Ανάμεσα σε δύο γυναίκες

Είμαι 30 ετών και έχω σχέση εδώ και 6 χρόνια με μια συνομήλικη  κοπέλα. Θέλουμε να μείνουμε μαζί, τουλάχιστον στα λόγια. Μέσα σε αυτά τα 6 χρόνια έχει υπάρξει ένας χωρισμός πριν από 3 χρόνια, διάρκειας 1 μήνα, με την αιτιολογία ότι πιεζόταν και δεν ένιωθε καλά. Μετά από την επανασύνδεση μας είχα ανακαλύψει κάτι που πιθανώς είχε κάνει τότε, αλλά μου είχε πει ότι απλά έψαχνε για επιβεβαίωση και φλέρτ και ότι το διέκοψε πριν το πρώτο ραντεβού. Τόσο καιρό δεν έχω γνωρίσει τους δικούς της, παρά μόνο συνάντησα λίγες φορές την αδερφή της. Σε όποιον να το πω του φαίνεται περίεργο. Εγώ τα τελευταία 3 χρόνια προσπαθώ να φτιάξω με προσωπικό κόπο και πόνο ένα σπίτι. Τον  τελευταίο καιρό έλεγε σε φίλους και γνωστούς ότι θα μείνουνε μαζί, κάναμε μαζί κάτι αγορές για το σπίτι μου και θεωρούσα και εγώ ότι θα γνωρίσω τους δικούς της και κάπως θα προχωρήσει το πράγμα.  Μου λέει ξαφνικά : «οι γονείς μου μου κρατάνε μούτρα ότι έχω πάει 30 και δεν έχω αυτονομηθεί και μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι μωρό και θέλουν να φύγουν και οι δύο τους κόρες από το σπίτι… και έρχομαι να μείνουμε μαζί». Δεν τρώει σπίτι της, δεν μιλάει με τους γονείς της και τέτοια.

Εγώ της απάντησα ότι ξεκινάει να χτίσει ανάμεσα σε μένα και τους δικούς της μια σχέση σε λάθος βάση και να προσπαθήσει να τα βρει με τους δικούς της και να το πάμε σωστά και όπως πρέπει. Τελικά της είπα ότι την αγαπάω και ότι όποια και να είναι η απόφαση της εγώ θα είμαι μαζί της.  Αυτή όμως σκάλωσε στην πρώτη και καλά αρνητική μου απάντηση…

Το τελευταίο 6μηνο έχω και μια παράλληλη σχέση με μια άλλη κοπέλα 28 χρονών. Πολύ σοβαρή, δοτική και, αν και το ξεκίνησα για πλάκα, πραγματικά αυτή τη στιγμή νιώθω πολύ δυνατά πράγματα για αυτή. Μέσα σε λίγο καιρό με έβαλε στη ζωή της, στους φίλους της, την οικογένεια της και με έκανε να νιώθω πολύ όμορφα και σημαντικός, το ακριβώς αντίθετο από ό,τι έχω ζήσει αυτά τα 6 χρόνια μυστικοπάθειας. Πράγμα που το κάνω εγώ με τη δεύτερη. Κρατάω αποστάσεις, δεν ξέρει πού μένω, δεν γνωρίζει κανένα φίλο μου και ξέρει τη ζωή μου αναφορικά και μόνο. Λάθος μου μεγάλο. 

Η πρώτη πότε δεν μου είπε ότι είναι ερωτευμένη μαζί μου και όλα αυτά τα λόγια που υπάρχουν μέσα στα ζευγάρια, είναι πιο κυνική. Η δεύτερη ξέρω ότι έχει αισθήματα και το δηλώνει αν και την έχω πληγώσει, αφού της είπα πάνω στον πανικό μου ότι πρέπει να τελειώσουμε, όταν η πρώτη μου ανακοίνωσε ότι έρχεται σπίτι μου. Η πρώτη μού τα αλλάζει. Μήπως θέλει να με κάνει να της πω εγώ το τέλος???

Δεν ξέρω ποια να διαλέξω. Η πρώτη είναι πιο έτοιμη για να προχωρήσουμε, καλή δουλειά και μισθό, ενώ η άλλη μόλις τελείωσε με την σχολή της και δεν εργάζεται (αν και δεν έχει οικονομικό πρόβλημα). Η πρώτη σχέση έχει δοκιμαστεί, έχει περάσει από πολλά και πραγματικά δεν νομίζω ότι μπορεί να με στηρίξει στα δύσκολα και έχω συμφιλιωθεί με αυτό και λέω οκ. Η δεύτερη είναι καινούργια μέσα στον ενθουσιασμό, αν και έτσι όπως τα έκανα θα πρέπει να κάνω πολλά για να της αποδείξω τι αισθάνομαι και να κερδίσω την εμπιστοσύνη της. Μπορεί να μιλήσει, να υποστηρίξει, να βοηθήσει και να σου σταθεί!

