Θέλω τα δύσκολα

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου κάνω σχέσεις με άτομα που δεν με εκτιμούν, που τα κυνηγάω, τα χιλιοπαρακαλάω, αδιαφορούν για μένα και αν δεν κινήσω εγώ τις διαδικασίες, δεν θα τα ξαναδώ, αλλά αν το προσπαθήσω πολύ, μπορεί και να μου κάνουν τη χάρη να με δουν. Καμία φορά μου το λένε ευθέως ότι δεν θέλουν σχέση ή ακόμη και να με δουν, κι εγώ επιμένω, σαν να μην τους πιστεύω. Ή αποδέχομαι μια ελεύθερη σχέση.

Αντίθετα, με άνδρες ευγενείς, γενναιόδωρους, που μου φέρονται όμορφα, με προσέχουν δεν βρίσκω ενδιαφέρον. Σκέφτομαι αφού είναι "πολύ εύκολο", δεν έχω ένα εμπόδιο να νικήσω, βαριέμαι, ξενερώνω, αισθάνομαι ίσως ανώτερη....

Αφού θέλω να είμαι ερωτευμένη, γιατί το κάνω αυτό; ή μάλλον μπορώ να το σταματήσω;

Ε

Πρόκειται για ένα θέμα που μόνο μέσα από διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης μπορείς να το διερευνήσεις και να το λύσεις. Μόνο μερικές υποθέσεις μπορώ να κάνω:

·         Προσπαθείς υποσυνείδητα να αποφύγεις τις ουσιαστικές σχέσεις, όσο κι αν συνειδητά μπορεί να λες το αντίθετο. Αυτό μπορείς να οφείλεται σε άσχημα πρότυπα σχέσεων στην παιδική σου ηλικία, σε κάποια σχέση που σε πλήγωσε παλιότερα κ.ά.

·         Δεν εκτιμάς αρκετά τον εαυτό σου. Έτσι τον βάζεις σε καταστάσεις που ευνοούν αυτή τη χαμηλή αυτοεικόνα.

·         Βλέπεις τους άντρες σαν «τρόπαιο» που πρέπει να κατακτήσεις, σαν πρωταθλητισμό όπου με έναν στόχο που δεν είναι αρκετά δύσκολος δεν αξίζει να σχοληθείς

·         Χρειάζεσαι συνεχώς κάτι «δραματικό» που να σε …εξιτάρει. Αυτό αποτελεί ένδειξη υστερικής προσωπικότητας.

·         Σου αρέσει να παίζεις

·         Σου αρέσει η σύγκριση και ο ανταγωνισμός με τις άλλες γυναίκες

Και πολλές άλλες πιθανότητες…

Το θέμα είναι πως με την κατάσταση αυτή δεν είσαι ευτυχισμένη και ούτε έχεις τη δυνατότητα να γίνεις. Για να βρεθεί το γιατί το κάνεις, χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία, όπου θα διερευνηθεί ο τύπος προσωπικότητας στον οποίο ανήκεις, τα πρότυπά σου, η μέχρι τώρα εμπειρία σου κτλ. και θα γίνουν διορθωτικές παρεμβάσεις.