Πλήρης εξευτελισμός

ΕΙΜΑΙ 39 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΕΞΩΣΥΖΥΓΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ Β, 63 ΕΤΩΝ. ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ. ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΜΟΥ ΑΠΛΑ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΥΜΕ. Ο Β ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ, ΑΠΟΠΗΡΕΣ ΓΑΜΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΚΑΜΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ. ΤΟ ΣΕΞ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΜΕΤΡΙΟ. ΓΙΑ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΘΕΙ ΜΕ ΕΒΑΖΕ ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΔΙΑΦΟΡΑ. ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΑ ΠΟΤΕ ΣΕ ΟΡΓΑΣΜΟ…ΕΚΑΝΑ ΟΤΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΜΟΥΝ…ΔΕΝ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣΕ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ…ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΓΛΥΚΟΛΟΓΑ…ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΑΠΑΙΤΩ. ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΙ ΤΣΑΚΩΜΟΙ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΓΩ ΈΤΡΕΧΑ ΝΑ ΣΩΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΧΕΣΗ. ΜΕ ΝΑΖΙΑ ΚΑΙ ΧΑΔΙΑ. ΠΡΙΝ ΛΙΓΕς ΜΕΡΕΣ ΤΣΑΚΩΘΗΚΑΜΕ …ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΩ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΝΑ ΛΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΧΙ…ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΑ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΟ…ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΠΟΥ ΠΑΛΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΤΑ ΙΔΙΑ…ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑΙ.  ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΑ ΕΝΤΕΛΩΣ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΑΦΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΓΥΝΑΙΚΑ. ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΕ ΒΑΜΜΕΝΑ ΜΑΛΛΙΑ …ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΟΣ, ΠΟΥ όμως ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟ. ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ: ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΕΣ ΜΕ ΘΕΛΟΥΝ …ΕΙΣΑΙ ΤΥΧΕΡΗ…ΕΧΕΙ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΓΟΡΑΣΕ ΜΙΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΕΛΘΙΩΝ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΙΠΟΤΑ…ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΟΤΙ ΤΟ ΣΕΞ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΩΡΟ ΜΟΥ.

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΘΕΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ: ΤΟ ΞΕΡΩ ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΥ ΣΧΕΣΗ ΚΑΠΟΥ.

ΚΟΛΛΗΣΑ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ…ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΝΑΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΜΟΥ. ΞΕΥΤΕΛΙΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΑΩ…ΝΙΩΘΩ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΗ…ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ.

Ε.

 

Έχω δει και ακούσει πολλά, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω τέτοια ιστορία!

Δεν έχει καμιά λογική να έχεις τέτοια σχέση με τέτοιον άνθρωπο… Το θέμα είναι δικό σου: Τι είναι αυτό που σε κάνει να υποτιμάς έτσι τον εαυτό σου; Αυτό είναι ένα ψυχολογικό πρόβλημα που πρέπει να πας σε ψυχολόγο να το επιλύσεις.

Αρχικά, ο γάμος σου πρέπει να είναι άθλιος προκειμένου να ψάχνεις και να αρκείσαι σε ψίχουλα. Δεύτερον, αν κάνει κάποια μια εξωσυζυγική σχέση, την κάνει για να περνά λίγο καλά και να ζει αυτά που δεν βρίσκει στο γάμο της.

Άνθρωποι σαν τον Β υπάρχουν στον κόσμο όσο βρίσκουν θύματα σαν εσένα.

Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς από τον Β και φρόντισε να καταφύγεις σε ψυχοθεραπεία. Δυστυχώς δεν έχω να σου πω κάτι περισσότερο…

Ακόμα παρθένα

Είμαι 23 χρονων και ακομα δεν εχω κανει σεξ. Το προβλημα ειναι οτι ολο εγω κανω πισω οποτε παει να γινει σεξ με καποιο αγορι. Αλλα νομιζω οτι δεν τους γνωριζω σωστα γιατι τους περισσοτερους τους γνωριζω απο καμακι και οποτε βγαινω πρωτα ραντεβου μαζι τους μου λενε να παω σπιτι τους και κομπλαρω ενω θελω πολυ να παω και να γινει σεξ αλλα οχι με αυτον τον τροπο.Με εχει πιασει απελπισια, τι να κανω; επισης οποτε γνωριζω καποιο αγορι ντρεπομαι πολυ να του πω οτι ειμαι παρθενα και οτι δεν εχω καμια σεξουαλικη εμπειρια οσο εμφανισιμη και αν ειμαι.Ειναι και το θεμα της ηλικιας βεβαια που θα επρεπε να ειχα πολλες εμπειριες ενω δεν εχω καμια και αισθανομαι μειονεκτικα και κλαιω συνεχεια, τα χρονια περνανε και εγω μενω πισω.Σε λιγο καιρο κλεινω τα 24 και με εχει πιασει κριση ηλικιας που φτανω σε αυτην την ηλικια και ακομη ειμαι ετσι.

Χ

 

Eιμαι 23 χρονων και ακομα δεν εχω κανει σεξ…Ειναι και το θεμα της ηλικιας βεβαια που θα επρεπε να ειχα πολλες εμπειριες ενω δεν εχω καμια και αισθανομαι μειονεκτικα και κλαιω συνεχεια, τα χρονια περνανε και εγω μενω πισω… Σε λιγο καιρο κλεινω τα 24 και με εχει πιασει κριση ηλικιας που φτανω σε αυτην την ηλικια και ακομη ειμαι ετσι. Το σεξ δεν είναι διαγωνισμός που κρίνει την αξία μας, ούτε έχει ημερομηνία έναρξης και λήξης. Η δική σου προσωπικότητα και συνθήκες ζωής δεν έκαναν ακόμη τον κατάλληλο συνδυασμό. Εχεις κολλήσει στα στερεότυπα που καθορίζουν ηλικίες για τα πάντα. Με τη λογική αυτή, ίσως ανησυχείς και για το μέλλον σου ως γυναίκας γενικότερα. Πχ μια 26χρονη πελάτισσά μου ανησυχούσε που δεν είχε κάνει ακόμα σοβαρή σχέση. Όταν συζητούσαμε για τα στάδια των σχέσεων και της έλεγα πως χρειάζεται χρόνος για το κάθε στάδιο, αγχώθηκε  σκεπτόμενη τα εξής: Ακόμη κι αν κάνω σοβαρή σχέση στα 27, να διατηρήσω δεσμό να τον δοκιμάσω ως τα 29, να αρραβωνιαστώ στα 30, να παντρευτώ στα 31, κι αν δεν κάνω αμέσως παιδί έφτασα 35!  Είναι περίεργο πώς κάποια νέα κορίτσια σκέπτονται με τα στερεότυπα των γιαγιάδων τους! Ξε-αγχώσου! Έχεις μια ζωή μπροστά σου και η αξία της γυναίκας δεν κρίνεται ανάλογα με τη σεξουαλική της ζωή…

Το προβλημα ειναι οτι ολο εγω κανω πισω οποτε παει να γινει σεξ με καποιο αγορι. Αλλα νομιζω οτι δεν τους γνωριζω σωστα γιατι τους περισσοτερους τους γνωριζω απο καμακι και οποτε βγαινω πρωτα ραντεβου μαζι τους μου λενε να παω σπιτι τους και κομπλαρω ενω θελω πολυ να παω και να γινει σεξ αλλα οχι με αυτον τον τροπο. Προφανώς δεν σου αρέσει αυτός ο τρόπος: καμάκι-ραντεβού-σπίτι και σεξ. Μοιάζει με ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε! Ποια στοιχειωδώς ευαίσθητη κοπέλα θέλει να γίνει έτσι η πρώτη της εμπειρία; Πολύ πιο ομαλό είναι να γνωρίσεις ένα αγόρι σε φιλική παρέα/σε μια εκδήλωση/σε ένα χώρο χόμπι/στη σχολή σου/στη δουλειά σου/στη γειτονιά σου κοκ, να ανταλλάξετε τηλέφωνα, να βγείτε μερικές φορές να γνωριστείτε, να αρέσει ο έναν στον άλλον, να αναπτυχθούν κάποια συναισθήματα,  να γίνουν μερικές κινήσεις και όποτε νιώσεις άνετα να προχωρήσεις. Είναι δικαίωμά σου να θέλεις η πρώτη σου εμπειρία να γίνει στο πλαίσιο σχέσης, έστω σχέσης που θα κρατήσει 2-3 μήνες, αλλά θα περιλαμβάνει  παρέα, κάποιο συναίσθημα και θα σου δοθεί κάποιος χρόνος.

