Αρρωστοφοβία

Είμαι σήμερα 47 χρονών διαζευγμένη (μετά από δική μoυ επιλογή από το 2000) με δυo κόρες 18 και 17 χρονών τις οποίες μεγαλώνω με σχεδόν αποκλειστική δική μου ευθύνη και με κάνει πολύ περήφανη αυτό. Γενικά είμαι μια δραστήρια και δυναμική γυναίκα, πολύ κοινωνική και με χιούμορ.

Το 2002 πέθανε από καρδιά ο αγαπημένος παιδικό μου φίλος και τότε παρουσίασα για πρώτη φορά ψυχολογικά προβλήματα. Είχα κρίσεις πανικού, είχα διαρκώς την αίσθηση ότι θα πεθάνω κι εγώ ξαφνικά, μόλις κρυολογούσα ή εγώ ή τα παιδιά μου το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν ότι θα πεθάνουμε και διάφορα τέτοια. Πήρα αγωγή από ψυχίατρο, παρακολουθήθηκα πάνω από χρόνο και κάπου ισορρόπησα για αρκετά χρόνια.

Από τον Οκτώβρη του 2011 είμαι σε εμμηνόπαυση χωρίς ιδιαίτερο θέμα, μέχρι τους τελευταίους 10 μήνες που η ψυχολογία μου είναι σαν καρδιογράφημα.

Τη μιά στιγμή είμαι μιά χαρά την επόμενη θέλω να είμαι ξαπλωμένη σε ένα καναπέ και δεν με σηκώνει ούτε γερανός, την άλλη στιγμή θέλω να κλαίω κτλ.

Η ψυχολογία μου αλλάζει 1000 φορές την μέρα. Φυσικά, με έχει πιάσει η αρρωστοφοβία μου. Μόλις μάθω για κάποιον κάτι, αμέσως έχω κι εγώ τα συμπτώματα και αμέσως πανικοβάλλομαι μεταφέροντας τον πανικό μου και στα παιδιά μου. Ένας απλός πονοκέφαλος μπορεί να μου βάλει στη σκέψη την χειρότερη ασθένεια και να είμαι τρελαμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Επιπλέον τα νεύρα μου είναι κι αυτά σαν λάστιχα, καθώς την μιά στιγμή είμαι ήρεμη και την επόμενη ουρλιάζω και σπάω πράγματα για ψύλλου πήδημα.

Τα παιδιά μου δεν τολμούν ούτε να μου μιλήσουν... Μην σας κουράζω άλλο, φαντάζομαι σας κατατόπισα για το πρόβλημα μου.Ποιά είναι η γνώμη σας;

Σ.

Η αρρωστοφοβία ή υποχονδρία αποτελεί σύμπτωμα μιας γενικότερης κατάστασης που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «η ζωή δε μου χρωστάει καλό και πάντα μια καταστροφή με περιμένει στη γωνία». Σχετίζεται επίσης με την απώλεια του ελέγχου. Πολλές φορές η αρρωστοφοβία ξεκινά με το θάνατο ή τη σοβαρή ασθένεια αγαπημένου προσώπου, συνδέεται με καταστάσεις που το άτομο θεωρεί πως το ξεπερνούν και συνυπάρχει με την κατάθλιψη ή άλλες ψυχικές διαταραχές.

Η κατάσταση προφανώς πυροδοτήθηκε από το θάνατο του φίλου σου, αλλά σίγουρα βρήκε μέσα σου ένα υπόβαθρο, το οποίο θα πρέπει να διερευνηθεί. Δεν ξέρω πολλά για τη ζωή σου για να κάνω υποθέσεις για το υπόβαθρο αυτό. Από αυτά που γράφεις, ένας πιθανός λόγος μπορεί να σχετίζεται με το διαζύγιό σου. Ένας χωρισμός που αφήνει μια γυναίκα μόνη με την απόλυτη ευθύνη δυο μικρών παιδιών, έστω κι αν ήταν με δική της επιλογή, είναι φυσικό να τη φορτίσει με άγχος και ανασφάλεια, όσο κι αν αυτή είναι δραστήρια και δυναμική.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις ορμονικές διαταραχές, επιλόχεια κατάθλιψη, εμμηνόπαυση κτλ. Συμβαίνουν σε όλες τις γυναίκες, αλλά σε μερικές φέρνουν άσχημα ψυχολογικά φαινόμενα γιατί μέσα τους υπάρχει το κατάλληλο υπόβαθρο και γύρω τους οι κατάλληλες συνθήκες.

Έκανες αγωγή με χάπια και επανήλθες. Αν όμως είχε γίνει βαθιά ψυχολογική δουλειά, δεν θα αισθανόσουν έτσι τώρα. Η φαρμακευτική αγωγή είναι δεκτή για κάποιο διάστημα, έτσι ώστε να δώσει στο άτομο την ηρεμία και ψαχτεί ψυχολογικά με ψυχοθεραπεία και να αντιμετωπίσει τη ρίζα των προβλημάτων του και όχι μόνο τα συμπτώματα.

Αυτά τα προβλήματα μόνο με ψυχοθεραπεία μπορούν να λυθούν, πράγμα που σε συμβουλεύω να κάνεις. Το γεγονός πως έχεις δυο κόρες στην εφηβεία κάνει την κατάσταση πιο επιτακτική. Οι κόρες σου, εκτός του ότι υποφέρουν με την κατάστασή σου, παίρνουν πολύ άσχημα πρότυπα για τη ζωή τους ως γυναίκες.

Οι μόνες πρακτικές συμβουλές που μπορώ να σου δώσω είναι πολύ απλές, αυτές που κι εσύ γνωρίζεις. Πρόσεχε τον εαυτό σου: να έχεις όσο μπορείς καλύτερη προσωπική και κοινωνική ζωή, να βγαίνεις, να βρεις ενδιαφέροντα, να τρέφεσαι υγιεινά, να γυμνάζεσαι, να κοιμάσαι καλά, να πάρεις μια πολυβιταμίνη και βιταμίνη Β για την ενίσχυση του νευρικού συστήματος. Επίσης αν δεν έχεις κάνει πρόσφατα εξετάσεις, φρόντισε να ελέγξεις την κατάσταση του θυρεοειδούς σου και να δεις μήπως έχεις αναιμία ή υπόταση.

Το βασικότερο όμως είναι η ψυχοθεραπεία.