Είμαι μεγάλη για να αλλάξω επάγγελμα;

Από το μήνυμα της φίλης μας έχει αφαιρεθεί το μεγαλύτερο κομμάτι, επειδή η περίπτωσή της είναι αναγνωρίσιμη

 Είμαι 32 ετών και ασκώ επί 5 χρόνια ένα δύσκολο επάγγελμα, από το οποίο έχω λάβει πολλές απογοητεύσεις. Τελευταία είχα ένα θέμα με κάποιον πελάτη που δε με πλήρωσε για δουλειά που έκανα, ενώ ο συνεργάτης μου απαίτησε από μένα τα λεφτά που του αναλογούσαν και του τα έδωσα. Βρισκόμαστε στα δικαστήρια.

Είμαι απογοητευμένη από το επάγγελμα αυτό, τόσο που θελω πραγματικα να κανω κατι αλλο στη ζωη μου. Το μονο που με κραταει ειναι πως εκανα πολλες θυσιες και σε χρονια και σε ψυχολογια για να το σπουδάσω. Το θεμα ειναι ομως πως δεν ειμαι ευτυχισμενη διπλα σε τετοια ατομα και απο το λιγο που εχω ζησει στο χωρο διαπιστωνω πως ειναι οι περισσοτεροι ετσι.

Όσο ημουν μικρη ηθελα να γινω καλλιτεχνης και εχω ταλεντο στη ζωγραφικη αλλα ποτε δεν το εξασκησα γιατι ηθελα να κανω κατι που θα με με συντηρεί. Έτσι σπουδασα επιστημες και οσο ημουν στη σχολη μου αρεσε να διαβαζω. Τωρα ομως στη πραξη ολα είναι ωμα και δε με γεμιζουν. Ειμαι 32 χρονων και νιωθω πως είναι αργα για να αλλαξω επαγγελμα. Επιπλεον δεν εχω κουραγιο να σπουδασω κατι αλλο. Τι με συμβουλευετε να κανω?

Ο.

 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που επιλέγουν σπουδές που (πιστεύουν πως) θα τους προσφέρουν επαγγελματική αποκατάσταση. Αν όμως ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος γι’ αυτό που σπουδάζει, τότε όσο κι αν προσπαθήσει δεν θα πετύχει την αποκατάσταση ή θα πετύχει αλλά θα είναι δυστυχής.

Υπάρχουν επίσης άλλοι που είναι καλοί φοιτητές –με όποιο κριτήριο κι αν έχουν επιλέξει σπουδές- αλλά δεν είναι κατάλληλοι για το αντίστοιχο επάγγελμα.

Αυτά είναι θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού, αλλά δυστυχώς δεν τον έκανες στα 17 σου. Το θέμα είναι πως τώρα δηλώνεις δυστυχής και υφίστασαι πολλά στο συγκεκριμένο επαγγελματικό χώρο, που δεν μπορείς να τα αντέξεις.

Δεν είσαι καθόλου μεγάλη στα 32 σου για αν αλλάξεις επαγγελματική κατεύθυνση, τη στιγμή μάλιστα που από τα γραφόμενά σου καταλαβαίνω πως η οικογένειά σου σε στηρίζει και γι’ αυτούς πρωτεύει το να μη φθείρεσαι ψυχολογικά. Συμφωνώ μαζί τους και σου προτείνω να αφήσεις το επάγγελμα που σε πιέζει τόσο, τουλάχιστον προς το παρόν. Έτσι κι αλλιώς το πτυχίο σου δε σου το παίρνει κανένας…

Το θέμα είναι πως δεν θέλεις να σπουδάσεις κάτι καινούργιο, δεν έχεις το κουράγιο.

Το μόνο που μένει λοιπόν είναι να προσπαθήσεις να βρεις κάποια δουλειά άσχετη με τις σπουδές σου, έτσι ώστε να αυτοσυντηρείσαι για κάποιο διάστημα, μέχρι να ηρεμήσεις και να δεις τι θα κάνεις. Όπου και να ζητήσεις δουλειά, το πτυχίο μιας δύσκολης σχολής είναι προσόν, έστω κι αν η δουλειά είναι άσχετη. Προκειμένου λοιπόν για την ψυχική σου υγεία, καλύτερα να κάνεις κάτι πιο απλό, που ίσως κι αυτό δεν θα σου αρέσει, αλλά δεν θα ενέχει τόσες πιέσεις.

Στο μεταξύ σκέψου και για άλλες σπουδές. Αν κάτι σου αρέσει πολύ, οι σπουδές δεν θα σε κουράσουν τόσο. Υπάρχουν μεταπτυχιακά που μπορείς με το πτυχίο σου να μπεις ή ακόμη και άσχετες ιδιωτικές σχολές και πανεπιστήμια. Η ζωγραφική είναι πράγματι δύσκολο να σου δώσει τα προς το ζην, αλλά κάποια εφαρμοσμένη τέχνη (διακόσμηση, γραφιστική, animation, φωτογραφία κ.ά) είναι κάτι καλλιτεχνικό αλλά έχει και επαγγελματικό αντίκρισμα.

Μην κάνεις το ίδιο λάθος, να διαλέξεις με βάση την επαγγελματική αποκατάσταση, που εξάλλου σήμερα σε όλους τους κλάδους είναι δύσκολη. Κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου και μόνο σ’ αυτό μπορείς να σταδιοδρομήσεις και να είσαι να ψυχικά ισορροπημένη.

Σου προτείνω να κάνεις έστω και τώρα μια διαδικασία επαγγελματικού προσανατολισμού. Έχω δουλέψει με ανθρώπους πολύ μεγαλύτερους από σένα, που θέλουν για διάφορους λόγους να επαναπροσανατολιστούν, βρήκαν τι τους ταιριάζει και το πάλεψαν.