Οποτε γνωριζω καποιο αγορι ντρεπομαι πολυ να του πω οτι ειμαι παρθενα και οτι δεν εχω καμια σεξουαλικη εμπειρια οσο εμφανισιμη και αν ειμαι. Δεν γνωρίζεις ένα αγόρι και μάλιστα με καμάκι, και του λες «Χαίρω πολύ, είμαι παρθένα!». Αυτό θα γίνει αν τον γνωρίσεις με τον τρόπο που περιέγραψα και φτάσετε στο σημείο των πρώτων προσεγγίσεων. Ανάλογα και με τις αρχές του, το αγόρι είναι πιθανό όχι μόνο να μη σε θεωρήσει «ελαττωματική», αλλά και να εκτιμήσει το ότι δεν ήθελες να κάνεις σεξ αν δεν ήταν με τον τρόπο που είχες επιλέξει.

Παραμένει όμως η απορία μου, πώς μια ωραία κοπέλα δέχεται μόνο «καμάκια». Μήπως δεν έχεις φιλικό κύκλο; Μήπως δεν βγαίνεις αρκετά; Μήπως συχνάζεις μόνο σε χώρους με «καμάκια»; Μήπως κάτι στην εμφάνισή σου προσελκύει κατά σύστημα τέτοιους άντρες; Εσύ όταν σου αρέσει ένα αγόρι τι κάνεις; Έχεις το θάρρος να τον προσεγγίσεις, φιλικά στην αρχή; Μήπως δεν έχεις αρκετή αυτοπεποίθηση να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο;

Παιδί με χρήστη

ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΚΑΝΕ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΣΗ... ΟΤΑΝ ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΕΙΧΕ ΚΟΨΕΙ.ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΕΞΑΛΛΟΥ ΟΤΙ ΕΨΑΧΝΕ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΛΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΛΠ ΚΛΠ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ 8 ΜΗΝΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ ΟΤΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΞΑΝΑ.ΑΠΕΙΡΕΣ ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΕ ΘΑ ΤΟ ΚΟΨΕΙ. ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΤΟ ΚΟΒΕΙ,ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2 ΜΗΝΕΣ ΤΑ ΞΑΝΑΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ.ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΜΕΤΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ.ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ...ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΠΩΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 6-7 ΜΗΝΕΣ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ.ΓΕΝΝΑΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ 6.5 ΜΗΝΩΝ... ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΧΑΣΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.ΗΤΑΝ ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΣΑΡΙΕΣ ΠΟΛΛΕΣ.ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ.ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΑΝΕΧΤΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟ.ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΨΕ. ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ.ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΠΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΒΑΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ. ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ,ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΑΦΑΙΡΕΣΟΥΝ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ?

Μ

Για το θέμα των σχέσεων και παιδιών με χρήστες έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές. Συνοπτικά αναφέρω πως  ένα άτομο με τόσο σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα όπως αυτό της χρήσης δεν πρέπει να συνάπτει σοβαρές σχέσεις ούτε να κάνει παιδιά. Από την άλλη, κανένας δεν θα πρέπει να επιλέγει έναν χρήστη για σύντροφο ζωής και γονιό του παιδιού του.

Ο αφορισμός μου δεν είναι ρατσιστικός, αλλά αφορά την ψυχική υγεία: Ο χρήστης είναι ψυχικά ασθενής! Και ένα άτομο με σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα πρέπει να επικεντρώσει  μόνο στον εαυτό του και να θεραπευθεί. Μέχρι να γίνει αυτό, είναι αναξιόπιστο, ανεύθυνο, ευερέθιστο, παρορμητικό, με έντονες εναλλαγές διάθεσης και πιθανώς βίαιες συμπεριφορές. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να συμμετέχει υπεύθυνα και ισότιμα σε σχέσεις ζωής και είναι πιθανό να θέσει σε κίνδυνο την ψυχική ή/και τη σωματική ακεραιότητα των οικείων του.

Από τη μεριά του συντρόφου τώρα: Είναι καλό να μη θέτουμε τον εαυτό μας στον κίνδυνο μιας σοβαρής σχέσης με ένα εξαρτημένο άτομο, αν όμως το κάνουμε υφιστάμεθα οι ίδιοι τις συνέπειες. Το να κάνουμε όμως παιδί με κάποιον αποτελεί την υπέρτατη επιλογή. Αν αυτός είναι ακατάλληλος για γονιός, φορτώνουμε το παιδί με μια άσχημη γονική επιρροή και κακές συνθήκες διαβίωσης. Ακόμη κι αν ο γονιός απεξαρτηθεί κάποια στιγμή – και μακάρι για όλους!- οι πρώιμες άσχημες επιρροές ακόμη και από την ενδομήτρια ζωή δυστυχώς ακολουθούν το παιδί σ όλη του τη ζωή…

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα, απλώς σκέψου τι διδάχτηκες από τη στάση σου στην ιστορία αυτή… Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα. Ευτυχώς έχεις το θάρρος να φύγεις, πράγμα που θα ήταν πολύ καλή λύση. Δεν γνωρίζω τη νομική, αλλά θα κάνω κάποιες πολύ απλές σκέψεις:

·        Δεν παντρευτήκατε, καλό αυτό. Έχει αναγνωρίσει το παιδί; Αν όχι, δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω του και θα πρέπει να διεκδικήσει την πατρότητα με τεστ και δικαστήριο, πράγμα που δεν νομίζω πως έχει το κουράγιο και το χρήμα να το κάνει.

·        Αν έχει αναγνωρίσει το παιδί, συμβουλέψου δικηγόρο να δεις τι γίνεται αν η μητέρα αναγκαστεί λόγω ανεργίας να μεταναστεύσει. Μπορεί να γίνει δικαστήριο, κι εκεί μη διστάσεις να αποκαλύψεις την αδυναμία του να είναι σωστός πατέρας. Είναι άσχημο να πας στα δικαστήρια έναν πάσχοντα άνθρωπο που κάποτε αγάπησες, αλλά θα είναι ακόμη χειρότερο να υποταχθείς άλλη μια φορά. Είσαι πλέον υπεύθυνη και για το παιδί σου.

Μακάρι η στάση σου να γίνει αφορμή να νουθετηθεί ο πατέρας και κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορεί να λειτουργήσει σωστά ως γονιός.

Έλλειψη οργασμού

Ειμαι 30 χρονων σε σταθερη σχεση απο τα 19 μου με τον ιδιο αντρα, 20 χρονια μεγαλυτερο μου, κ ο σημειωτεον ηταν κ ειναι ο πρωτος μου... παρα την πολυετη σχεση μας ενα "σαρακι" τρωει τη σχεξουαλικη μας επαφη... δεν εχω οργασμο!!!! δυσαρεστο συναισθημα για μενα αλλα κ για το συντροφο μου που νιωθει ενοχες κ κατηγορει τον εαυτο του οτι ισως δεν κανει κατι εκεινος σωστα κ δε με καλυπτει....

δεν ξερω τι φταιει κ γιατι... η αληθεια ειναι πως στο μυαλο μου υπαρχουν πολλα, αλλα δεν υπηρχαν απο την αρχη τα προβληματα αυτα... η ανοργασμικη επαφη ομως υπηρχε κ εξακολουθει...

πανω σε αυτο θα ηθελα την επιστημονικη κ ανθρωπινη βοηθεια σας... τι φταιει;;;; ειναι ψυχολογικο; οργανικο; η θεμα προκαταρκτικων διαδικασιων;

εχω ερθει σε κλειτωριδικη κορυφωση καποιες φορες, ελαχιστες βεβαια :-( αλλα σε κολπικο οργασμο καμιαααααα

ο συντροφος μου θεωρει οτι δεν εκτωνονομαι κ δεν απολαμβανω το σεξ....ισως σε αυτο το κενο να οφειλονται τα πολλα νευρα...αχ δεν μπορω να βρω απαντηση...νιωθω "ελαττωματικη"...

