Είμαι 20 χρονών και το αγόρι μου 23. Είμαστε μαζί 9 μήνες, αλλά είναι πολύ
ζηλιάρης, ανασφαλής. Στην αρχή όλα πήγαιναν πολύ καλά, όμως τα πράγματα άρχισαν
να αλλάζουν. Ζήλευε τον κολλητό μου, και με τον τρόπο του με έκανε να ξεκόψω την
παρέα μαζί του. Άρχισε να με κριτικάρει για τον τρόπο που ντυνόμουν, βαφόμουν ή
έκανα τα μαλλιά μου και ότι τραβούσα την προσοχή στο με κοιτάζουν άλλοι.
Είχα φτάσει σε σημείο να περπατάω στη σχολή με σκυμμένο κεφάλι, γιατί άμα με κοίταζε κάποιος με ρώταγε αν τον ξέρω, αν μου αρέσει και τέτοια. Όταν άρχισα να κάνω την πρακτική μου, με έπαιρνε κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο για να δει με ποιον ειμαι... Άρχισε να τσεκάρει το κινητό μου, και όποια αντρική επαφή έβλεπε (εκτός από τους συγγενείς) τη διεγραφε... Σταμάτησα να βγαίνω με τις φίλες μου, γιατί πάντα έλεγε ή ότι θα προκαλέσω εγώ ή οι φίλες μου να έρθει κάποιος να μας την πέσει.
Όταν διακόψαμε τη σχολή για καλοκαίρι, είχαμε ηρεμήσει γιατί όλη μέρα ήμουν σπίτι. Έχουμε χωρίσει 3- 4 φορές, αλλά πάντα και οι δύο δεν αντέχαμε και τα ξαναβρίσκαμε, λόγω του ότι πλέον υπάρχουν συναισθήματα.
Όσον αφορά τις προηγούμενες σχέσεις του, μου έχει μιλήσει γι' αυτές και έχω καταλάβει ότι φοβάται να μην πάθει πάλι τα ίδια, και κατά κάποιον τρόπο προσπαθεί να με "προφυλάξει" για να μην χωρίσουμε, μιας και μου έχει εξομολογηθεί πολλές φορές ότι είμαι η μόνη γυναίκα που του έχει προσφέρει τόσα πολλά και ότι νοιάζομαι, και ότι οι άλλες απλά τον εκμεταλλεύονταν και τον κεράτωναν. Όλα αυτά μου τα έχει πει και η μητέρα του, με την οποία έχουμε δεθεί αρκετά.
Δεν θέλω να τον χάσω.. κάποιες φορές με φέρνει στο αμήν, αλλά κάτι μέσα μου μού λέει να μην το κάνω. Τον Αύγουστο πήγε σε ένα κέντρο που του έκαναν συνέντευξη για να δουν τι πρόβλημα έχει (πράγμα που το έκανε μόνος του για τον εαυτό του) και το επόμενο ραντεβού του είναι τον Σεπτέμβρη, αλλά δεν έχει αποφασίσει αν θα πάει. πραγματικά θέλω να τον βοηθήσω. Και για να ηρεμήσει ο ίδιος, αλλά και για να ηρεμήσουμε στην σχέση μας.
Σ.
Πολύ καλά κάνει ο φίλος σου και ζητά ψυχοθεραπευτική βοήθεια για να επιλύσει το θέμα της ζήλειας. Η ζήλεια του, έτσι όπως την περιγράφεις, είναι παθολογική, βλάπτει αρχικά εκείνον και στη συνέχεια τον εμποδίζει να κάνει φυσιολογικές σχέσεις. Αν εσύ όντως δεν προκαλείς τους άλλους και του είσαι πιστή, το παρελθόν του δεν αποτελεί δικαιολογία: Τι το τόσο τρομερό μπορεί να έχει συμβεί σε έναν νέο 23 ετών ώστε να δικαιολογεί συμπεριφορές ανεπίτρεπτες ακόμα και για τους παππούδες μας; Επιπλέον, αν έπεσε επανειλημμένα θύμα εκμετάλλευσης και κερατώματος, κάτι στη δική του προσωπικότητα το επέτρεψε και αυτό το κάτι θα πρέπει να επιλυθεί. Οπότε η ψυχοθεραπεία κρίνεται απαραίτητη.
