Άλλος ένας δυστυχισμένος γάμος

Με το συζυγο μου ειμαστε μαζι δεκαοκτω χρονια. Απο την αρχη της σχεσης μας  ειχαμε προβληματα πρωτον λογω ανωριμοτητας και δευτερον εξαιτιας της μητερας του. Ενω η οικογενεια μου  μου τονιζε αυτα τα προβληματα εγω δυστυχως δεν μπορουσα να αφησω αυτη τη σχεση. Ειναι τοσα πολλα αυτα που εχω περασει που δεν ξερω πραγματικα απο που να ξεκινησω. Αυτο στην πορεια των χρονων που εχω εισπραξει ειναι προσβολες και υποτιμηση και απο τον συζυγο μου και απο την μητερα του και οχι μονο σε μενα αλλα και ως προς την πατρικη μου οικογενεια. Εχω δυο μικρα παιδια και δεν ξερω τι να κανω. Εχω απελπιστει με αυτη την κατασταση παρακαλω βοηθηστε με.

Κ

Την άποψή μου για τους συμβατικούς γάμους την έχω πει πολλές φορές: Αν η κατάσταση είναι ανέλπιδη και τα συναισθήματα έχουν λήξει, τουλάχιστον από τη μια πλευρά, είναι καλύτερο για όλους το διαζύγιο.

Πολλοί γονείς προφασίζονται τα παιδιά και επωμίζονται το ρόλο του «μάρτυρα» για χάρη τους. Αυτή η θυσία είναι άνευ νοήματος: Σε μια οικογένεια που ο ένας τουλάχιστον γονέας είναι δυστυχής, τα παιδιά θα είναι εξίσου δυστυχή. Πιστεύω πως τις περισσότερες φορές η θυσία αυτή υποκρύπτει την προσωπική ανασφάλεια του δυστυχούς γονέα για τη ζωή του, σε επίπεδο κοινωνικό και οικονομικό, αν μείνει μόνος. Η συνήθεια και η εξάρτηση αποτελούν επίσης σημαντικούς παράγοντες.

Επειδή δεν μπορώ να γνωρίζω τις συγκεκριμένες συνθήκες της ζωής σου, η συμβουλή που σου δίνω είναι πολύ γενική: έχεις εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες να συνεννοηθείς με το σύζυγο και βάλετε όρια στην οικογένειά του; Αν ναι, η μόνη λύση είναι το διαζύγιο.