Οικογενειακό δράμα...

Είμαι 27 ετών, απόφοιτη ΑΕΙ και έχω σχέση 5,5 χρόνων με συγκατοίκηση σχεδόν εξ αρχής με τον Χ., 31 ετών, τεχνίτη. Γνωριστήκαμε προς το τέλος των σπουδών μου, σε πόλη μακρινή από τον τόπο μόνιμης κατοικίας των γονιών μου και αποφάσισα να μείνω μαζί του και μετά την κτήση του πτυχίου μου.

Τρία χρόνια μετά, οι γονείς μου συνεχίζουν να μην αποδέχονται τη σχέση μου, με πιέζουν συνέχεια να φύγω και να γυρίσω σε αυτούς και όποτε είμαι μαζί τους συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει ο Χ.  Ακόμα χειρότερα, αν πρέπει να αναφερθούν αναγκαστικά σε αυτόν, μιλούν λες και είναι κάποιο ανεπιθύμητο ζώο. Ο λόγος; Είμαι απόφοιτη ΑΕΙ (και ας δουλεύω σε καφετέρια) κ εκείνος τεχνίτης και δεν μπορεί να μου προσφέρει ένα σίγουρο μέλλον. Εργαζόμαστε και οι δύο και περνάμε με δυσκολία όπως όλος ο κόσμος. Αυτό όμως δεν με πειράζει καθόλου, αντιθέτως το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι δεν με αποδέχονται οι γονείς μου. Έτσι πριν δύο χρόνια απέκτησα αγχώδη διαταραχή με πολύ συχνές κρίσεις πανικού.

Ο Χ. έκανε στην αρχή πολλές προσπάθειες για να κερδίσει τη συμπάθειά τους, όλες όμως μάταιες. Τώρα έχει ξεκινήσει κι εκείνος και είναι αρνητικός απέναντί τους και όλη αυτή η κατάσταση με πιέζει πολύ. Ήρθα για διακοπές στην οικογένειά μου πριν ένα μήνα και μου είπαν ότι δεν έχω καταφέρει να κάνω τίποτα στη ζωή μου όσο καιρό είμαι μαζί του, ότι είμαι άχρηστη και χοντρή και πάνω στην πίεση συμφώνησα ότι θα μείνω μαζί τους και ό,τι γίνει. Το μετάνιωσα όμως από την πρώτη στιγμή και θέλω να φύγω πάλι. Ο Χ. με πιέζει αρκετά επίσης για το πότε θα πάω και πότε θα σταματήσω να επηρεάζομαι από τους γονείς μου.

Τον αγαπάω πολύ και θέλω να είμαι μαζί του. Φοβάμαι όμως να τους ανακοινώσω πάλι ότι θα φύγω γιατί ξέρω ότι ο πατέρας μου θα στενοχωρηθεί και η μάνα μου θα αρχίσει πάλι να λέει ότι είμαι άχρηστη και άμυαλη, ότι αν πεθάνει ο πατέρας μου θα φταίω εγώ και ότι με τέτοια μυαλά που κουβαλάω δεν θα μου δώσουν περιουσία! Εμένα όμως δεν με νοιάζει η περιουσία! Θα ήμουν τρισευτυχισμένη αν μπορούσα να είμαι με τον Χ. και να είμαι και κοντά τους, να τους βλέπω όποτε θέλω και ας μη μου δώσουν ούτε σπίτι ούτε εξοχικό!!

Β.

 

Αυτές οι απόψεις της εποχής των προ-παππούδων μας, δυστυχώς ισχύουν ακόμη σε πολλές Ελληνικές οικογένειες….

Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να βρίσκεσαι ανάμεσα στον άνθρωπό σου και στους γονείς σου, αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα, πρέπει να επιλέξεις, οπότε και θα στεναχωρήσεις κάποιο από τα 2 μέρη.

Αν η σχέση σου με τον Χ είναι όμορφη και υπάρχουν βαθιά συναισθήματα, σε συμβουλεύω να ακολουθήσεις τη φωνή της καρδιάς σου, έχοντας βέβαια συνείδηση του τιμήματος που θα πληρώσεις: απομάκρυνση από τους γονείς και στέρηση περιουσίας (!). Κανένας γονιός δεν πέθανε όταν δεν μπόρεσε να επιβληθεί στο παιδί του. Σαν να βλέπουμε ταινία-δράμα της δεκαετίας του 60… Μην επιτρέψεις στους γονείς σου να σε γελοιοποιούν έτσι. Σίγουρα ο,τι κάνουν το κάνουν για το καλό σου, αλλά η δική της άποψη για το τι είναι το καλό σου δεν είναι απαραίτητα σωστή.

Προτείνω να κάνεις μια σοβαρή συζήτηση μαζί τους δηλώνοντας πως θα ακολουθήσεις αυτό που θεωρείς σωστό για τη ζωή σου. Δεν εξαρτάσαι οικονομικά από αυτούς και στο μέλλον θα αξιοποιήσεις και το πτυχίο σου. Πες τους πως εσύ θέλεις να έχετε καλές σχέσεις, αλλά δεν πρόκειται να υποκύψεις σε εκβιασμούς για να το πετύχεις. Δήλωσε πως θα είσαι ανοιχτή σε κάθε δική τους θετική προσέγγιση και φύγε. Γύρνα στη ζωή σου και στον αγαπημένο σου και μην ξαναεπισκεφτείς για κάποιον καιρό το πατρικό σου.

Καταλαβαίνω πως όλο αυτό είναι πολύ σκληρό για σένα και αμφιταλαντεύεσαι πολλά χρόνια. Αλλά η αμφιθυμία αυτή έχει προκαλέσει ψυχολογικά προβλήματα. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να μάθεις να διεκδικείς τη ζωή σου.

Ζήστε ελεύθερα με τον Χ, αλλά αν εξακολουθείτε να τα πάτε καλά και θέλετε να κάνετε οικογένεια, φροντίστε πρώτα  να αποκτήσετε μια στοιχειώδη οικονομική ασφάλεια. Μπορείς να επικοινωνείς τυπικά με τους γονείς, επαναλαμβάνοντας πως αυτή είναι η ζωή σου, αλλά δεν παύεις να τους αγαπάς. Πιστεύω πως οι γονείς σου, αν σε δουν σίγουρη, αποφασισμένη και ανεξάρτητη, κάποια στιγμή θα σε προσεγγίσουν.