Ερχόμαστε τώρα σε σένα: Θα πρέπει να δεις, γιατί λόγω των συναισθημάτων που έχεις γι αυτόν, του επέτρεψες να σε καταπιέσει τόσο ώστε να αισθάνεσαι άνετα μόνο όταν είσαι κλεισμένη στο σπίτι μαζί του. Σε τι διαφέρει αυτό από το χαρέμι; Γιατί αφήνεις κάποιον να πάρει τον έλεγχο της ζωής σου με το πρόσχημα της αγάπης; Δεν πιστεύω πως έτσι είχες ονειρευτεί τη φοιτητική σου ζωή και τα 20 σου χρόνια… Απλώς ίσως αξίζει να προβληματιστείς λίγο μήπως έχεις πραγματικά προκλητικό ντύσιμο κτλ (που δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν ήσουν ελεύθερη και συνειδητά ήθελες να δίνεις τέτοια μηνύματα).
Να ενθαρρύνεις το φίλο σου να ξεκινήσει την ψυχοθεραπεία του. Αν ξεκινήσει, μπορείς αν κάνεις λίγη υπομονή μήπως φανούν άμεσα αποτελέσματα. Δεν σου συστήνω όμως να περιμένεις 2-3 χρόνια γι αυτό! Και προπάντων αν δεν ξεκινήσει, δεν σε συμβουλεύω να συνεχίσεις μια τέτοια σχέση.
Είχα φτάσει σε σημείο να περπατάω στη σχολή με σκυμμένο κεφάλι, γιατί άμα με κοίταζε κάποιος με ρώταγε αν τον ξέρω, αν μου αρέσει και τέτοια. Όταν άρχισα να κάνω την πρακτική μου, με έπαιρνε κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο για να δει με ποιον ειμαι... Άρχισε να τσεκάρει το κινητό μου, και όποια αντρική επαφή έβλεπε (εκτός από τους συγγενείς) τη διεγραφε... Σταμάτησα να βγαίνω με τις φίλες μου, γιατί πάντα έλεγε ή ότι θα προκαλέσω εγώ ή οι φίλες μου να έρθει κάποιος να μας την πέσει.
Όταν διακόψαμε τη σχολή για καλοκαίρι, είχαμε ηρεμήσει γιατί όλη μέρα ήμουν σπίτι. Έχουμε χωρίσει 3- 4 φορές, αλλά πάντα και οι δύο δεν αντέχαμε και τα ξαναβρίσκαμε, λόγω του ότι πλέον υπάρχουν συναισθήματα.
Όσον αφορά τις προηγούμενες σχέσεις του, μου έχει μιλήσει γι' αυτές και έχω καταλάβει ότι φοβάται να μην πάθει πάλι τα ίδια, και κατά κάποιον τρόπο προσπαθεί να με "προφυλάξει" για να μην χωρίσουμε, μιας και μου έχει εξομολογηθεί πολλές φορές ότι είμαι η μόνη γυναίκα που του έχει προσφέρει τόσα πολλά και ότι νοιάζομαι, και ότι οι άλλες απλά τον εκμεταλλεύονταν και τον κεράτωναν. Όλα αυτά μου τα έχει πει και η μητέρα του, με την οποία έχουμε δεθεί αρκετά.
Δεν θέλω να τον χάσω.. κάποιες φορές με φέρνει στο αμήν, αλλά κάτι μέσα μου μού λέει να μην το κάνω. Τον Αύγουστο πήγε σε ένα κέντρο που του έκαναν συνέντευξη για να δουν τι πρόβλημα έχει (πράγμα που το έκανε μόνος του για τον εαυτό του) και το επόμενο ραντεβού του είναι τον Σεπτέμβρη, αλλά δεν έχει αποφασίσει αν θα πάει. πραγματικά θέλω να τον βοηθήσω. Και για να ηρεμήσει ο ίδιος, αλλά και για να ηρεμήσουμε στην σχέση μας.
