Θέλω το παιδί αλλά…

Είμαι 38 χρονών κι εδώ και 2,5 χρόνια έχω σχέση με τον Χ, παντρεμένο με 2 παιδιά και 20 χρόνια μεγαλύτερό μου. Μένουμε μακριά, αλλά είχαμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε συχνά γιατί έχει μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Με τη γυναίκα του είχαν τυπική σχέση λόγω παιδιών, κοιμούνται σε ξεχωριστά δωμάτια, αλλά τη σέβεται και την εκτιμά πολύ. 

Μετά από ένα χρόνο σχέσης, εγώ γνώρισα κάποιον άλλον και αποφάσισα να το δοκιμάσω. Ο Χ αποφάσισε να χωρίσει τότε. Το συζήτησε με τη γυναίκα του, τα συμφωνήσανε πολιτισμένα, το είπανε και στα παιδιά. Επανασυνδεθήκαμε. Δεν περάσανε 15-20 μέρες και διαγνώστηκε η γυναίκα του με καρκίνο. Εγώ συνέχεια του έλεγα να χωρίσουμε, εκείνος με παρακαλούσε, γύρναγα πίσω.
Πέρσι το καλοκαίρι έμεινα έγκυος. Εκείνος ήθελε να κρατήσουμε το παιδί, χωρίς ωστόσο να χωρίσει από τη γυναίκα του. Ένοιωθε ότι έπρεπε να τη στηρίξει και για την ίδια και για τα παιδιά. Από την άλλη δεν ήθελε να χάσει κι εμένα, ήθελε να μου χαρίσει ένα παιδί κτλ. Τελικά έκανα έκτρωση και είπαμε να χωρίσουμε. Έκανα μια προσπάθεια για μια νέα σχέση αλλά δεν είχε διάρκεια. Ξαναξεκινήσαμε. Αυτό ήταν το λάθος μου. Ενώ του είχα πει "την επόμενη φορά που θα διεκδικήσεις τη σχέση μας κοίτα να έχεις χωρίσει" δεν το τήρησα. Δεν είχε χωρίσει.
Με την πρώτη φορά που ξαναβρεθήκαμε ξαναέμεινα έγκυος. Γιατί έκανα ελεύθερα έρωτα; Γιατί θέλω να κάνω παιδί. Γιατί με είχε κάνει να μετανοιώσω την έκτρωση. Μου είχε πει ότι αν ήμουν λίγο πιο τολμηρή...
Το θέμα είναι ότι είμαι πάλι έγκυος. Ο X πάλι θέλει να το κρατήσουμε αλλά πάλι χωρίς να χωρίσει από τη γυναίκα του. Τουλάχιστον όχι τώρα, όπως λέει.  Όπως λέει ο ίδιος, διεκδικεί τη σχέση μαζί μου αλλά αυτά μπορεί να δώσει τώρα.
Η πρότασή του: να γυρίσω στην Αθήνα (για να είμαι κοντά στους γονείς μου), να έρχεται όσο πιο συχνά μπορεί (2 φορές το μήνα από 5-6 μέρες), να αναγνωρίσει το παιδί, να πληρώνει κτλ.
Eγώ πώς νιώθω για όλα αυτά;  Δεν μου αρέσει που ο "σύντροφός" μου δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του. Εκείνος λέει ότι είναι θέμα ευαισθησίας κι ανθρωπιάς η στήριξη προς τη γυναίκα του (η οποία πηγαίνει πολύ καλά), εμένα μου φαίνεται ότι είναι δειλία και αδυναμία. Δεν μου αρέσει να βάλω τόσο ψέμμα στη ζωή μου. Να έχω ένα παιδί "κρυφό" από την οικογένεια του πατέρα του. Φοβάμαι ότι ούτε στο μέλλον θα μπορέσει να αποδεσμευτεί. Σκέφτομαι φυσικά κι ότι όλοι θα με βλέπουνε σαν την κακομοίρα, που δέχτηκε να είναι δεύτερη, στη σκιά ενός γάμου. Σκέφτομαι ότι δεν είναι αυτές οι συνθήκες που θα ήθελα να έχω ένα παιδί.
Από την άλλη είμαι 38 χρονών και προφανώς μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να φτιάξω την κατάλληλη σχέση που θα οδηγούσε σε οικογένεια. Φοβάμαι ότι θα περάσουν τα χρόνια και ίσως όταν βρεθεί αυτή η σχέση να μην έχω τη δυνατότητα να κάνω παιδί.
Σκέφτομαι επίσης, ότι ίσως να είμαι ανώριμη και ανέτοιμη για να γίνω μητέρα, όσο κι αν το θέλω, κρίνοντας από τις επιλογές σχέσεων που κάνω.
Να το κρατήσω κι όπου πάει; Η θα καταστρέψω μ' αυτήν την απόφαση πολλές ζωές;

X

Προσπάθησα να βγάλω μια περίληψη από το μακροσκελές μήνυμά σου.

