Μια μικροπαντρεμένη…

Είμαι 22 ετών και ξεκινώ το τέταρτο έτος Ιατρικής στην επαρχιακή πόλη Χ. Έχω μεγαλώσει σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη αλλά οι γονείς μου κατάγονται από την πόλη Χ. Στη δευτέρα λυκείου έκανα την πρώτη μου σχέση με τον Γ., 10 χρόνια μεγαλύτερό μου, τον οποίο γνώριζα από παιδί και ζει και εργάζεται στην πόλη Χ. Προέρχομαι από αρκετά αυστηρή οικογένεια και, αν και ανέκαθεν ήμουν επαναστάτρια και είχα φασαρίες με τους γονείς μου, ήμουν μια άριστη μαθήτρια με στόχο ζωής την Ιατρική. Πέρασα με την πρώτη στην πόλη Χ, την οποία προτίμησα  για να είμαι επιτέλους κοντά στον Γ και οι γονείς μου -που δεν ήξεραν ακόμη για τη σχέση- συμφώνησαν επειδή εκεί έχουμε σπίτι και συγγενείς.

Στη διάρκεια του πρώτου έτους η σχέση μου έγινε γνωστή στους γονείς μου. Ήμουν πλέον φοιτήτρια και δεν θεωρούσα πως έπρεπε να κρύβομαι. Οι γονείς μου ήταν αρχικά αντίθετοι να έχω τόσο σοβαρό δεσμό, γιατί πίστευαν πως πρέπει να είμαι απερίσπαστη στις σπουδές μου. Κατά τα λεγόμενά τους, ήμουν πλέον «μεγάλη κοπέλα» και μπορούσα να έχω «ένα φλερτ με έναν συμφοιτητή μου», αλλά όχι τόσο σοβαρή σχέση. Αν ήθελα να παντρευτώ, τότε ήταν διαφορετικό. Επιπλέον τους απασχολούσαν τα σχόλια που γίνονταν μεταξύ γνωστών και συγγενών στην πόλη Χ.

Ο Γ μου πρότεινε να παντρευτούμε. Είπε πως αφού η σχέση μας είναι σοβαρή, κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο γάμο και γιατί να μην το κάνουμε τώρα, να μας αφήσουν ήσυχους. Εγώ τον αγαπώ και το βρήκα καλή ιδέα που θα έλυνε όλα τα προβλήματα, και λίγο ρομαντικό! Είχα τη διπλή πίεση από τον Γ και τους δικούς μου και τελικά βρέθηκα παντρεμένη στο δεύτερο έτος.

Η ζωή μου σήμερα είναι επιφανειακά καλή, αλλά κατά βάθος πιέζομαι. Ζούμε με τον Γ την κανονική ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού. Εκείνος θεωρεί πως πρέπει να κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού επειδή εκείνος είναι πολύ απασχολημένος επαγγελματικά. Κάνουμε παρέα με κάποια ζευγάρια, ενώ οι συμφοιτητές μου του φαίνονται «παιδιά». Έχουμε σχέσεις με συγγενείς του και δικούς μου που μένουν εδώ και όλα γίνονται σύμφωνα με τα στερεότυπα (όπως λέτε σε άλλες αναρτήσεις). Οι γονείς μου μας επισκέπτονται συχνά, φαίνονται αρκετά ευχαριστημένοι, επεμβαίνουν και δίνουν συμβουλές για τα πάντα. Όλοι παραδέχονται πως οι σπουδές μου πρωτεύουν και εγώ δεν έχω φυσικά αλλάξει το στόχο μου. Πρόσφατα όμως ο Γ άρχισε να συζητά για παιδί, ισχυριζόμενος πως θα μπορέσω να τα καταφέρω, αφού είμαι δραστήριο άτομο και καλή φοιτήτρια. Τρομοκρατήθηκα!

Η κατάσταση με πνίγει. Τον Γ τον αγαπώ, αλλά αναγνωρίζω πως έκανα λάθος που παντρεύτηκα τόσο μικρή. Δεν ζω φοιτητική ζωή και έχω επιφορτιστεί υποχρεώσεις και έναν τρόπο ζωής που τελικά δεν μου αρέσει.

Σ

 

Ευτυχώς στη ζωή, τα λάθη αναγνωρίζονται (και μάλιστα διορθώνονται) και «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου»! Είσαι πολύ νέα και πιστεύω πως ο γάμος σου ήταν αποτέλεσμα συναισθήματος, πίεσης και ενθουσιασμού. Εσύ είχες το ελαφρυντικό της ηλικίας, αλλά οι γονείς σου και ο άντρας σου έχουν κι αυτοί ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης χωρίς να έχουν το ίδιο ελαφρυντικό. Προφανώς στη δική τους περίπτωση υπερίσχυσαν τα στερεότυπα και ίσως η τάση τους να σε «τιθασεύσουν».

