαζί του ήρεμα για τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τα προβλήματά του. Έκφρασε κι εσύ τα δικά σου. Προσπαθήστε να βρείτε μια κοινά αποδεκτή λύση. Αν προσλάβετε μια κυρία να φροντίζει τη μητέρα και να της κάνει παρέα, θα ανακουφιστείτε πολύ και οι δυο. Αν δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα, θα πρέπει να δουλέψετε και οι δυο παραπάνω, ίσως και να πουλήσετε ένα μέρος της περιουσίας σας, αν υπάρχει, για το σκοπό αυτό. Προτιμότερο είναι να είτε φτωχοί αλλά ψυχικά υγιείς και η μητέρα να έχει τη σωστή προσοχή…

Έναν πελάτη μου με ανάλογο θέμα τον συμβούλευσα να φροντίσει να βρει έναν καλό οίκο ευγηρίας για τον πατέρα του, όπου τα παιδιά να κάνουν «βάρδιες» τα απογεύματα.

Όποια ρύθμιση κι αν σκεφτείτε, συζητήστε τη με την μητέρα σας και ακούστε και τα δικά της συναισθήματα. Είναι προτιμότερο να της μιλήσετε ανοιχτά παρά να υφίσταται ψυχολογικό πόλεμο, όπως λες.

Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά πρέπει μαζί με τη μητέρα να προσέξετε και τους εαυτούς σας και τις ζωές σας. Μην ξεχνάς πως με τον αδελφό σου δεν είστε αντίπαλοι αλλά συνεργάτες σε ένα δύσκολο έργο και πως αγαπιέστε. Και να του το πεις αυτό!