Θέλω πίσω αυτόν που με πέταξε έξω

Πριν δυο χρονια γνωρισα εναν ανθρωπο που μου αλλαξε τη ζωη. Ειχαμε χωρισει και οι δυο απο τους γαμους μας (εκεινος εχει και ενα παιδι 6 χρονων). Όταν αποφασισε να μετακομισει τον ακολουθησα και απο τοτε ειμασταν συνεχεια μαζι. Ολα ηταν τελεια, περνουσαμε τοσο ωραια που ουτε μπορουσα να το φανταστω οτι θα μου συμβει κατι τετοιο ποτε στη ζωη μου. Ταιριαζαμε σε ολα οσα μας αρεσαν και στη συμβιωση απο την πρωτη μερα δεν αντιμετωπισαμε ουτε μια δυσκολια.

Καποια στιγμη με πηρε ενας πρων μου τηλεφωνο χωρις να το περιμενω μετα απο χρονια που ειχαμε χωρισει και απο εκει και υστερα αρχισαν τα προβληματα ζηλειας. Με πηραν και μερικα τηλεφωνα με αποκρυψη χωρις να μιλαει αυτος/η που με πηρε και δεν μπορω να περιγραψω τις στιγμες ζηλειας που εζησα μετα. Ειχαμε συνεχεια καβγαδες γι’ αυτα τα τηλεφωνα μου ελεγε συνεχεια οτι εγω φταιω που δινω δικαιωματα, δε με αφηνε να χαμογελαω σε παρεες φιλων του και γενικα σε αντρες επρεπε να ειμαι με κατεβασμενο το κεφαλι, να μην τους κοιταω καν. Εγω ειμαι ενας ανθρωπος που δεν δινω δικαιωματα ουτε αισθανομαι οτι φταιω σε κατι για τα τηλεφωνα που γινανε γιατι δεν τα προκαλεσα σε καμια περιπτωση.
Το αλλο θεμα που ειχα να αντιμετωπισω ηταν το παιδι του που ερχοταν σπιτι μας καθε δυο σ/κ οπως γινεται σε αυτες τιςπεριπτωσεις και εκει η ζωη μας επρεπε να αλλαζει. Δεν ειχα κανενα προβλημα να παιζω μαζι της, να φτιαχνουμε κατασκευες και γενικα να περναμε ωρες μαζι οσο πιο ομορφα γινετε. Αλλα δεν ειχα τη συμπαρασταση του και δεν ενοιωθα την αγαπη του δηλ μου μιλουσε αποτομα, δεν με υπολογιζε ηταν σαν να μην υπηρχα.
Πληγωνομουν, εκλαιγα, κλεινομουν στον εαυτο μου και δεν ειχα τροπο ουτε σε μια φιλη μου να παω γιατι μου τα ειχα απαγορευσει και αυτα απο την αρχη σχεδον. Και οσες φορες του μιλουσα γι’ αυτα που νοιωθω μου ελεγε οτι θελει ηρεμια και σταματουσα καθε συζητηση..
Πολλες φορες εφτασα στο σημειο να μαζεψω τα πραγματα μου και να φυγω αλλα τον αγαπουσα τοσο πολυ που δεν το τολμουσα..
Εγω αρχισα να αισθανομαι την αναγκη να θελω να μαθω αν θα εχει προοπτικη η σχεση μας, αν θα κανουμε δικη μας οικογενεια και η απαντηση που πηρα ηταν οτι δεν ειναι καλα και δεν μπορει να μου προσφερει αυτο που θελω γιατι μόλις ειχε βγει απο ενα γαμο 10 χρονων και μπηκε ξανα σε σχεση που ειναι σαν γαμος- εννοουσε τη δικη μας- οτι δεν εχει ζησει καθολου μονος του και οτι δεν θελει αλλες υποχρεωσεις στη ζωη του. Μου ειπε οτι ηθελε να μεινει μονος του για να ηρεμισει και να σκεφτει πολλα, αλλα και αυτο το θεμα της οικογενειας.
Χωρισαμε και για ενα μηνα πηγα στους γονεις μου. Μεχρι που μιλησαμε στο τηλεφωνο και απο τοτε ξαναειμασταν μαζι για δυο μηνες ακομα μεχρι σημερα. Φυγαμε για δουλεια καπου μακρια, ήμασταν καλα, αλλα πριν λιγο καιρο που τον ρωτησα αν σκεφτηκε το μελλον μας μου ειπε παλι πως δεν σκεφτεται αμεσα να κανουμε οικογενεια, ειπε «οχι τωρα, με τιποτα, αλλα ισως σε πεντε χρονια να ειμαι ετοιμος» Εγω του ειπα πως αφου εχει ενα παιδι δεν ειναι δικαιο να σκεφτετι ετσι γιατι και εγω εχω το δικιαωμα να κανω ενα παιδακι με τον ανθρωπο που αγαπαω! Αλλα δεν μου απαντουσε σε τιποτα απο ολα αυτα που του ελεγα, μου ελεγε συνεχεια οτι θελει την ηρεμια του.