Αν ήμουν στη θέση των γονέων σου θα σε συμβούλευα να διατηρήσεις τη σχέση που επέλεξες -οποιασδήποτε μορφής- μέχρι ο χρόνος να αποδείξει τη σταθερότητά της. Αν ήμουν στη θέση του άντρα σου, δεν θα οδηγούσα σε γάμο και παιδί ένα τόσο νέο κορίτσι με στόχους αλλά και χωρίς απόψεις για τους κοινωνικούς θεσμούς, όπως είναι εξάλλου φυσικό στην ηλικία αυτή. Το ποσοστό πιθανής αποτυχίας είναι πολύ μεγάλο.

Όμως τώρα βρίσκεσαι πλέον μέσα στο θεσμό και πρωτεύει το πώς θα τον διαχειριστείς. Το βασικό θέμα είναι ο άντρας σου και η σχέση σας. Αν ένα ζευγάρι, και μάλιστα παντρεμένο, έχει κοινό μέτωπο, κανένας δεν μπορεί να του διαταράξει τη ζωή. Θα μπορούσατε να ζείτε χωρίς να είστε προσαρμοσμένοι στον τυπικό θεσμό και κανένας δεν θα είχε δικαίωμα να παρέμβει.

Είναι λοιπόν πολύ βασικό να κάνεις μια σοβαρή συζήτηση με τον άντρα σου, όχι πάνω σε κάποιον καβγά, αλλά  σε μια ήρεμη στιγμή. Να του εκφράσεις τα συναισθήματά σου, το πόσο πιέζεσαι και από τι, αλλά και το πόσο τον αγαπάς. Ζήτησέ του να σου εκθέσει τα όνειρά του και πες του κι εσύ τα δικά σου: Πως θέλεις να περάσεις όμορφα τη φοιτητική σου ζωή, χωρίς πολλά «οικιακά», χωρίς μεγάλη ανάμιξη με γονείς και συγγενείς, πως είναι πολύ νωρίς ακόμη για σένα να σκεφτείς για παιδί, αυτό θα γίνει όταν τελειώσεις τις σπουδές σου στις οποίες δίνεις και τη μεγαλύτερη βαρύτητα. Μπορεί να μην είχες πριν από 1-2 χρόνια την ωριμότητα να θέσεις όρους, αλλά όταν κάποιος δεσμεύεται με μια τόσο μικρή κοπέλα δεν μπορεί να περιμένει μεγάλη ιδεολογική συνέπεια ούτε ίδιους στόχους ζωής με έναν τριαντάρη.

Πρότεινέ του να περιμένει κάποια χρόνια μέχρι να φτάσεις κι εσύ να πάρεις οριστικές αποφάσεις για τη ζωή σου. Αν συμφωνήσει, βάλτε κάποια νέα όρια και αρχές στη ζωή σας και πιστεύω πως κανένας δεν θα σας ενοχλεί. Υπάρχει όμως και η πιθανότητα ο Γ να αισθανθεί προδομένος επειδή εσύ τον παντρεύτηκες χωρίς να έχεις συνειδητοποιήσει την τρέχουσα έννοια του γάμου. Τότε ίσως γίνουν κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις προκειμένου να παραμείνετε μαζί, που δεν ξέρω αν τελικά θα μπορέσουν να σώσουν τη σχέση σας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να δεχτείς να κάνεις παιδί στη φάση αυτή! Δήλωσέ του το ξεκάθαρα και πάρε στα χέρια σου σοβαρά την αντισύλληψή σου ώστε να μην υποκύψεις σε κάποια στιγμή ενθουσιασμού.

Στους γονείς σου είναι καλό να μη μιλήσεις για τα προβλήματα της σχέσης σου. Αν έχεις κοινό μέτωπο με τον άντρα σου, κάποια πράγματα θα περιοριστούν. Αν εκείνος δεν συμβάλει, τότε μπορείς να τους αντιμετωπίζεις ήρεμα προστατεύοντας την ιδιωτικότητά σου και επικαλούμενη το θεσμό (στον οποίο έτσι κι αλλιώς έχεις ενταχθεί) και την προσήλωση στις σπουδές σου. Πχ δεν μπορείς να περάσετε όλοι μαζί τις διακοπές γιατί αφενός έχεις πολύ διάβασμα και αφετέρου θέλεις να αφιερώσεις το λίγο χρόνο που έχεις στον άντρα σου.

Στη συνείδησή σου, καλό είναι ο γάμος αυτός να έχει τη μορφή μιας σοβαρής σχέσης, με αβέβαιο μέλλον, όπως εξάλλου συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις και μάλιστα τις νεανικές. Δεν παντρεύτηκες συνειδητά, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η ζωή σου είναι πλέον προκαθορισμένη. Επικέντρωσε στους προσωπικούς σου στόχους, διεκδίκησε τη φοιτητική σου ζωή και το μέλλον θα το δείξει ο χρόνος.