Πατέρας μόνος…

Είμαι 36 ετών και είμαι πάρα πολύ μόνος, απελπιστικά μάλλον... Τα τελευταία τρία χρόνια η ζωή μου ανετράπη. Χώρισα από τη σύζυγο μου μετά 15 χρόνια κοινής ζωής, με ο,τι προβλήματα αυτό συνεπάγεται ψυχικά. Έφυγε γιατί ερωτεύτηκε. Πέρασα τον προσωπικό μου γολγοθά, αλλά είχα σημαντικότερα προβλήματα.

Μαζί με μένα παράτησε και το γιό μας, 10 χρονών σήμερα. Για 2 χρόνια την ψάχναμε και την παρακαλούσα να αφιερώσει χρόνο στο παιδί, μάταια. Την ενδιέφερε μονο η προσωπική της ζωη. Σήμερα έχει μια σοβαρή -λέει- σχέση μ΄εναν άντρα 10 χρόνια μικρότερο της, συζούν, και τους τελευταίους 8 μήνες για 4 μέρες την εβδομάδα, μενει μαζί τους και το παιδί (το ελληνικό κράτος της έχει αναθέσει την επιμέλεια). Μα το Θεό δεν έχω καταφέρει να ηρεμήσω μια μοναδική μέρα: όποτε το παιδι είναι εκεί του κάνει τη ζωή κόλαση, ψυχική και σωματική βία, λέξεις που δεν ταιριαζουν σε ενα 10χρονο. Συγγνώμη για το λεξιλόγιο αλλά το πιο ''χαλαρό'' είναι ''θα σε γαμήσω παλιο-καριόλι''... και πολύ ξύλο... Συνεχώς με παιρνει τηλέφωνο να μου πεί πόσο αλήτης και παλιοπαιδο είναι ο μικρός και οτι της καταστρεφει τη ζωή. Απίστευτες λογομαχίες και καυγάδες. Ο μικρός σίγουρα περνάει άσχημα, αλλά νιώθω οτι έχει αναγκη τη μητέρα του.

Και γω μεσα απο όλη αυτη την κατάσταση, νιωθω μπερδεμενος, αγανακτισμενος και οτι χανω τη δική μου ζωη, τη δική μου ευκαιρία να ζήσω πιο ήρεμα. Κουράστηκα να ασχολούμε με την πρώην και τη συμπεριφορά της απεναντι στο παιδι. Θελω να προχωρήσω αλλά νιωθω εγκλωβισμένος σ εναν φαυλο κύκλο.

Δ

Αντίθετα με σένα, πιστεύω πως το παιδί δεν έχει ανάγκη μια τέτοια μητέρα! Ούτε νομίζω πως έχει κανένα νόημα να της μιλήσεις…

Το κράτος της ανέθεσε την επιμέλεια και δυστυχώς για να ανατραπεί η απόφαση αυτή χρειάζεται δικαστική διαμάχη που δεν ξέρω πόσον καιρό θα κρατήσει και αν έχεις το κουράγιο να την υποστηρίξεις. Επίσης, θα εμπλακεί και το ίδιο το παιδί με δικαστήρια και θα φορτιστεί περισσότερο.

Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις είναι να κρατάς το παιδί μαζί σου όσο γίνεται περισσότερο. Νομίζω πως αφού το παιδί επιβαρύνει τόσο την πρώην, εκείνη δεν θα έχει αντίρρηση να το κρατάς κυρίως εσύ, έστω και άτυπα.

Αρχικά θα πρέπει να ρωτήσεις το παιδί πώς νιώθει για τη μητέρα του και τη διαμονή μαζί της. Θα είχε αντίρρηση να μένει πιο πολύ μαζί σου; Χωρίς να κατηγορήσεις, εξήγησέ του πως η μαμά είναι νευρική και χάνει την ψυχραιμία της, ενώ οι δυο σας περνάτε πολύ καλά. Το παιδί νιώθει πως δεν υπάρχει αγάπη και δεν ξεγελιέται, αλλά καλό είναι να μην του το λες ευθέως. Ούτε βέβαια έχει κανένα νόημα να προσπαθήσεις να πείσεις το παιδί πως η μητέρα του είναι καλή και το αγαπά…

Συνεννοήσου λοιπόν με την πρώην να αντιστραφούν  οι όροι της επιμέλειας. Αν δεν το δεχτεί, δεν βλέπω τίποτα άλλο από μια δικαστική διαμάχη. Το παιδί είναι αρκετά μεγάλο για να πει τη γνώμη του και την επιθυμία του στο δικαστήριο. Γνωρίζω πως μετά από κάποια ηλικία το αγόρι μπορεί να επιλέξει να ζει με τον πατέρα και σε τέτοια περίπτωση η δικαστική διαδικασία είναι πολύ πιο απλή.

Αν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρεις να πάρεις το παιδί, θα πρέπει να δεις πώς θα οργανώσεις τη ζωή σου έτσι ώστε να φροντίζεις το παιδί σου και να έχεις και μια όσο γίνεται πιο κανονική εργένικη ζωή. Ζεις μόνος; Υπάρχουν κοντά σου οι γονείς σου να σε βοηθήσουν; Υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να προσλάβεις κάποια βοηθό μερικές μέρες; Υπάρχουν συγγενείς και φίλοι με παιδιά; Έχεις δουλειά, φίλους, ενδιαφέροντα, κάποια σχέση για να ασχοληθείς και να ξαναβρείς τον εαυτό σου;

Πρόσεξε το εαυτό σου, γιατί αν δεν είσαι εσύ καλά, λίγα πράγματα μπορείς αν προσφέρεις στο παιδί σου. Συνεργάσου με ψυχολόγο για να βοηθηθείς στην οργάνωση της ζωής σου και να ανακτήσεις μια καλή ψυχολογική κατάσταση..