Α.

 

Ο οργασμός μιας γυναίκας είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο. Η έλλειψη οργασμού παρουσιάζεται σε μεγάλο ποσοστό γυναικών –κάποιες μελέτες το αποδίδουν στο 30% - ενώ αρκετές είναι αυτές που έχουν δυσκολία στο θέμα ή δηλώνουν ανικανοποίητες από τη συχνότητα και την ποιότητα της λειτουργίας αυτής. Συχνότατα οι γυναίκες δεν αναφέρονται στο θέμα λόγω στερεοτύπων και μπορεί να προσποιούνται στο σύντροφό τους. Ευτυχώς, εσείς έχετε ειλικρίνεια μεταξύ σας και το αντιμετωπίζετε ως κοινό πρόβλημα, όπως και είναι.

Στη δική σου περίπτωση η δυσκολία είναι πρωτογενής (δηλ από την αρχή της ερωτικής ζωής) αλλά δεν γνωρίζουμε αν είναι εκλεκτική (δηλ αφορά μόνο το σεξ με τον συγκεκριμένο άντρα) ή γενικευμένη.

Η ανοργασμικότητα μιας γυναίκας σπανιότατα οφείλεται σε οργανικούς λόγους, όπως νευρολογικές νόσοι, ορθοπεδικά προβλήματα, γυναικολογικά προβλήματα, διαβήτης, υπέρταση, χρήση ουσιών ή κατάχρηση αλκοόλ.
Οφείλεται κατά πολύ μεγάλη πλειονότητα σε ψυχολογικούς λόγους που μπορεί να βρεθούν και να επιλυθούν μόνο με ψυχοθεραπευτική διαδικασία.

Κάποιες πιθανές ψυχολογικές αιτίες μπορεί να είναι:

·       Πολύ αυστηρή ανατροφή, που ενσωμάτωσε στο υποσυνείδητο την έννοια σεξ=αμαρτία, οπότε υπάρχουν αναστολές

·       Κάποιες άσχημες σεξουαλικές εμπειρίες ή παρενοχλήσεις σε μικρή ηλικία

·       Άσχημα πρότυπα ζευγαριών στην παιδική ηλικία

·       Μια προσωπικότητα πολύ δυναμική (που δε θέλει να χάσει το έλεγχο) ή καταθλιπτική/ ενοχική  (που δεν θέλει να χαρεί)

·       Χαμηλή αυτοεκτίμηση ή άσχημη εικόνα σώματος

·       Κάποια βαθύτερη δυσαρέσκεια με το σύντροφο

·       Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγεται η σεξουαλική πράξη

·       Υπερβολικός φόβος εγκυμοσύνης ή αντίθετα υπερβολική επιθυμία τεκνοποίησης

·       Μεγάλο άγχος, κουραστικός ή/και ανθυγιεινός τρόπος ζωής

·       Έλλειψη σεξουαλικής παιδείας ή/και φόβος να διερευνήσει κάποια η ίδια το σώμα της

·       Σε περίπτωση εκλεκτικής δυσκολίας, μπορεί να οφείλεται στη σεξουαλική λειτουργία και συμπεριφορά του ερωτικού συντρόφου

Θα πρότεινα επίσκεψή σου σε ψυχολόγο, όπου θα διερευνηθούν τα πιθανά αίτια. Σε δεύτερη φάση, αν φανεί πως το θέμα αφορά και τους δυο σας, μπορείτε να απευθυνθείτε σε ειδικό που θα σας προτείνει ειδικές ασκήσεις και τεχνικές ως ζευγάρι.  

Προ πάντων μην το θεωρείς ως… άθλημα στο οποίο πρέπει να φτάσεις ένα… σκορ. Το άγχος είναι ο χειρότερος σύμβουλος, προσπάθησε να είσαι χαλαρή. Αποσύνδεσε το θέμα από τον εγωισμό του είμαι-δεν είμαι «ικανή». Έχετε ένα θέμα, κοινό με το σύντροφό σου, αλλά ανεξαρτήτως αυτού μπορείτε να έχετε μια όμορφη ερωτική ζωή μέχρι να το επιλύσετε.

 

 

Οικογενειακό δράμα...

Είμαι 27 ετών, απόφοιτη ΑΕΙ και έχω σχέση 5,5 χρόνων με συγκατοίκηση σχεδόν εξ αρχής με τον Χ., 31 ετών, τεχνίτη. Γνωριστήκαμε προς το τέλος των σπουδών μου, σε πόλη μακρινή από τον τόπο μόνιμης κατοικίας των γονιών μου και αποφάσισα να μείνω μαζί του και μετά την κτήση του πτυχίου μου.

Τρία χρόνια μετά, οι γονείς μου συνεχίζουν να μην αποδέχονται τη σχέση μου, με πιέζουν συνέχεια να φύγω και να γυρίσω σε αυτούς και όποτε είμαι μαζί τους συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει ο Χ.  Ακόμα χειρότερα, αν πρέπει να αναφερθούν αναγκαστικά σε αυτόν, μιλούν λες και είναι κάποιο ανεπιθύμητο ζώο. Ο λόγος; Είμαι απόφοιτη ΑΕΙ (και ας δουλεύω σε καφετέρια) κ εκείνος τεχνίτης και δεν μπορεί να μου προσφέρει ένα σίγουρο μέλλον. Εργαζόμαστε και οι δύο και περνάμε με δυσκολία όπως όλος ο κόσμος. Αυτό όμως δεν με πειράζει καθόλου, αντιθέτως το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι δεν με αποδέχονται οι γονείς μου. Έτσι πριν δύο χρόνια απέκτησα αγχώδη διαταραχή με πολύ συχνές κρίσεις πανικού.

Ο Χ. έκανε στην αρχή πολλές προσπάθειες για να κερδίσει τη συμπάθειά τους, όλες όμως μάταιες. Τώρα έχει ξεκινήσει κι εκείνος και είναι αρνητικός απέναντί τους και όλη αυτή η κατάσταση με πιέζει πολύ. Ήρθα για διακοπές στην οικογένειά μου πριν ένα μήνα και μου είπαν ότι δεν έχω καταφέρει να κάνω τίποτα στη ζωή μου όσο καιρό είμαι μαζί του, ότι είμαι άχρηστη και χοντρή και πάνω στην πίεση συμφώνησα ότι θα μείνω μαζί τους και ό,τι γίνει. Το μετάνιωσα όμως από την πρώτη στιγμή και θέλω να φύγω πάλι. Ο Χ. με πιέζει αρκετά επίσης για το πότε θα πάω και πότε θα σταματήσω να επηρεάζομαι από τους γονείς μου.

Τον αγαπάω πολύ και θέλω να είμαι μαζί του. Φοβάμαι όμως να τους ανακοινώσω πάλι ότι θα φύγω γιατί ξέρω ότι ο πατέρας μου θα στενοχωρηθεί και η μάνα μου θα αρχίσει πάλι να λέει ότι είμαι άχρηστη και άμυαλη, ότι αν πεθάνει ο πατέρας μου θα φταίω εγώ και ότι με τέτοια μυαλά που κουβαλάω δεν θα μου δώσουν περιουσία! Εμένα όμως δεν με νοιάζει η περιουσία! Θα ήμουν τρισευτυχισμένη αν μπορούσα να είμαι με τον Χ. και να είμαι και κοντά τους, να τους βλέπω όποτε θέλω και ας μη μου δώσουν ούτε σπίτι ούτε εξοχικό!!

Β.

 

Αυτές οι απόψεις της εποχής των προ-παππούδων μας, δυστυχώς ισχύουν ακόμη σε πολλές Ελληνικές οικογένειες….

Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να βρίσκεσαι ανάμεσα στον άνθρωπό σου και στους γονείς σου, αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα, πρέπει να επιλέξεις, οπότε και θα στεναχωρήσεις κάποιο από τα 2 μέρη.