Τι κάνω? Να αφήσω την πρώτη να πάω στην δεύτερη? Να μείνω εκεί που είμαι? Η κρίση μου δεν είναι αντικειμενική και φοβάμαι μην κάνω λάθος επιλογή.

Δ.

Η πρώτη σχέση σου νομίζω πως έχει πρόβλημα επικοινωνίας. Η κοπέλα δεν φαίνεται έτοιμη να κάνει μαζί σου κάτι σοβαρό, φάσκει και αντιφάσκει και τελικά το ότι τα χάλασε με την οικογένειά της δεν είναι ικανός λόγος για να ξεκινήσετε συμβίωση με μέλλον. Δε λέω πως μόνο εκείνη φταίει…. Σε μια σχέση 6 χρόνων τα άτομα που δεν έχουν βρει τους κώδικες με βάση τους οποίους μπορούν να συνεννοηθούν και να προγραμματίσουν τη ζωή τους, πιστεύω πως δεν είναι κατάλληλοι για να προχωρήσουν σε συμβίωση ή γάμο.

Καταλαβαίνω πως έχετε συνηθίσει ο ένας τον άλλον και, δεδομένου πως συνδέεστε από τα 24, πιθανότατα δεν έχετε ζήσει άλλες σημαντικές σχέσεις. Υπάρχει λοιπόν η αγωνία να επιβεβαιωθείτε και η περιέργεια να ζήσετε κι άλλες εμπειρίες. Αυτό έκανε την κοπέλα να επιδιώξει κάποιο φλερτ αμέσως μόλις χωρίσατε παλιά, καθώς κι εσένα να δημιουργήσεις παράλληλη σχέση. Από το τελευταίο μάλιστα γεγονός απορώ πώς μπορεί ακόμη να σκέφτεσaι σταθεροποίηση με την πρώτη κοπέλα, ενώ ταυτόχρονα έχεις ξεκινήσει ενθουσιώδη σχέση με τη δεύτερη. Δεν είναι αρκετό αυτό για να σου δείξει πως η πρώτη δεν σε καλύπτει;

Αποδέχεσαι πως η κοπέλα αυτή δεν μπορεί να σε στηρίξει στα δύσκολα και λες «οκ το αποδέχομαι». Πώς μπορείς να ξεκινήσεις οικογένεια έτσι, συμβιβαζόμενος; Οι υπολογισμοί που κάνεις για την καλή δουλειά, το μισθό κτλ της κοπέλας κανονικά έπονται των συναισθημάτων. Πρώτα θα πρέπει να νιώθεις συναισθήματα και πλήρη αποδοχή για τη σύντροφό σου, και μετά να δεις τα πρακτικά θέματα της μελλοντικής συμβίωσης.

Μια σχέση 6 ετών βέβαια δεν τελειώνει με το πάτημα ενός κουμπιού. Προτείνω λοιπόν αρχικά οπωσδήποτε απομάκρυνση από την κοπέλα αυτή για να σκεφτείτε πόσο σοβαρό και ισχυρό είναι αυτό που νιώθετε. Στη διάρκεια αυτού του «διαλείμματος», εννοείται πως έχετε και οι δυο δικαίωμα να κάνετε ό,τι θέλετε στην προσωπική σας ζωή.  Αν αποφασίσετε να το ξαναδείτε, σίγουρα χρειάζεστε βοήθεια από σύμβουλο ζευγαριού. Εκτός κι αν η κοπέλα δεν δεχτεί το διάλειμμα και αποφασίσετε να το διαλύσετε κατευθείαν…

Σχετικά με τη δεύτερη κοπέλα, είναι πολύ ελκυστικό για σένα που σου δίνει αυτά που σου έλειψαν από την πρώτη. Όμως η σχέση είναι ακόμη καινούργια και την αξία των σχέσεων την αποδεικνύει μόνο ο χρόνος. Μπορείς να συνεχίσεις μαζί της για να δεις πού θα πάει. Πρέπει όμως, αν με την άλλη έχετε πει να το ξαναδείτε, να την ενημερώσεις για την αλήθεια και να έχει συγκρατημένες προσδοκίες.

Τέλος, πιστεύω πως εσύ ο ίδιος χρειάζεσαι συνεργασία με ψυχολόγο για να δεις γιατί αρκέστηκες τόσα χρόνια σε μια σχέση που δεν σε κάλυπτε και γιατί δεν διεκδικείς ευθέως τη ζωή που θέλεις.