Διάσταση και έφηβος

Είμαι 3,5 χρόνια σε διάσταση με την σύζυγο μου. Εχουμε και έναν έφηβο γυιό 16 χρονών. Εμένα είναι ο πρώτος μου γάμος, εκείνης ο δεύτερος. Ένας λόγος γι αυτήν την διάσταση, είναι ότι είχα ενδείξεις, πως έχει ερωτική σχέση στον επαγγελματικό της χώρο με άτομο το οποίο μου γνώρισε πριν εννέα χρόνια περίπου. Μετά από υπεκφυγές, και ελλιπείς εξηγήσεις, αλλά και από την στάση των οικείων της "αναγκάστηκα", να εγκαταλείψω την οικογενειακή στέγη. Αυτοί συνεχίζουν και σήμερα να είναι ακόμα μαζί.

Μετά από 20 χρόνια σχέσης και γάμου μαζί μου, "αντιλήφθηκε", ότι έκανε λάθος που παντρευτήκαμε. 'Αρα και το παιδί μας λάθος ήταν; Φαίνεται ότι είχε σχεδιάσει τις επιλογές της. Τέλος πάντων. Μ΄ ενδιαφέρει περισσότερο, ο τρόπος να δει το παιδί μου, ότι μπορώ και θέλω να του σταθώ, έστω και από μακριά, και πως δεν είναι αποκλειστική μου ευθύνη αυτή η κατάσταση.

Δυστυχώς η παρουσία μου και λόγω δουλειάς- ναυτικός- μου παίρνει και μήνες μέχρι να τον δω. Και για μένα είναι ζωογόνος δύναμη, να ξέρει ότι μπορώ και τα καταφέρνω, έστω και μ΄ αυτές τις συνθήκες να του προσφέρω.

Προς το παρόν η προσφορά αυτή αναλώνεται σε οικονομικής φύσεως, αλλά θέλω στα μάτια του, να μην φαίνομαι εγώ. που έχυσα την καρδάρα με το γάλα, αλλά για να μην παρεξηγηθώ, ούτε σαν να θέλω εκδίκηση, από την μητέρα του.

Β.

Καταλαβαίνω την πικρία σου για τη διάλυση του γάμου σου και την ανησυχία σου για το παιδί σου.

Χωρίς –προς Θεού- να θέλω να υποστηρίξω τη στάση της συζύγου σου, σου υπενθυμίζω πως δεν είναι καθόλου απίθανο μετά από 20 χρόνια κοινής ζωής, το ένα από τα δυο μέλη του ζευγαριού να καταλάβει πως έκανε λάθος επιλογή. Ή, αλλιώς, τα δυο άτομα μετά από κάποια χρόνια αρμονικής κοινής ζωής να έχουν εξελιχθεί προς διαφορετική κατεύθυνση και να μην ταιριάζουν πια ώστε να υποστηρίξουν ένα σωστό γάμο. Το επάγγελμα του ναυτικού είναι δύσκολο και χρειάζεται πολύ αφοσιωμένους συζύγους για να μη φθαρεί ο γάμος. Βέβαια σε καμιά  περίπτωση δεν δικαιολογείται η χρόνια εξωσυζυγική σχέση της συζύγου με τη συμπαράσταση των οικείων της, αλλά θα έπρεπε να είχε την εντιμότητα να φύγει εγκαίρως και με αξιοπρέπεια. Σε καμιά περίπτωση επίσης δεν μπορούμε να πούμε πως ένα παιδί που έγινε πριν 16 χρόνια, υποθέτω με κοινή συναίνεση και στο πλαίσιο ενός γάμου που τότε πήγαινε καλά, είναι «λάθος».  

Σήμερα ο γιος ζει με τη μητέρα του και εσύ ταξιδεύεις. Δεν ξέρω αν μαζί τους ζει και ο σύντροφος της μητέρας και τι σχέση έχει το παιδί μαζί του. Επίσης δεν καταλαβαίνω τι έννοια έχει μια διάσταση 3.5 χρόνων. Υπάρχει ελπίδα επανασύνδεσης; Από τα γραφόμενά σου δεν το νομίζω. Τότε γιατί δεν παίρνετε διαζύγιο να ξεκαθαρίσει το τοπίο;

Όπως και να έχει η κατάσταση, εσύ πρέπει να κρατήσεις ζωντανή και ουσιαστική τη σχέση σου με το παιδί. Δεν χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις και να βάλεις το παιδί στη θέση του δικαστή. Κάνε μια σοβαρή συζήτηση μαζί του δηλώνοντας πως με τη μητέρα του τελικά δεν καταφέρατε να σώσετε το γάμο σας, παρότι εσύ τουλάχιστον το προσπάθησες. Για τους ακριβείς λόγους του χωρισμού μην εμβαθύνεις. Μπορείς απλώς να πεις δεν ταιριάζατε. Αν η σύζυγος και οι δικοί της σε κατηγορούν, μπορείς να πεις κι εσύ στο παιδί πως σε ένα χωρισμό η κάθε πλευρά έχει να πει τα δικά της. Και αν η άλλη πλευρά λέει για σένα,  εσύ δεν θα πέσεις στο επίπεδο αυτό. Την κατάσταση θα την αξιολογήσει ο ίδιος μεγαλώνοντας και τότε σαν ενήλικοι θα κάνετε μια ισότιμη συζήτηση, αν το επιθυμεί.

Φρόντισε να έχεις στενή επαφή μαζί του από μακριά: τηλέφωνα, μηνύματα, σκάιπ… Όταν είσαι στη στεριά φρόντισε να περνάτε χρόνο μαζί. Φρόντισε να συζητάτε τα θέματα που τον αφορούν, τα ενδιαφέροντά του, τα σχέδιά του για το μέλλον. Διαβεβαίωνέ τον για την αγάπη σου πρακτικά και λεκτικά. Πρόσεξε επίσης τη δική σου ψυχολογική κατάσταση γιατί αντανακλά στο παιδί. Η καλύτερη προϋπόθεση για την καλή εξέλιξη ενός παιδιού είναι οι ψυχολογικά ισορροπημένοι γονείς που έχουν πολιτισμένη συνεργασία μεταξύ τους.