Αν η σχέση σου με τον Χ είναι όμορφη και υπάρχουν βαθιά συναισθήματα, σε συμβουλεύω να ακολουθήσεις τη φωνή της καρδιάς σου, έχοντας βέβαια συνείδηση του τιμήματος που θα πληρώσεις: απομάκρυνση από τους γονείς και στέρηση περιουσίας (!). Κανένας γονιός δεν πέθανε όταν δεν μπόρεσε να επιβληθεί στο παιδί του. Σαν να βλέπουμε ταινία-δράμα της δεκαετίας του 60… Μην επιτρέψεις στους γονείς σου να σε γελοιοποιούν έτσι. Σίγουρα ο,τι κάνουν το κάνουν για το καλό σου, αλλά η δική της άποψη για το τι είναι το καλό σου δεν είναι απαραίτητα σωστή.

Προτείνω να κάνεις μια σοβαρή συζήτηση μαζί τους δηλώνοντας πως θα ακολουθήσεις αυτό που θεωρείς σωστό για τη ζωή σου. Δεν εξαρτάσαι οικονομικά από αυτούς και στο μέλλον θα αξιοποιήσεις και το πτυχίο σου. Πες τους πως εσύ θέλεις να έχετε καλές σχέσεις, αλλά δεν πρόκειται να υποκύψεις σε εκβιασμούς για να το πετύχεις. Δήλωσε πως θα είσαι ανοιχτή σε κάθε δική τους θετική προσέγγιση και φύγε. Γύρνα στη ζωή σου και στον αγαπημένο σου και μην ξαναεπισκεφτείς για κάποιον καιρό το πατρικό σου.

Καταλαβαίνω πως όλο αυτό είναι πολύ σκληρό για σένα και αμφιταλαντεύεσαι πολλά χρόνια. Αλλά η αμφιθυμία αυτή έχει προκαλέσει ψυχολογικά προβλήματα. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να μάθεις να διεκδικείς τη ζωή σου.

Ζήστε ελεύθερα με τον Χ, αλλά αν εξακολουθείτε να τα πάτε καλά και θέλετε να κάνετε οικογένεια, φροντίστε πρώτα  να αποκτήσετε μια στοιχειώδη οικονομική ασφάλεια. Μπορείς να επικοινωνείς τυπικά με τους γονείς, επαναλαμβάνοντας πως αυτή είναι η ζωή σου, αλλά δεν παύεις να τους αγαπάς. Πιστεύω πως οι γονείς σου, αν σε δουν σίγουρη, αποφασισμένη και ανεξάρτητη, κάποια στιγμή θα σε προσεγγίσουν.

Ανωριμότητα και εξαφάνιση

Είμαι  39 ετών, χωρισμένη, με παιδί 7 χρονών. Πριν τέσσερις μήνες γνώρισα κάποιον, μου άρεσε πάρα πολύ, νομίζω ότι ερωτεύτηκα,  (37 ετών χωρισμένος με δύο παιδάκια). Βγήκαμε μέσα στο καλοκαίρι καμιά δεκαριά φορές. Τον πρώτο μήνα πιο συχνά, τον δεύτερο λιγότερο και τον τρίτο ακόμη λιγότερο. Δεν ξεκαθάρισα τίποτα και ούτε ζήτησα τίποτα. Φοβόμουν πως ανοίγοντας μια τέτοια κουβέντα θα τελείωνε η ιστορία μας κι

εγώ ήθελα να το ζήσω ότι κι αν ήταν αυτό. Εξ άλλου δεν ήξερα τι να ζητήσω, ούτε τι ένιωθα. Και σε αυτόν κάτι δε μου άρεσε, που με έκανε επιφυλακτική. Είχε όμως και πολλά καλά στοιχεία που με συνάρπαζαν.

Γενικά πέρασα καλά και δεν μετανιώνω που τα έμπλεξα μαζί του. Αλλά ένιωθα ότι δε θα κρατήσει. Και για αυτό δεν άνοιξα καμιά συζήτηση. Δεν είχα την ψυχολογία να υποστηρίξω με λόγια αυτά που είχα στο μυαλό μου ή που ένιωθα χωρίς να με πιάσουν κλάματα. (Ο χωρισμός μου με τον πρώην μου στοίχισε). Μια φορά μόνο μισοαστεία μισοσοβαρα αυτός ανέφερε κάτι για "σοβαρή κουβέντα" και "να μιλήσουμε σοβαρά", αλλά το απέφυγα κακήν κακώς. Σταδιακά μειώθηκε ο ενθουσιασμός από μεριά του, τα μηνύματα, τα ραντεβού και τα τηλεφωνήματα.

Συγχρονιζόμουν σε αυτό μαζί του εγωιστικά, ότι δηλ. αφού δεν παίρνει, δεν παίρνω κι εγώ.

Ώσπου μια μέρα προφασίστηκε δουλειά και ότι δε μπορεί να βγει. Πρότεινε όμως να βγούμε άλλη μέρα. Και την "άλλη μέρα" είπε πως δε μπορεί να βγει γιατί ήταν κουρασμένος. Εγώ θύμωσα, θεώρησα ότι είναι άλλος ένας "εξαφανισμένος" και του έγραψα σε sms ένα τέρμα κομπλεξικό μήνυμα: "Θα μπορούσες και να πεις ότι δε θέλεις να ξαναβρεθούμε αντί να λες μπούρδες και να ενοχλώ. Δεν έγινε κανένα κακό απλά γκομενίσαμε λίγο". Το μετάνιωσα, αλλά το έστειλα τι να κάνω; Και αυτός δεν απάντησε.

Μετά έκλεισα ραντεβού σε ψυχολόγο (έτσι κι αλλιώς ήθελα καιρό να πάω και βρήκα αφορμή). Νιώθω χαμηλή αυτοεκτίμηση, δυσκολία έκφρασης κ.α. Σήμερα θα πάω για δεύτερη φορά, μου πρότεινε 12 συνεδρίες και ελπίζω να βοηθηθώ. Εσένα ποια είναι η γνώμη σου, αν δεν έχω μετατρέψει το blog σου σε "ερωτικές υποθέσεις";

Με ενδιαφέρει η γνώμη σου σαν γυναίκα ψυχολόγο. Θα ήθελα να τον ξαναδώ και να μιλήσουμε για αυτό που ζήσαμε, θα ήθελα να ξαναβγώ μαζί του, δε με πειράζει αν δεν υπάρχει σχέση, αλλά φοβάμαι ότι για αυτόν δεν έχω καμιά σημασία (αφού δεν απάντησε στο τελευταίο μήνυμα) και θα γελοιοποιηθώ τζάμπα.

Σ

 

Γενικά μου δίνεις την εντύπωση πως δεν μπορείς να χειριστείς ώριμα τα ερωτικά σου, ίσως επειδή είσαι ακόμη πληγωμένη από τη διάλυση του γάμου σου και έχεις μείνει μεγάλο διάστημα μόνη.

Έκανες πολύ καλά που πήγες σε ψυχολόγο, αν και πιστεύω πως η διαδικασία ψυχοθεραπείας θα πρέπει να είναι μακροχρόνια, δεν πιστεύω δηλαδή στη λεγόμενη «βραχεία ψυχοθεραπεία», αν αυτό σου έχει προτείνει ο θεραπευτής σου με τις 12 συνεδρίες. Απλώς ανήκω σε διαφορετική σχολή…

Αφού λοιπόν έχεις θεραπευτή, αναρωτιέμαι γιατί χρειάζεσαι και τη δική μου γνώμη, φοβάμαι μήπως έτσι μπερδευτείς.

