Εγώ χώρισα κι εκείνος όχι

Είμαι 32 ετων και εδω και 5 μηνες ειμαι σε διασταση με τον συζυγο. Εχω ενα μωρο 22 μηνων. Ο γάμος μας στην αρχη εμοιαζε ιδανικος αλλά πολυ γρηγορα εμφανίστηκαν προβλήματα. Μετα την γεννηση του παιδιου υπηρξε τεραστια αποσταση μεταξυ μας, καμια σεξουαλικη επαφη για πανω απο χρονο και συγχρονως διαπιστωσα πως ειχε αρχισει την χρηση ινδικης κανναβης.

Πριν 5 μήνες γνωρισα εναν αλλο αντρα,  παντρεμενος κι αυτος με 2 παιδια. Στην αρχη ημουν πολυ καχυποπτη και επιφυλακτικη, αλλα συντομα η σταση του κ ο ερωτας του με πεισανε να ξεκινησω μια σχεση μαζι του. Υπηρχε μεγαλο παθος κι απο τους δυο και ταιριαζαμε παρα πολυ σε ολα. Ο φιλος μου παραδεχτηκε στη συζυγο του οτι διατηρει εξωσυζυγικη σχεση κι οτι ως να τελειωσουνε τα παιδια το σχολειο τον Ιουνιο θα συγκατοικουνε και μετα θα κινησει κ αυτος διαδικασιες διαζυγιου. (Σημειωτεον, και συμφωνα με τα λεγομενα του, η σχεση με την συζυγο για πολλα χρονια παρεμενε τυπικη και χωρις σεξ.)

Εγω δεν αντεχα να ζω μοιρασμενη στα δυο, κι ετσι αποφασισα να χωρισω με τον συζυγο και να συνεχισω με τον φιλο μου, περιμενοντας ποτε θα κυλησει ο καιρος για να κανει κι αυτος το ιδιο, και φυσικα να μη ζηλεύει πλέον τον σύζυγό μου. Μου σταθηκε πολυ στον χωρισμο.

Ο μονος του φοβος ηταν η ωρα που θα εφευγαν τα παιδια. Η συζυγος αναγκαστικα θα επρεπε να μετακομισει στο πατρικο της και η αποσταση φοβόταν οτι θα τον αποξενωσει από τα παιδια. Ξαφνικα και χωρις να εχει υπαρξει μεταξυ μας ενταση, μου λεει οτι πλεον ειναι πολυ μπερδεμενος συναισθηματικα και οτι η συζυγος δειχνει να υπομενει καρτερικα την ολη κατασταση γιατι τον υπεραγαπαει και οτι θα παλεψει για να σωσει τον γαμο τους.

Ο κοσμος μου γκρεμιστηκε, δεν ηξερα πώς να φερθω. Προσπαθησε να απομακρυνθει 2-3 φορες απο μενα αλλα αυτο κρατησε για 1-2 μερες, μετα ξαναβρισκομασταν και ημασταν πιο ερωτευμενοι απο καθε φορα. Μολις χτες μου ειπε οτι δεν διαννοειται τη ζωη του χωρις εμενα, οτι η λογικη του προσταζει να σωσει εναν γαμο 15 ετων αλλα η καρδια του και αυτα που νιωθει για μενα ειναι πιο δυνατα, πιο δυνατα ακομα κ απο το να χασει τα παιδια παιρνοντας διαζυγιο. Βεβαια κ η συζυγος τώρα δείχνει επιθυμία να ξαναφτιάξουν το γάμο τους.

Θελω πολυ να τον πιστεψω, τον αγαπαω παρα πολυ, ισως ειναι ο μονος αντρας που αγαπησα πραγματικα αλλα φοβαμαι οτι μεχρι να ρθει το καλοκαιρι ισως αλλαξει παλι γνωμη κ αυτο με σκοτωνει.

Β.

Η ιστορία σου επιβεβαιώνει την άποψη που έχω εκφράσει πολλές φορές εδώ: Αν χωρίσουμε από κάποια σχέση ή γάμο, θα πρέπει να το κάνουμε κυρίως γιατί ο γάμος αυτός δεν μας καλύπτει και όχι με την προοπτική να ζήσουμε με κάποιον άλλον. Ο άλλος μπορεί βέβαια να είναι η αφορμή, όμως η αιτία είναι πως ο γάμος μας είναι ήδη κατεστραμμένος.

Αν δεν υπήρχε ο άλλος, θα χώριζες από τον άντρα σου; Αν ναι, τότε καλώς έχεις κάνει και πιθανώς αν η αφορμή δεν ήταν ο συγκεκριμένος θα ήταν κάποια άλλη στιγμή κάποιος άλλος. Και οποιαδήποτε εξέλιξη κι αν έχει η σχέση σου με το φίλο σου, αυτός υπήρξε τουλάχιστον ο καταλύτης για να φύγεις από τον κακό σου γάμο.

Αν όμως η απάντησή σου είναι πως δεν θα έφευγες από το γάμο σου αν δεν υπήρχε ο άλλος, τότε κακώς έφυγες….

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, δεν έχεις άλλο παρά να περιμένεις ως το καλοκαίρι. Στο μεταξύ ο φίλος σου πρέπει να έχει πάρει την απόφασή του. Δώσε του ένα deadline, δήλωσέ του άλλη μια φορά τα συναισθήματα και τις επιθυμίες σου και μην τον πιέσεις μέχρι το καλοκαίρι. Αξίζει τον κόπο να δώσεις χρόνο σε μια τόσο σημαντική για σένα σχέση, για την οποία άλλαξες τη ζωή σου.

Βέβαια η στάση του φίλου σου αξίζει τον κόπο να σε βάλει σε σκέψεις, γιατί ο διχασμός και η αμφιθυμία που τον χαρακτηρίζουν δεν είναι καλός οιωνός για τη μελλοντική σας ζωή, ακόμη κι αν καταφέρετε τελικά να είστε ελεύθερα μαζί. Επίσης, δικαίως μπορείς να θεωρήσεις πως σε εξαπάτησε, αλλάζοντας στάση όταν εσύ είχες ήδη φύγει από το γάμο σου.

Αν όμως το καλοκαίρι δεν πάρει την απόφαση να φύγει, φύγε εσύ όσο σκληρό κι αν είναι. Μην ανεχτείς περισσότερο να είσαι η ερωμένη του ενώ ο γάμος του θα διατηρείται άθικτος. Στο μεταξύ, φρόντισε τη ζωή σου και δημιούργησε τις υποδομές που θα σε στηρίξουν αν μείνεις τελικά μόνη: δουλειά, φίλοι, ενδιαφέροντα και προ πάντων ψυχολογική στήριξη.