Από κει και πέρα ξεκίνησαν φαινόμενα αδικαιολόγητης ζήλειας και εγώ ήμουν χάλια ψυχολογικά. Δεν αντεξα αλλο την ψυχροτητα του του ειπα οτι θα φυγω δεν παει αλλο. Πήγα για λίγο σε μια φίλη μου, επεστρεψα και οταν χτυπησα το κουδουνι δεν με αφησε να μπω μεσα, μου πεταξε ολα τα πραγματα εξω, με εβριζε... Δεν μπορουσα να καταλαβω τι ειχε παθει γιατι μου συμπεριφεροταν ετσι…Τα μάζεψα και πήγα στη φίλη μου να κοιμηθώ.Την επομενη μερα τον πηρα τηλεφωνο γιατι ξεχασε να μου πεταξει μαζι με ολα τα πραγματα μου μια τσαντα με υλικα της δουλειας μου. Του ειπα να μου τα φερει σε ενα φιλικο μαγαζι που ημουν εκεινη τα την ωρα. Στην αρχη μου ειπε «σιγα μην τα φερω, ελα να τα παρεις» αλλα μετα με πηρε τηλ και αλλαξε τον τροπο που μιλουσε, με ρωτουσε αν τον αγαπαω, και οτι δεν θα γινοταν αυτο αν δεν ειχα παει μαζι με τη φιλη μου να παρω τα πραγματα μου, ειπε οτι την ειδε και τρελαθηκε και οτι τον εκανα βουκινο με τη φιλη μου την κουτσομπολα.. Ηρθε στο μαγαζι, εφερε την τσαντα μου και μια σοκολατα την οποια δεν πηρα μου ειπε να τον συγχωρησω για αυτο που εγινε κι εγώ του ειπα οκ αλλα εμεις τελειωσαμε!
Μετα με ξαναπηρε το ιδιο βραδυ να μου οτι ξερει ποσο ευαλωτη ειμαι, να προσεχω και οτι ηθελε εστω και λιγο να με δει να του χαμογελασω..
Εγω του το αρνηθηκα αν και πονουσα, αλλα του ειπα ηταν επιλογη του να με πεταξει εξω και μαλιστα λεγοντας μου να μην ξαναπατησω ποτε στο σπιτι του. Εδώ και λίγες μέρες που εγινε αυτο ειμαι χαλια, γυρισα στο πατρικο μου δεν βγαινω απο το σπιτι, τον σκεφτομαι συνεχεια θελω να με παρει τηλεφωνο να νοιωσω οτι με θελει οτι του λειπω πραγματικα, οτι ποναει για οτι εγινε… Θελω πλεον να μου αποδειξει τι αισθανεται για μενα… Αλλα δεν με εχει παρει πεντε μερες τωρα ουτε ενα τηλεφωνο.
ποναω, μου λειπει, δεν ξερω γιατι δεν με παιρνει ενα τηλεφωνο. Πειτε μου τι συμβαινει δεν εχω μυαλο να δω ξεκαθαρα τιποτα!!!

Α

 

Αρχικά πρέπει να σου υποδείξω τα λάθη τακτικής που έχουν γίνει και συνέβαλαν στο να φτάσετε ως εδώ.

·         Δυο φρεσκοχωρισμένοι δεν είναι καλό να συνδέονται αμέσως σοβαρά και να παίρνουν αποφάσεις ζωής, όπως έκανες εσύ που τον ακολούθησες σε άλλη πόλη, αν κατάλαβα καλά.

·         Όλα αυτά τα υπέροχα και τα τέλεια του πρώτου καιρού πρέπει να αφήνονται να καταλαγιάσουν, προκειμένου να ονομάσουμε αυτό που ζούμε σχέση ζωής με προοπτικές σταθεροποίησης. Δεν γράφεις πόσον καιρό τον γνώριζες πριν τον ακολουθήσεις και πόσο κράτησε η υπέροχη περίοδος.