Αφού όμως με ρωτάς: Πιστεύω πως στη σχέση αυτή θα έπρεπε να είχες δώσει περισσότερο χρόνο ώστε να δεις τι θέλεις. Αν η σοβαρή συζήτηση που επεδίωξε ο φίλος σου σε βρήκε απροετοίμαστη, μπορούσες να του πεις ειλικρινά πως για σένα είναι νωρίς ακόμα για μια τέτοια συζήτηση και πως περιμένεις να ωριμάσει πρώτα πιο πολύ η σχέση σας. Μπορεί εκείνος να είναι …εξαφανισμένος, αλλά μπορεί και η δική σου στάση να είχε εκληφθεί ως έλλειψη ενθουσιασμού από μέρους του και να συνέβαλε στην… εξαφάνιση. Το μήνυμα ήταν αγενές και σίγουρα συνέβαλε στην οριστική εξαφάνιση. Θα ήταν προτιμότερο να του γράψεις πχ «Παρατηρώ πως αποφεύγεις να συναντηθούμε και αναρωτιέμαι γιατί. Για να μην ενοχλώ, αφήνω την πρωτοβουλία σε σένα» και μετά να μην ξαναεπιδιώξεις επαφή, αφήνοντας εκείνον να σε διεκδικήσει. Δεν έχει καμιά έννοια να κυνηγάς κάποιον που έχει απομακρυνθεί -όσο κι αν αυτό είναι άδικο, χωρίς εξήγηση-  και καταρρακώνει και την αυτοεκτίμησή σου. Τώρα αν θέλεις να ξεκαθαρίσεις επειδή σου έχει μείνει κάτι μισοτελειωμένο, άφησε κάποιο χρόνο να περάσει και μετά μπορείς να του στείλεις ένα μήνυμα, ζητώντας αρχικά συγνώμη για το προηγούμενο και λέγοντας πως θέλεις να βγείτε για έναν καφέ. Και αν κι εκείνος το θέλει, ας σε πάρει να κανονίσετε.

Όλο αυτό όμως θα πρέπει να είναι στο πλαίσιο μιας νέας στάσης ζωής, που θα τη διαμορφώσετε με τον θεραπευτή σου. Εγώ απλώς λέω μια γνώμη…

 

Παθολογική ζήλεια στα 20

Είμαι 20 χρονών και το αγόρι μου 23. Είμαστε μαζί 9 μήνες, αλλά είναι πολύ ζηλιάρης, ανασφαλής. Στην αρχή όλα πήγαιναν πολύ καλά, όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Ζήλευε τον κολλητό μου, και με τον τρόπο του με έκανε να ξεκόψω την παρέα μαζί του. Άρχισε να με κριτικάρει για τον τρόπο που ντυνόμουν, βαφόμουν ή έκανα τα μαλλιά μου και ότι τραβούσα την προσοχή στο με κοιτάζουν άλλοι.

Είχα φτάσει σε σημείο να περπατάω στη σχολή με σκυμμένο κεφάλι, γιατί άμα με κοίταζε κάποιος με ρώταγε αν τον ξέρω, αν μου αρέσει και τέτοια. Όταν άρχισα να κάνω την πρακτική μου, με έπαιρνε κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνο για να δει με ποιον ειμαι... Άρχισε να τσεκάρει το κινητό μου, και όποια αντρική επαφή έβλεπε (εκτός από τους συγγενείς) τη διεγραφε... Σταμάτησα να βγαίνω με τις φίλες μου, γιατί πάντα έλεγε ή ότι θα προκαλέσω εγώ ή οι φίλες μου να έρθει κάποιος να μας την πέσει.

Όταν διακόψαμε τη σχολή για καλοκαίρι, είχαμε ηρεμήσει γιατί όλη μέρα ήμουν σπίτι. Έχουμε χωρίσει 3- 4 φορές, αλλά πάντα και οι δύο δεν αντέχαμε και τα ξαναβρίσκαμε, λόγω του ότι πλέον υπάρχουν συναισθήματα.

Όσον αφορά τις προηγούμενες σχέσεις του, μου έχει μιλήσει γι' αυτές και έχω καταλάβει ότι φοβάται να μην πάθει πάλι τα ίδια, και κατά κάποιον τρόπο προσπαθεί να με "προφυλάξει" για να μην χωρίσουμε, μιας και μου έχει εξομολογηθεί πολλές φορές ότι είμαι η μόνη γυναίκα που του έχει προσφέρει τόσα πολλά και ότι νοιάζομαι, και ότι οι άλλες απλά τον εκμεταλλεύονταν και τον κεράτωναν. Όλα αυτά μου τα έχει πει και η μητέρα του, με την οποία έχουμε δεθεί αρκετά.

Δεν θέλω να τον χάσω.. κάποιες φορές με φέρνει στο αμήν, αλλά κάτι μέσα μου μού λέει να μην το κάνω. Τον Αύγουστο πήγε σε ένα κέντρο που του έκαναν συνέντευξη για να δουν τι πρόβλημα έχει (πράγμα που το έκανε μόνος του για τον εαυτό του) και το επόμενο ραντεβού του είναι τον Σεπτέμβρη, αλλά δεν έχει αποφασίσει αν θα πάει. πραγματικά θέλω να τον βοηθήσω. Και για να ηρεμήσει ο ίδιος, αλλά και για να ηρεμήσουμε στην σχέση μας.

Σ.

Πολύ καλά κάνει ο φίλος σου και ζητά ψυχοθεραπευτική βοήθεια για να επιλύσει το θέμα της ζήλειας. Η ζήλεια του, έτσι όπως την περιγράφεις, είναι παθολογική, βλάπτει αρχικά εκείνον και στη συνέχεια τον εμποδίζει να κάνει φυσιολογικές σχέσεις. Αν εσύ όντως δεν προκαλείς τους άλλους και του είσαι πιστή, το παρελθόν του δεν αποτελεί δικαιολογία: Τι το τόσο τρομερό μπορεί να έχει συμβεί σε έναν νέο 23 ετών ώστε να δικαιολογεί συμπεριφορές ανεπίτρεπτες ακόμα και για τους παππούδες μας; Επιπλέον, αν έπεσε επανειλημμένα θύμα εκμετάλλευσης και κερατώματος, κάτι στη δική του προσωπικότητα το επέτρεψε και αυτό το κάτι θα πρέπει να επιλυθεί. Οπότε η ψυχοθεραπεία κρίνεται απαραίτητη.

Ερχόμαστε τώρα σε σένα: Θα πρέπει να δεις, γιατί λόγω των συναισθημάτων που έχεις γι αυτόν, του επέτρεψες να σε καταπιέσει τόσο ώστε να αισθάνεσαι άνετα μόνο όταν είσαι κλεισμένη στο σπίτι μαζί του. Σε τι διαφέρει αυτό από το χαρέμι; Γιατί αφήνεις κάποιον να πάρει τον έλεγχο της ζωής σου με το πρόσχημα της αγάπης; Δεν πιστεύω πως έτσι είχες ονειρευτεί τη φοιτητική σου ζωή και τα 20 σου χρόνια… Απλώς ίσως αξίζει να προβληματιστείς λίγο μήπως έχεις πραγματικά προκλητικό ντύσιμο κτλ (που δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν ήσουν ελεύθερη και συνειδητά ήθελες να δίνεις τέτοια μηνύματα).

Να ενθαρρύνεις το φίλο σου να ξεκινήσει την ψυχοθεραπεία του. Αν ξεκινήσει, μπορείς αν κάνεις λίγη υπομονή μήπως φανούν άμεσα αποτελέσματα. Δεν σου συστήνω όμως να περιμένεις 2-3 χρόνια γι αυτό! Και προπάντων αν δεν ξεκινήσει, δεν σε συμβουλεύω να συνεχίσεις μια τέτοια σχέση.

 

 

Όλα εκτός από το σεξ…

Είμαι διαζευγμένη, 40 ετών και γνώρισα τον Χ στις διακοπές. Βγήκαμε, ξαναβγήκαμε και τα φτιάξαμε 3 βδομάδες τώρα. Είναι στην ηλικία μου, ελεύθερος και ταιριάζουμε σε όλα… εκτός από το σεξ. Έχει κάποιες προτιμήσεις που για μένα είναι περίεργες και δεν μου αρέσουν. Προσπαθώ να προσαρμοστώ αλλά δεν μου αρέσει. Δεν θέλω όμως να τον χάσω, είναι πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που βρήκα κάποιον να ταιριάζω και νιώθω ήδη ερωτευμένη, όπως εξάλλου δηλώνει και αυτός.

