Γάμος χωρίς παιδί ή χωρισμός

Ζω σε επαρχιακή πόλη, είμαι 35 ετών και έχω σχέση εδώ και 10 χρόνια με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό μου, χωρισμένο με 2 παιδιά. Εργαζόμαστε μαζί ως ελεύθεροι επαγγελματίες και επαγγελματικά και οικονομικά είμαστε πολύ καλά.

Όταν γνωριστήκαμε ήταν ήδη χωρισμένος. Ωστόσο η πρώην σύζυγός του επέλεξε δικαστικές διαμάχες και κατηγορίες εναντίον μας, με αποτέλεσμα να ανησυχούν οι γονείς μου και να μας κουτσομπολεύει το περιβάλλον. Τα παιδιά μεγάλωσαν με τον πατέρα τους και χωρίς καλές σχέσεις με τη μητέρα. Μαζί  μου έχουν πολύ καλές σχέσεις.

Μέσα σε όλες τις δυσκολίες έρχονται και δύο εγκυμοσύνες οι οποίες διακόπηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη, κανείς απο τους δυό μας δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει ένα επιπλέον πόλεμο απο την κοινωνία.

Όλα τα χρόνια και ειδικά στην αρχή ο σύντροφός μου ήταν αρνητικός στην ιδέα ενός παιδιού, κατανοητό απο τη μια καθώς μεγάλωνε μόνος του ήδη 2 παιδιά χωρίς τη βοήθεια κανενός εκτός απο τη δική μου, απο την άλλη τον προβλημάτιζε πολύ μήπως ένα παιδί μαζί μου χαλούσε την ισορροπία και την άριστη σχέση που είχε ήδη με τα δύο του παιδιά.

Με όλα αυτά και λόγω του χαρακτήρα μου ποτέ δεν πήρα σταθερά μια απόφαση, να ζήσω ξεκάθαρα μαζί του και με τον τρόπο μου να επιδιώξω ένα παιδί ή να ζήσω μαζί του χωρίς παιδί ή να χωρίσουμε.

Τα 3 τελευταία χρόνια και εφόσον δεν έβλεπα να θέλει να κάνουμε παιδί, κάτι το οποίο εγω θέλω πάρα πολύ, του έλεγα πως πρέπει οπωσδήποτε να χωρίσουμε γιατί ήθελα πολύ να κάνω οικογένεια. Ξέχασα να σας πω πως απο την πρώτη στιγμή ήθελε να παντρευτούμε αλλά χωρίς παιδί. 

Κάναμε προσπάθειες να χωρίσουμε και να γνωρίσουμε άλλους, χωρίς αποτέλεσμα όμως.

Ξαφνικά μια ωραία ημέρα ο σύντροφός μου, μου θέτει 2 λύσεις στο πρόβλημά μας:

1. γάμος άμεσα χωρίς παιδί (κάτι το οποίο ο ίδιος το θέλει και είναι έτοιμος για αυτό)  

2. προσπάθεια να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους & συγχρόνως να είμαστε και μαζί μέχρι να καταλήξουμε κάπου σίγουρα (κρυφά υποθέτω).

Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το χειριστώ, τον αγαπώ υπερβολικά και γνωρίζω οτι και αυτός με αγαπάει πραγματικά αλλά ονειρευόταν μεγαλώνοντας τα παιδιά του μια ζωή με ταξίδια, ξεκούραση και καλοπέραση μαζί μου.

Σίγουρα έχω κάνει και εγώ τα δικά μου λάθη, σίγουρα οι λύσεις είναι δύο, γάμος χωρίς παιδί ή χωρισμός. 

Απλά νιώθω τόσο χαμένη στο κενό και θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν υπήρξα πιο δυναμική και αποφασιστική για τη σχέση μου όλα αυτά τα χρόνια.

Μ.

Ήταν επιλογή σου να αφεθείς σε μια σχέση με ένα άντρα πολύ μεγαλύτερο και με προβληματική οικογενειακή κατάσταση. Προφανώς κυριάρχησε το συναίσθημα και η σχέση εξελίχτηκε σε σχέση ζωής. Σε τέτοιες σχέσεις, ένα βασικό θέμα που προκύπτει είναι η απόκτηση παιδιού. Οι άντρες στην ηλικία του συντρόφου σου κατά κανόνα δεν είναι πρόθυμοι να μπουν στη διαδικασία ενός μωρού, όταν μάλιστα έχουν ήδη μεγάλα παιδιά. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που η νεότερη γυναίκα πρέπει να σκεφτεί όταν δένει ουσιαστικά τη ζωή της με τον μεγαλύτερο. Έχεις λοιπόν να αντιμετωπίσεις συνέπειες επιλογών σου που τις έκανες αυθόρμητα σε νεαρή ηλικία και τις υποστήριξες ως σήμερα.