Σ.
Πολύ καλά κάνει ο φίλος σου και ζητά ψυχοθεραπευτική βοήθεια για να επιλύσει το θέμα της ζήλειας. Η ζήλεια του, έτσι όπως την περιγράφεις, είναι παθολογική, βλάπτει αρχικά εκείνον και στη συνέχεια τον εμποδίζει να κάνει φυσιολογικές σχέσεις. Αν εσύ όντως δεν προκαλείς τους άλλους και του είσαι πιστή, το παρελθόν του δεν αποτελεί δικαιολογία: Τι το τόσο τρομερό μπορεί να έχει συμβεί σε έναν νέο 23 ετών ώστε να δικαιολογεί συμπεριφορές ανεπίτρεπτες ακόμα και για τους παππούδες μας; Επιπλέον, αν έπεσε επανειλημμένα θύμα εκμετάλλευσης και κερατώματος, κάτι στη δική του προσωπικότητα το επέτρεψε και αυτό το κάτι θα πρέπει να επιλυθεί. Οπότε η ψυχοθεραπεία κρίνεται απαραίτητη.
Ερχόμαστε τώρα σε σένα: Θα πρέπει να δεις, γιατί λόγω των συναισθημάτων που έχεις γι αυτόν, του επέτρεψες να σε καταπιέσει τόσο ώστε να αισθάνεσαι άνετα μόνο όταν είσαι κλεισμένη στο σπίτι μαζί του. Σε τι διαφέρει αυτό από το χαρέμι; Γιατί αφήνεις κάποιον να πάρει τον έλεγχο της ζωής σου με το πρόσχημα της αγάπης; Δεν πιστεύω πως έτσι είχες ονειρευτεί τη φοιτητική σου ζωή και τα 20 σου χρόνια… Απλώς ίσως αξίζει να προβληματιστείς λίγο μήπως έχεις πραγματικά προκλητικό ντύσιμο κτλ (που δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν ήσουν ελεύθερη και συνειδητά ήθελες να δίνεις τέτοια μηνύματα).
Να ενθαρρύνεις το φίλο σου να ξεκινήσει την ψυχοθεραπεία του. Αν ξεκινήσει, μπορείς αν κάνεις λίγη υπομονή μήπως φανούν άμεσα αποτελέσματα. Δεν σου συστήνω όμως να περιμένεις 2-3 χρόνια γι αυτό! Και προπάντων αν δεν ξεκινήσει, δεν σε συμβουλεύω να συνεχίσεις μια τέτοια σχέση.
Δοκίμασε να κάνεις στον ιδιο αυτό που κάνει σε σένα. Ας πούμε οταν προχωράτε θα του λες σκύψε το κεφάλι, θα τον κόψεις απ τους φίλους του και δε θα του επιτρέπεις να μιλάει με γυναίκα. Παρ' τον 100 τηλέφωνα την ημέρα, μπες στο κινητό του κλπ. Οχι ομως με στυλ οτι τα κάνεις επίτηδες, με ύφος κανονικό. Ισως αυτό του χτυπήσει ένα καμπανάκι. Αυτό που λέει για τις προηγούμενες σχέσεις δεν ισχύει, εαν το ψάξεις ετσι ηταν και τοτε. Δεν είναι συνέπεια δηλαδή απ το παρελθόν και ουτε ξέρεις αν φταίνε μονο οι πρώην, πράγμα απίθανο. Αυτό το βασίζω στα οσα γνωρίζω για τη φύση της ζήλειας, την οποια η ψυχανάλυση δεν θεωρώ οτι μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά. Η πεθερούλα ασχολίαστη! Δ.Α.
ΑπάντησηΔιαγραφή