Κ

 

Το θέμα που θέτεις είναι σημαντικό. Στην ηλικία των 40 τα άτομα έχουν συνήθως παγιώσει τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και δύσκολα αλλάζουν.

Δεν θα σχολιάσω τι θα πει «περίεργες σεξουαλικές προτιμήσεις», γιατί το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό. Το πρόβλημα είναι πως οι σεξουαλικές σας προτιμήσεις είναι, ας πούμε, διαφορετικές.

Πόσο διαφορετικές; Και πόσο σημαντικό είναι αυτό; Δηλαδή είναι διαφορετικό ο Χ να λειτουργεί ευχάριστα ΚΑΙ με τους δικούς σου τρόπους αλλά να θέλει και κάτι ιδιαίτερο, και διαφορετικό να μπορεί να λειτουργήσει μόνο με τους δικούς του τρόπους.

Σου έχει ασκήσει πίεση για να δεχτείς το δικό του τρόπο; Έχεις σκεφτεί πως θα μπορούσες να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο ή το αποκλείεις τελείως έστω και ως εμπειρία;

Σε κάθε περίπτωση, κάνε μια σοβαρή συζήτηση μαζί του, όχι την ώρα του σεξ αλλά κάποια στιγμή που θα είστε τρυφερά και ήρεμα. Βάλτε τα κάτω και δείτε τι από τα παραπάνω μπορεί να ισχύει και πώς θα το διαχειριστείτε. Δείτε ποιες υποχωρήσεις μπορεί να κάνει ο καθένας σας κι συνεργαστείτε σ αυτό. Μην υπερβάλλετε όμως σε συζητήσεις, γιατί αυτό καταστρέφει συνήθως τη σεξουαλική διάθεση.

Προς θεού, μην υποταχθείς σε κάτι που τελικά σου είναι απεχθές μόνο και μόνο για να τον κρατήσεις. Ακόμη κι αν το κάνεις, κάποια στιγμή θα φανεί στην διάθεσή σου  και στη σχέση σας. Ούτε να δεχτείς από μέρους του το «υποχωρώ αλλά μου λείπει το άλλο», γιατί γρήγορα θα αναζητήσει αλλού αυτό το άλλο. Αν δεν τα βρείτε, είναι προτιμότερο να διακόψετε όσο είναι ακόμη νωρίς.

Έχω ένα σχετικό παράδειγμα πελάτισσάς μου. Είχε γίνει μια όμορφη γνωριμία αλλά το σεξ  ήταν απογοητευτικό γιατί ο κύριος είχε μια συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα και δεν μπορούσε να λειτουργήσει αλλιώς. Η κοπέλα πιέστηκε γιατί δεν ήθελε να τον χάσει, αλλά αυτό μέσα σε 2 μήνες υπέσκαψε την ψυχική της κατάσταση και έτσι με επισκέφθηκε. Τελικά δεν μπόρεσαν να τα βρουν ερωτικά, αλλά παρέμειναν πολλά χρόνια φίλοι, ακόμα και τώρα που η κοπέλα έχει παντρευτεί.

Είναι λογικό;

Εδώ και καιρό με προβληματίζει μια γνωριμία που είχα κάνει πριν από 6 μήνες. Ήταν σύντομη και κατά κύριο λόγο σεξουαλική. Ο κύριος αυτός με είχε γοητεύσει από την αρχή γιατί συνδύαζε πολλά από τα στοιχεία που ήθελα να έχει ένας άντρας. Με εντυπωσίασε η μόρφωση, η ευφυία , το επάγγελμά του και ίσως ήταν από τις ελάχιστες φορές που χωρίς να το θέλω σκέφτηκα γρήγορα πως με αυτόν θα μπορούσα να κάνω πολύ σοβαρό δεσμό.  Βρεθήκαμε ελάχιστες φορές και η σεξουαλική επαφή έγινε από το πρώτο ραντεβού. Δεν περιοριζόταν μόνο εκεί αλλά λάμβανα και το μήνυμα ότι ήθελε να κρατά αποστάσεις.  Αποφάσισα να μην το συνεχίσω γιατί κάποια πράγματα στη συμπεριφορά του δε μου άρεσαν καθόλου . Σταματήσαμε κάπως απότομα.

Το θέμα είναι ότι εδώ και τόσο καιρό δεν τον βγάζω από το μυαλό μου. Ενώ γνωρίζω πως ο βασικός λόγος συνεύρεσης ήταν σεξουαλικός και πως μαζί του δε θα μπορούσα να είχα κάτι άλλο, τον σκέφτομαι συχνά και δεν έχω γνωρίσει κάποιον άλλον που να μου έχει προσελκύσει έτσι το ενδιαφέρον. Επιπλέον, είμαι μόνη μου εδώ και πολύ καιρό προσπαθώντας να κάνω γνωριμίες οι οποίες όμως δεν προχωρούσαν. Με αυτόν δεν ξέρω γιατί ένιωσα τόση έλξη. Ενώ το διάστημα ήταν σύντομο και αποφάσισα να αποχωρήσω ακόμα τον σκέφτομαι. Είναι λογικό να συμβαίνει αυτό;

T

 

Όχι, δεν είναι λογικό, αλλά ποιος είπε πως μας καθοδηγεί η λογική στη ζωή μας και κυρίως στις σχέσεις μας;

Είχες μια σχέση με έναν άνθρωπο που θαυμάζεις, θα ήθελες να έχεις κανονικό δεσμό μαζί του και πιθανή προοπτική, αλλά αυτός το διατήρησε εξ αρχής στο επίπεδο της καθαρής σεξουαλικής επαφής. Έκανες πολύ καλά που διέκοψες αφού κάποιες συμπεριφορές του δεν σου άρεσαν και δεν είχατε κοινές επιθυμίες για τη σχέση.

Προφανώς δεν είχες ξαναγνωρίσει τέτοιον άνδρα, ούτε και γνώρισες από κει και πέρα. Δεν έχεις με κάτι άλλο να ασχοληθείς και να συγκρίνεις, οπότε έχεις κολλήσει εκεί.

Δεν βλέπω κάτι παθολογικό σ αυτό, εκτός του ότι σου απορροφά πολλή δημιουργική ενέργεια που θα μπορούσες να διαθέσεις για τη βελτίωση της ζωής σου. Συνέχισε τις προσπάθειές σου να κάνεις γνωριμίες, χαλαρά όμως γιατί αλλιώς το θέμα θα σου γίνει εμμονή. Ταυτόχρονα φρόντισε να επενδύσεις στις φιλίες, στα ενδιαφέροντά σου, σε δουλειά ή σπουδές κτλ ώστε να έχεις μια πλήρη ζωή που θα σε αποκεντρώσει από την ανάμνηση του κυρίου αυτού.

Θέλω tips

Εχω πρόβλημα, θέλω tips (εκτος απο βαθειες αναπνοες) anger management/ breastfeeding/ child agitation το θέμα. Εδω κ 10 μηνες λογω προβλήματος υγειας του συζύγου, εχω αναλαβει την κορη μου 99% ειμαστε μαζι 24/7, κοιμομαστε μαζί, παμε παντου μαζί, με εξαιρεση 3-4 μερες που πήγαινα να δω τον αντρα μου στο νοσοκομειο. Η γιαγιά της μικρης αν και προθυμη να την κρατησει εστω για λιγο εργαζεται πολλες ωρες. Δυστυχως ξεσπάω στο παιδί (22μηνων) και αυτη απαντά με tandrums. Υπάρχει ελπίδα να κατευνάσω τα νεύρα μου? Πόσο σημαντικος ειναι ο κληρονομικος παραγοντας σε αυτό (ειχα κι εχω αγχωτικο πατερα με κρισεις θυμού κ λεκτικη βια) ? Reading Material?

Σ

 

Υπάρχουν μέθοδοι ψυχοθεραπείας που δίνουν tips για τη διαχείριση διαφόρων θεμάτων, αλλά εγώ δεν υποστηρίζω τέτοιες μεθόδους ως λύσεις. Ούτε και το να διαβάσει κάποιος ένα βιβλίο. Για κάτι τέτοιο είναι προτιμότερο να απευθυνθείς σε κάποιον θεραπευτή συμπεριφοριστικής προσέγγισης. Η συνθετική κατεύθυνση που ακολουθώ εγώ θεωρεί πως στη διαχείριση του θυμού, οι πρακτικές «συνταγές» πχ, αναπνοές, λίγα μπορούν να προσφέρουν.