·         Το σκηνικό άλλαξε από κάποια τηλεφωνήματα. Πριν γίνουν αυτά δεν είχες δει δείγματα υπερβολικής ζήλειας; Εκτός κι αν η υπέροχη αρχική περίοδος κράτησε ελάχιστα… Εσύ πώς αντέδρασες στις κατηγορίες, στο εγκλεισμό και στις απαγορεύσεις; Δεν συζήτησες μαζί του, δεν διεκδίκησες τις φυσιολογικές σου ελευθερίες; Παρουσιάζεις τα προβλήματά σας ως δική του καθαρά ευθύνη, δες όμως μήπως και κάποιες δικές σου, έστω καλοπροαίρετες συμπεριφορές έχουν συμβάλει.

·         Το θέμα του γάμου υπήρξε καταλυτικό για σας. Όταν ένα ζευγάρι έχει διαφορετικές απόψεις και ανάγκες για το θέμα, η σχέση σπάνια συνεχίζεται και μόνο αν ο ένας υποχωρήσει, οπότε δεν θα είναι ευχαριστημένος και θα δημιουργούνται καβγάδες. Το περίεργο είναι πως έθεσες θέμα γάμου όταν τα πράγματα άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά. Λογικά, πρέπει να περνάμε πολύ καλά στη σχέση μας για να σκεφτούμε γάμο και παιδί.

·         Ένας χωρισμός δεν σημαίνει πως αλλάζει τις απόψεις των ατόμων. Μια επανασύνδεση μπορεί να γίνει εύκολα από συναισθηματική παρόρμηση, νοσταλγία κτλ, αλλά δεν σημαίνει πως οι ουσιαστικές διαφορές έχουν λυθεί. Αν δεν είχατε καταλήξει σε μια κοινή γραμμή σχετικά με το θέμα του γάμου και της ζήλειας, η επανασύνδεση ήταν καταδικασμένη.

·         Όταν είπες πως θα φύγεις κι εκείνος σου πέταξε τα πράγματα, η κατάσταση είχε πλέον ξεφύγει. Ακολούθησαν ανώριμες και αντιφατικές αντιδράσεις από μέρους του και ήταν καλό που εσύ παρέμεινες σταθερή στην απόφασή σου να φύγεις.

·         Τώρα είσαι χάλια και περιμένεις να κάνει κίνηση να τα ξαναβρείτε γιατί αγαπάς ακόμα τον άνθρωπο που σου φέρθηκε έτσι! Εκείνος δεν δείχνει καμιά τέτοια διάθεση, αλλά ακόμη κι αν δείξει και επανασυνδεθείτε άμεσα, πολύ φοβάμαι πως σε λίγο θα ξαναχωρίσετε, αφού τα βασικά προβλήματα δεν έχουν λυθεί.

 

Η γνώμη μου είναι, όσο κι αν πονάς, να μην κάνεις κίνηση εσύ. Είναι καλύτερο να μείνετε για λίγο μακριά, να σκεφτείτε ψύχραιμα και να ξεκαθαρίσετε τι θέλει ο καθένας από τη σχέση αυτή. Επιπλέον, αν του λείψεις τότε θα καταλάβει και αν σε αγαπά πραγματικά. Αν δεν κάνει κίνηση, η κατάσταση είναι ανέλπιδη, ό,τι κι αν κάνεις εσύ. Εκείνος σε έδιωξε κι εκείνος θα πρέπει να σε παρακαλέσει να γυρίσεις πίσω. Αν λοιπόν επιστρέψει, δεν πρέπει να επανασυνδεθείτε παρορμητικά, αλλά να τον βάλεις να συζητήσετε τους νέους όρους μιας πιθανής επανασύνδεσης. Θέλεις τις ανθρώπινες ελευθερίες σου και προοπτική γάμου, αυτές είναι οι επιθυμίες σου, έχεις κάθε δικαίωμα να τις διεκδικείς και δεν τις συζητάς. Αν δεχτεί, περάστε μια δοκιμαστική περίοδο να δείτε αν θα μπορέσετε να προσαρμοστείτε. Αν δεν δεχτεί, μην προχωρήσεις. Θα πονέσεις και κάποια στιγμή θα το ξεπεράσεις, δεν είσαι άπειρη, έχεις περάσει από διαζύγιο και είδες πως η ζωή συνεχίζεται…

Στο μεταξύ φρόντισε τον εαυτό σου, τους φίλους σου, τη δουλειά σου και φρόντισε να μάθεις να στέκεσαι στα πόδια σου μόνη σου.