Συμβίωση στον καιρό της οικονομικής κρίσης

Είμαι 32 ετών και συνδέομαι με τον Τ, 35 ετών, εδώ και 5 χρόνια. Τα 2 τελευταία χρόνια συζούμε. Εγώ έχω τελειώσει σπουδές και μεταπτυχιακό αλλά είμαι άνεργη. Έχω δουλέψει μόνο ευκαιριακά σε δουλειές άσχετες προς το πτυχίο μου. Η μητέρα μου μου δίνει λίγο χαρτζιλίκι, όσο μπορεί κι αυτή. Ο Τ εργάζεται στον τομέα που έχει σπουδάσει αλλά οι αποδοχές του είναι πλέον πολύ χαμηλές και δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Από παλιά μερικές φορές είχε διαμαρτυρηθεί πως δεν βγαίνουμε οικονομικά επειδή εγώ δεν εργάζομαι. Προχθές σε έναν καβγά μου το είπε πιο «χοντρά». Αν μέχρι το τέλος της χρονιάς δεν έχω βρει κι εγώ δουλειά, θα ξενοικιάσουμε το σπίτι και θα πάει καθένας στο πατρικό του. Εγώ ένιωσα πολύ άσχημα. Πού είναι η αγάπη του; Δέχεται να χαλάσουμε το σπίτι μας επειδή δεν βρίσκω δουλειά; Στις δύσκολες στιγμές δεν πρέπει να μου συμπαρασταθεί; Φοβάμαι πως η σχέση μας θα χαλάσει γιατί ήδη τον βλέπω απρόθυμο και κλεισμένο στον εαυτό του.
Ν.

 

Ο φίλος σου έχει δίκιο. Είναι μεγάλο βάρος να ζουν σήμερα δυο με το μισθό του ενός, όταν μάλιστα και οι δυο είναι άτομα με τυπικά προσόντα εξίσου.

Παρόλη την οικονομική κρίση, με εκπλήσσει το γεγονός πως δεν έχεις ουσιαστικά εργαστεί ποτέ ως τώρα. Για έναν άνεργο, η αναζήτηση δουλειάς πρέπει να είναι από μόνη της μια δουλειά πλήρους απασχόλησης. Μήπως δεν ασχολείσαι αρκετά; Μήπως κάνεις κάτι λάθος; Πώς περνάς το χρόνο σου; Μήπως μέσα σου λειτουργεί υποσυνείδητα το στερεότυπο πως είσαι γυναίκα και μπορείς συντηρείσαι από τον άντρα σου; Ανεξάρτητα με τη σχέση σου, προτείνω να αλλάξεις άμεσα τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την εξεύρεση εργασίας και να φροντίσεις να αυτοσυντηρηθείς.

Όταν αποφασίσατε να συμβιώσετε, δεν είχατε υπολογίσει τα οικονομικά σας; Υποθέτω πως ελπίζατε να βρεις κι εσύ δουλειά. Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος. Όταν προγραμματίζουμε να φύγουμε από το πατρικό μας, πρέπει να υπολογίσουμε τα οικονομικά μας με βάση τις συνθήκες του παρόντος και όχι του επιθυμητού μέλλοντος. Προκειμένου για συμβίωση, και πολύ περισσότερο για γάμο, το οικονομικό πρέπει να συζητιέται διεξοδικά.

Ακόμη κι αν τότε σας έφταναν τα λεφτά του συντρόφου σου, είναι φυσικό τώρα με την οικονομική κρίση να δυσκολεύεστε. Πολλοί άνθρωποι αλλάζουν τον τρόπο ζωής τους λόγω κρίσης και η επιστροφή στα πατρικά δεν σημαίνει απαραίτητα και διακοπή της σχέσης.

Θέτεις θέμα αγάπης και βοήθειας από το σύντροφό σου σε μια δύσκολη στιγμή. Αυτή όμως η δύσκολη στιγμή κρατά χρόνια τώρα και είναι φυσικό εκείνος να πιέζεται. Τον βλέπεις άκεφο και υποθέτω πως η σχέση σας έχει χαλαρώσει. Μπορείς να τον ρωτήσεις τι του συμβαίνει και αν η στάση του έχει αν κάνει μόνο με τα οικονομικά προβλήματα.

Προτείνω να κάνετε αυτό που φοβάσαι: Να διαλύσετε το σπίτι σας και να ξαναγυρίσετε στα πατρικά σας, πριν η σχέση σας διαβρωθεί τελείως. Αν περιμένετε να το διαλύσετε όταν φτάσει το τέλος της χρονιάς κι εσύ δεν έχεις βρει δουλειά, θα είναι χειρότερα. Ακόμη όμως κι αν μέχρι τότε βρεις δουλειά, κανένας δεν ξέρει πόσο σίγουρη θα είναι.

Εσύ αφιερώνεσαι στην αναζήτηση δουλειάς και γενικά στην αυτονόμησή σου ως ατόμου. Αν και όταν αποφασίσετε ξανά συμβίωση θα πρέπει να υπολογίσετε πολύ καλά το οικονομικό μέρος, να έχεις κι εσύ κάτι σταθερό και να ξεκινήσετε σε μια βάση ισοτιμίας.