Μου αρέσει αλλά διστάζω να προχωρήσω

Είμαι 36 ετών, διαζευγμένη 2 χρόνια, με ένα γιο 5 ετών. Το διαζύγιό μου ήταν πολύ άσχημο. Μετά   αισθανόμουν χάλια, μάλλον πέρασα κατάθλιψη, και έζησα πολύ κλειστή ζωή. Δεν έχω συνέλθει ακόμη τελείως αλλά αισθάνομαι κάπως καλύτερα, έχει μεγαλώσει και το παιδί και άρχισα λίγο να ξαναβγαίνω. Έχω γνωρίσει κάποιον που ενδιαφέρεται, αλλά είναι μικρότερός μου και χωρίς σταθερή δουλειά. Μου αρέσει αλλά διστάζω να προχωρήσω. Τι θα με συμβουλεύατε;
Α.

Αρχικά, το ευχάριστο είναι πως αισθάνεσαι την ανάγκη να ξαναβγείς στη ζωή μετά το διαζύγιό σου, που φαίνεται πως ήταν επίπονο. Θα σε βοηθούσε στη φάση αυτή μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης. Η καλή ψυχική σου κατάσταση είναι πολύ σημαντική και για το παιδί σου.

Σχετικά με τη συγκεκριμένη γνωριμία, μπορείς να την αντιμετωπίσεις ανάλογα με το τι επιθυμείς τη συγκεκριμένη περίοδο. Αν θέλεις απλώς να περνάς καλά -πράγμα καθόλου ευκαταφρόνητο- δεν νομίζω πως  πρέπει να σε ενδιαφέρουν θέματα ηλικίας και επαγγελματικής κατάστασης. Μπορείς να ξεκινήσεις μια σχέση χωρίς να επενδύσεις και προ πάντων χωρίς να εμπλέξεις το παιδί σου. Εξάλλου, δεν γνωρίζεις και τις προθέσεις του άλλου. Μπορεί κι αυτός να θέλει ακριβώς το ίδιο.

Αν όμως επιδιώκεις να βρεις σύντροφο ζωής, φαίνεται πως το συγκεκριμένο άτομο δεν πληρεί τις προδιαγραφές σου, οπότε καλύτερα να μην εμπλακείς.

Πάντως η γνώμη μου είναι πως είναι καλύτερο να ξαναβγεις στη ζωή σταδιακά. Όταν η ψυχική μας ισορροπία είναι εύθραυστη, δεν είναι η κατάλληλη περίοδος για να κάνουμε επιλογές ζωής. Αν επιδιώκεις αμέσως να ξαναβρείς μόνιμο σύντροφο, είναι πιθανό να φορτιστείς με άγχος και ή να παραμείνεις στη μοναξιά σου ή να κάνεις κακές επιλογές. Είναι καλό να δεις τα πράγματα πιο χαλαρά. Μπορείς να βγαίνεις και να εξοικειωθείς ξανά με το άλλο φύλο χωρίς αρχικά να επενδύεις ούτε να σκέφτεσαι το μέλλον. Όταν η ψυχική σου ισορροπία θα έχει πλήρως αποκατασταθεί, θα είσαι έτοιμη και για κάτι πιο σταθερό, αν το επιθυμείς.

Κατερίνα