Η λύση βρίσκεται στην αναζήτηση των αιτιών του θυμού και στην επίλυσή τους. Κι εσύ έχεις έναν πολύ καλό λόγο για να είσαι θυμωμένη: έναν άρρωστο σύζυγο και ένα μικρό παιδί που το έχεις αναλάβει εξ ολοκλήρου. Το παιδί γίνεται αποδέκτης του θυμού σου και δικαίως απαντά με συναισθηματικά και συμπεριφορικά  ξεσπάσματα (tantrums). Όσο για την κληρονομικότητα από τον πατέρα σου, ναι, μπορεί να παίζει ρόλο, όπως και τα πρότυπα συμπεριφοράς που βίωσες στην παιδική σου ηλικία. Το θέμα όμως είναι πως η δική σου ιδιοσυγκρασία και τρόπος ζωής προφανώς ευνόησαν την εμφάνιση αυτής της «κληρονομιάς».

Συνιστώ λοιπόν να καταφύγεις άμεσα σε ψυχοθεραπεία για να επιλύσεις τα θέματά σου. Θεωρώ επίσης απαραίτητο να λάβεις βοήθεια σχετικά με το παιδί σου. Απευθύνσου σε συγγενείς και φίλους που θέλουν να σου συμπαρασταθούν στη δύσκολη περίοδο που περνάς ή πήγαινέ το σε παιδικό σταθμό. Είναι προτιμότερο να απομακρύνεται το παιδί από κοντά σου κάποιες ώρες παρά να ζείτε αυτή την ένταση κολλημένες η μια στην άλλη.

Λυπάμαι που δεν μπορώ να βοηθήσω περισσότερο…

Νέα διευρυμένη οικογένεια

Είμαι σε διάσταση εδώ και 10 μήνες. έχω 2 παιδιά 2,5 και 8 χρονών.Με τον πρώην άντρα μου έχουμε πολύ καλές σχέσεις. 

Έχω κάνει μια σχέση εδώ και 9 μήνες. Το νέο μου σύντροφο τον γνώριζα καιρό πριν κάνουμε σχέση. Ο οποίος είναι κι αυτός χωρισμένος με 2 παιδιά. Τα μεγάλα μας παιδιά ειναι συμμαθητές. 

Τον Απρίλιο αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Έχει λίγους μήνες που σιγά σιγά τον γνώρισα στα παιδιά μου,στην αρχή σαν φίλο και μόλις πήραμε την απόφαση της συμβίωσης τους εξήγησα την κατάσταση και αρχίσαμε να έχουμε πολύ συχνές και καθημερινές επαφές. Όπως επίσης και με τα δικά του παιδιά. Τον πρώην άντρα μου έκανα το λάθος να μην το ειδοποιήσω ότι έχω γνωρίσει κάποιον στα παιδιά και το έμαθε τώρα... Είχαμε κάποια θέματα αλλά πιστεύω ότι τα λύσαμε και του εξήγησα ότι η σχέση μου είναι σοβαρή. Φυσικά έχει τους φόβους και τις ανησυχίες του.

Τα παιδιά μου έχουν άριστες σχέσεις μαζί του και αυτός μαζί τους όπως επίσης κι εγώ με τα παιδιά του κι αυτά μαζί μου. 

Πιστεύετε ότι χειρίστηκα λάθος κάποια κατάσταση; Πιστεύετε ότι είναι λάθος να μείνω μαζί με το σύντροφό μου τον Απρίλιο; Ή είναι λάθος το ότι τα παιδιά έχουν επαφές καθημερινές μαζί του;

Θ

 

Αν έχω καταλάβει καλά, χώρισες πριν 10 μήνες, ένα μήνα μετά έκανες σχέση και λίγους μήνες μετά αποφασίσατε στο μέλλον να συμβιώσετε και τον γνώρισες στα παιδιά σου. Λίγο βιαστικό το βρίσκω όλο αυτό…. Δεν θα ήθελα τα παιδιά σου να συνδυάσουν την απομάκρυνση του πατέρα τους με την εμφάνιση του φίλου σου και θα ήταν καλύτερο να τους είχε δοθεί περισσότερος χρόνος σταδιακής προσαρμογής. Αλλά αφού τα πράγματα πάνε τόσο καλά, το πείραμα έχει πετύχει!

Συμβίωση τον ερχόμενο Απρίλιο, δηλαδή μετά από περίπου ενάμιση χρόνο καλής και στενής σχέσης και με τη σύμφωνη επιθυμία των παιδιών είναι ένα καλό χρονικό διάστημα.

Οι καλές σχέσεις με τον πρώην σύζυγο είναι άριστο γεγονός. Ναι, ήταν λάθος σου να μην του πεις πως γνώρισες κάποιον στα παιδιά και να το μάθει από κείνα, αφού μάλιστα είχατε άριστες σχέσεις. Μπορείς να παραδεχτείς το λάθος σου και να του εξηγήσεις πώς το είχες σκεφτεί και πώς ένιωθες.

Δικαιολογημένη η ανησυχία του πατέρα για τη νέα κατάσταση, όπως και τα δικά σου ερωτήματα. Να, καλό θα ήταν η νέα κατάσταση να είχε πάει πιο σταδιακά έτσι ώστε να σιγουρευτείς περισσότερο. Αφού όμως τώρα ήδη έχουν γίνει στενές οι σχέσεις, δεν έχει νόημα να τις αραιώσεις, αντίθετα θα κάνει κακό σε όλους. Συνεχίστε στον ίδιο ρυθμό, ελπίζοντας να πάνε όλα καλά και φροντίζοντας καθημερινά γι αυτό.

 

Ο πατέρας του φίλου μου

Είμαι 20 χρονών και θα ήθελα την γνώμη και την συμβουλή σας...
Έχω σχέση με ένα παιδι οπου ο πατέρας του κάνει χρήση χασίς χρόνια..σε ένα ξέπασμα του αγοριού μου έμαθα όλη την ιστορία και κατάλαβα πως ειναι βαθύτατα πληγωμένος...γνωρίζω πως ο πατέρας του θα διακόψει την χρήση μονο μετα απο δικη του πρωτοβουλία αλλα εμένα με ενδιαφέρει πως θα μπορούσα να βοηθήσω το αγόρι μου. Τον αγαπάω πολύ και επειδή καταλαβαίνω πως πολλες φορές μελαγχολεί λόγω της καταστασης θα ήθελα να με κατευθύνεται ως προς τις κινήσεις μου για να μπορέσω να τον ελαφρύνω λιγο.

Α

Όπως πολύ σωστά αναγνωρίζεις, κάποιος μπορεί να διακόψει τη χρήση μόνο αν εκείνος το αποφασίσει συνειδητά και παλέψει γι αυτό με τη βοήθεια ειδικών. Ούτε το αγόρι σου ούτε –πολύ περισσότερο- εσύ μπορείτε να κάνετε κάτι.

Το μόνο που βοηθά σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η αγάπη. Το αγόρι σου να κάνει κάποιες σοβαρές συζητήσεις με τον πατέρα του στο πλαίσιο αγάπης και εσύ να βοηθάς το αγόρι σου με την αγάπη σου. Θα πρέπει να χαράξει ο ίδιος το δρόμο του με σπουδές, δουλειά, ενδιαφέροντα, φίλους και να ανεξαρτητοποιήσει την πορεία της ζωής του από αυτή του πατέρα του. Ενδυνάμωσέ τον προς την κατεύθυνση αυτή με την αγάπη σου.