Είναι πολύ θετικό που τα παιδιά σε έχουν δεχτεί, εξάλλου από την ηλικία τους κρίνω πως έχουν ήδη απομακρυνθεί από το σπίτι λόγω σπουδών ή θα το  κάνουν σύντομα.

Η πολεμική της πρώην συζύγου βλέπω πως έχει πάνω σου επιρροή όσον αφορά τα κοινωνικά στερεότυπα, δηλ. τι θα πει το κοινωνικό περιβάλλον. Από το περιβάλλον αυτό κυρίως θα πρέπει να σε αφορούν οι γονείς σου και άλλοι άνθρωποι που εκτιμάς. Σε αυτούς, μπορείς να εξηγήσεις άλλη μια φορά την αλήθεια, δηλ πως δεν προκάλεσες εσύ το χωρισμό και αν σε γνωρίζουν και σε εκτιμούν πρέπει να σε πιστέψουν. Για το ευρύ κοινωνικό περιβάλλον της επαρχίας που είναι έτοιμο να κακολογήσει, θα πρέπει να μάθεις να μην ενδιαφέρεσαι. Δεν τους αφορά και δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν! Αφού μάλιστα δεν έχεις θιγεί επαγγελματικά από τα κουτσομπολιά αυτά, κάνε συνειδητή προσπάθεια να τα αγνοήσεις.

Από τις 2 επιλογές που σου προτείνει ο σύντροφός σου, τη δεύτερη δεν την καταλαβαίνω. Είναι δυνατόν, μετά από 10 χρόνια σοβαρής και αποκλειστικής σχέσης που αντεπεξήλθε σε πολλές δυσκολίες, να την έχετε τώρα κρυφή και να ψάχνεστε ταυτόχρονα για «κάτι καλύτερο;» Όπου ως καλύτερο υποθέτω πως ορίζεται για σένα ένας ελεύθερος νέος άντρας με διάθεση για άμεσο γάμο και παιδί. Για εκείνον δε μια μεγαλύτερη γυναίκα που δεν έχει διάθεση και δυνατότητα για παιδί ή έχει ήδη παιδιά από προηγούμενο γάμο, Πιστεύω πως το αφύσικο αυτό σχήμα δεν θα μπορέσετε να το υποστηρίξετε και θα πληγωθείτε χειρότερα.

Απομένουν λοιπόν οι δυο άλλες επιλογές: γάμος χωρίς παιδί ή χωρισμός. Αρχικά, το να πιέσεις κάποιον να γίνει πατέρας δεν είναι έντιμο, ούτε και θα έχει καλά αποτελέσματα αν «συμβεί». Εξάλλου, δεν το έκανες όταν συνέβη. Οπότε, αν συμφωνήσεις σε γάμο χωρίς παιδί θα πρέπει να υποστηρίξεις την απόφασή σου αυτή χωρίς πιέσεις και μεμψιμοιρίες. Από την άλλη, αν η σχέση σου σε ικανοποιεί και το θέμα είναι μόνο το παιδί, ποιος σου υπογράφει πως μέσα στην επόμενη πενταετία θα βρεις μια σχέση που να σε ικανοποιεί εξίσου, με έναν άντρα νέο, ελεύθερο και διαθέσιμο για γάμο και παιδί; Πόσο πολύ θέλεις το παιδί και πόσο αυθεντική και όχι στερεοτυπική είναι η επιθυμία σου αυτή; Αν ήθελες τόσο πολύ παιδί, και μάλιστα αν το έβαζες πάνω από τη σχέση σου, γιατί δέχτηκες να κάνεις εκτρώσεις; Μπορούσε να κρατήσεις το παιδί και να διαλυθεί η σχέση σου αν εκείνος δεν συμφωνούσε. Κανένας δεν μπορεί να υποχρεώσει μια γυναίκα να κάνει έκτρωση!

Αν σκεφτείς λογικά, αφήνεις τον άνθρωπο της ζωής σου προς χάριν της πιθανότητας να αποχτήσεις παιδί, πράγμα που δεν έκανες στις εγκυμοσύνες. Η επιλογή όμως εξαρτάται κυρίως από τα συναισθήματά σου για τις δυο περιπτώσεις και κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει για σένα. Μερικές επισκέψεις σε ψυχολόγο μπορούν να σε βοηθήσουν να ξεκαθαρίσεις.