Δυστυχώς, μια τόση σημαντική απόφαση ζωής πρέπει να την πάρεις μόνη σου και όλες οι γνώμες που θα ακούσεις είναι επικουρικές. Παραθέτω ωστόσο κάποιες σκέψεις μου:

Η σχέση σας, που ξεκίνησε σαν μια κλασική σχέση παντρεμένου και ελεύθερης, εξελίχτηκε για σένα είτε σε σχέση ζωής είτε σε προσκόλληση. Αυτό μόνο εσύ μπορείς να το ξέρεις. Τις προσκολλήσεις τις καταπολεμούμε και τις σχέσεις ζωής τις υπερασπιζόμαστε…

Ο Χ από πλευράς του φαίνεται να σε θέλει και να θέλει και το παιδί μαζί σου, αλλά θέλει και την οικογένειά του άθικτη. Κλασική αντίδραση παντρεμένου… Καταλαβαίνω πως οι συνθήκες είναι ειδικές. Αν όμως, όπως περιγράφεις, υπάρχει στο ζευγάρι αλληλοεκτίμηση και κάποια στιγμή πήραν πολιτισμένα την απόφαση να χωρίσουν, δεν βλέπω γιατί ο Χ δεν μπορεί να συμπαρασταθεί ένθερμα στη γυναίκα του και ταυτόχρονα να ζει μαζί σου φανερά και να βάλει μπροστά το διαζύγιο. Όσο για τα παιδιά, ό,τι κακό ήταν να πάθουν το έχουν ήδη πάθει. Εξάλλου, αν οι γονείς είναι ισορροπημένοι και έχουν πολιτισμένη σχέση μεταξύ τους, τα παιδιά, μετά από μα περίοδο αναταραχής του συστήματος, ισορροπούν στη νέα κατάσταση.

Δεν μου αρέσει που ο Χ σε διεκδικεί πιο έντονα κάθε φορά που απειλείται από μια νέα σχέση σου. Ούτε και που εσύ κάθε φορά λες ….αφορισμούς και δεν τους τηρείς.

Σίγουρα δεν είναι αυτές συνθήκες για να κάνεις παιδί, και ο Χ δεν σου δίνει τα εχέγγυα πως η κατάσταση θα επιλυθεί σύντομα. Επιπλέον, ακόμη κι αν η κατάσταση επιλυθεί υπέρ της σχέση σας, τα δείγματα προσωπικότητας που έχει δείξει μέχρι τώρα δεν συνηγορούν στη δυναμική υποστήριξη μιας σχέσης ζωής στο μέλλον. Η αναποφασιστικότητα, το πήγαινε-έλα, το βόλεμα κτλ μάλλον αποτελούν στοιχεία του χαρακτήρα του.

Θέλεις παιδί. Όμως ο παρορμητισμός σου να το αποκτήσεις ως αντίδραση στην κατάσταση ή ως επιβεβαίωση της σχέσης σου (και υποσυνείδητα  ίσως για να δεθείτε οριστικά) είναι θέματα που πρέπει να επιλύσεις για να εξελιχθείς ως άτομο, κατά προτίμηση με τη βοήθεια ψυχολόγου.

Για μένα το ερώτημα είναι: Θέλεις τόσο ένα παιδί ώστε να το κάνεις με οποιουσδήποτε όρους; Αν το κάνεις θα πρέπει να το κάνεις με την προοπτική της μόνης μητέρας και αν ο Χ  τελικά είναι κάποια στιγμή μαζί σου κανονικά, αυτό θα είναι ένα extra benefit. Μη βασίζεσαι και μην επενδύεις. Αν θέλεις τόσο πολύ το παιδί, τόλμησέ του, αλλά χωρίς προσδοκίες από τον Χ για χωρισμό του και γάμο μαζί σου. Σκέψου τις δυσκολίες που εμπεριέχει ο ρόλος αυτός, σύγκρινέ τες με την επιθυμία σου και αποφάσισε ανάλογα.

Επιπλέον, θα ήθελες να ξαναγυρίσεις στο πατρικό σου; Οι γονείς σου προτίθενται να σε βοηθήσουν; Χάνεις την ανεξαρτησία σου χωρίς να κερδίζεις μια κανονική οικογένεια.

Πιστεύω πως σου χρειάζεται άμεση συνεργασία με ψυχολόγο πριν αποφασίσεις.