Μην συγκεντρώσεις όμως όλη την ουσία της σχέση σας στη βοήθεια αυτή, γιατί τότε η σχέση θα είναι ανισότιμη και ούτε θα τη χαίρεστε ούτε θα κρατήσει…

Καλοκαιρινός έρωτας

Γνώρισα το καλοκαίρι εναν άντρα που δουλεύει στο εξωτερικό και έρχεται να δεί την οικογενεία του μόνο για διακοπές τα Χριστούγεννα,το Πάσχα και το καλοκαίρι. Κάναμε μια σύντομη σχέση μέσα στην οποία ργώ ένιωσα φοβερή έλξη και χημεία και περνούσαμε πολύ όμορφα.Εκείνος ήταν ποιό συγκρατημένος αλλα μου έλεγε οτι υσχύει το ίδιο και απο την πλευρά του.Τώρα,εδώ κι ένα μήνα περίπου έφυγε πίσω και ενώ μου είπε να πάω να τον δώ πολλές φορές κι εγώ μεσα στον ενθουσιασμό μου ξεκίνησα να προγραμματίζω να πάω να τον συναντήσω τον Οκτώβριο,βλέπω απο μέρους του μια ψύχρα και αδιαφορία ξαφνικά που δε την παραδέχεται και το δικαιολογεί στο φόρτο εργασίας και την πίεση της δουλειάς.Απαντάει στα μυνηματα μου,αλλα αν δε του στείλω εγώ εκείνος δε κάνει κίνηση. Να συνεχίσω το προγραμμα μου για να πάω να τον δώ η να τον ξεχάσω και να συνεχίσω τη ζωή μου?

Τα στοιχεία που σας έλεγα οτι έχω σε υπερβολικό βαθμό είναι οτι τα δίνω όλα και ενθουσιάζομαι πολύ απο την αρχή και οτι έχω χαμηλή αυτοεκτιμιση και συνεχώς κυνηγάω συντρόφους που μου προσφέρουν ψύχουλα αγάπης και με απορρίπτουν.

Β.

 

‘Ολο αυτό μού ακούγεται σαν ένας κλασικός έρωτας του καλοκαιριού…

Οι σχέσεις από απόσταση είναι πολύ δύσκολες, ιδιαίτερα όταν τα άτομα έχουν ζήσει ελάχιστα μαζί πριν απομακρυνθούν. Ο φίλος σου ήταν εξαρχής πιο συγκρατημένος, ίσως λόγω χαρακτήρα, ίσως επειδή είχε συνειδητοποιήσει τα όρια της σχέσης. Εσύ πάλι τα έδωσες όλα από την αρχή και είσαι έτοιμη να αρκεστείς στα ψίχουλα… Το θέα της αυτοεκτίμησης είναι πολύ βασικό και καλό είναι να φροντίσεις να το λύσεις με τα βοήθεια ψυχολόγου, αλλιώς η κατάσταση θα διαιωνιστεί στις σχέσεις σου και στη ζωή σου γενικά.

Σου πρότεινε να πας να τον επισκεφτείς. Γιατί να μη σου το προτείνει, αφού εσύ θα έκανες τον κόπο και τα έξοδα; Δεν θα είχα αντίρρηση για κάποια ρομαντικά ταξιδάκια, αρκεί να τα έβλεπες και εσύ ως τέτοια και όχι ως την αρχή μιας σοβαρής σχέσης.

Και ξαφνικά φαίνεται να υπαναχωρεί. Είναι πιθανό, τώρα που επέστρεψε στους ρυθμούς της κανονικής του ζωής, να κατάλαβε πως δεν θέλει να εμπλακεί περισσότερο σε μια σχέση από απόσταση. Είναι πιθανό επίσης να τον φόβισε ο ενθουσιασμός σου και να κατάλαβε πως τον βλέπεις σοβαρά, πράγμα για το οποίο εκείνος δεν έχει την ίδια διάθεση. Ίσως και να το είχε δει εξαρχής ως μια καλοκαιρινή περιπέτεια (ναι, παρόλες τις διαβεβαιώσεις του!) Εξάλλου, μπορεί να βρήκε κάποια κοπέλα στην πόλη του και να ξεκίνησε κάτι μαζί της. Δεν είχατε ανταλλάξει υποσχέσεις αποκλειστικότητας, έτσι δεν είναι;

Πιστεύω πως αν βλέπεις την ιστορία σοβαρά, δεν πρέπει να πας για το δικό σου καλό. Αν πάλι το δεις πιο χαλαρά και θέλεις να πας απλώς για να περάσεις καλά, κάνε το μόνο αν εκείνος δείξει πολύ ενθουσιασμό. Για κάτι περισσότερο θα πρέπει να σε διεκδικήσει πολύ σκληρά και πάλι κράτα «μικρό καλάθι».

 

Αλλάζουν άραγε οι άνθρωποι;

Ημουν 1 χρονο και κατι, με τη κοπελα μου.Μετα τους 4 μηνες. Λογο προσωπικον προβληματων υγειας μου, οικογενειακον και ψυχολογικον με τη δουλεια μου. Αρχισα να χανω λιγο τη μπαλα. Τα μαλωματα μας αυξηθηκαν υπερβολικα. και 7 μηνες τωρα ειμαστε μια κρυο μια ζεστο. Τα μαλωματα και τα νευρα οπως και η ζηλεια διλιτιριασαν τη σχεση, και ευτασε σε ακραια μαλωματα, με κινδυνο της ζωης. Βεβεα εγω εβλεπα οτι ειχε κατανοηση το τι κανει, αλα απο το θυμο της και τη ζηλεια τυφλωνοταν. Ωσπου πηρα την αποφαση να χωρισω γιαυτο το λογο. Αλα δεν νιωθω ικανοποιημενος με την αποφαση του χωρισμου. Γτ ολο λεω, μπορει να αλλαξει.. Αλλαζει ο ανθρωπος ? Αμα τα ξαναβρω, ποιος μου εγγυατε οτι στο επομενο μαλωμα δεν θα γινουν ξανα τα ιδια και χειροτερα ?  Τα συναισθηματα μου τη ζητανε, η λογικη μου με σταματαει για το καλο μου. Αλα ειμαι ανθρωπος που αμα εδω εστω ενα μικρο φως στο τουνελ, ειμαι ικανος να τα βαλω με ολο το σκοταδι, για να βοηθησω το φως να φεξει. Θελω να πω αν υπαρχει ελπιδα για αλλαγη. αν αξιζει να το παλεψω.

Π.

 

Αλλάζουν άραγε οι άνθρωποι έτσι ώστε να μπορούν να ταιριάξουν μαζί μας;

Αν οι διαφορές είναι ιδεολογικές, κανένας δεν αλλάξει ουσιαστικά για χάρη του άλλου. Ο καθένας μας αλλάζει με την πάροδο του χρόνου ως αποτέλεσμα των εμπειριών του ή έντονων καταστάσεων που μπορεί να υποστεί ή ακόμη ψυχοθεραπείας. Οι αλλαγές όμως αυτές γίνονται από τον ίδιον και για τον ίδιον.

Αν οι διαφορές αφορούν συναισθήματα και σεξουαλική έλξη, και πάλι δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε με τη λογική, προκειμένου να ταιριάξουμε.

Αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο στις καθημερινές συνήθειες.

Παραδείγματα: Αν ο ένας σύντροφος είναι ζηλιάρης κα πιστεύει πως ο άλλος δεν πρέπει να βγαίνει μόνος, αυτό δεν αλλάζει κατόπιν απόφασης. Αν δεν αισθάνεται ερωτική έλξη για το σύντροφό του, ούτε κι αυτό αλλάζει. Αν όμως ο ένας θέλει διακοπές στο βουνό κι ο άλλος στη θάλασσα, αν ο ένας καπνίζει κι ο άλλος όχι, αν ο ένας θέλει να βγαίνουν πιο συχνά κοκ, εκεί μπορούν να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Αν λοιπόν ένα ζευγάρι χωρίσει και αμέσως ξανασμίξει, αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο στις συνήθειες. Για να γίνουν αλλαγές στην ιδεολογία ή στα συναισθήματα χρειάζεται πολύς χρόνος ή ψυχοθεραπεία των μελών και πάλι το αποτέλεσμα είναι αβέβαιο.

Θα έλεγα πως μετά από τις καταστάσεις που ζήσατε είναι πολύ δύσκολο να τα ξαναβρείτε. Και αν επιμένετε να κάνετε μια τέτοια προσπάθεια, θα πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός.