Τυπικό σενάριο

Είμαι 39 ετών, διαζευγμένη  με ένα μικρό παιδί. Πριν από πέντε χρόνια χώρισα μετά από ένα δύσκολο γάμο (9 χρόνια διάρκεια). Εργάζομαι ως υπάλληλος. Τώρα, σχετίζομαι με το  Χ,  πέντε χρόνια μεγαλύτερό μου,  παντρεμένο με δυο παιδιά, τον οποίο γνώρισα τον τελευταίο χρόνο, λίγο πριν χωρίσω, όταν ο γάμος μου ψυχορραγούσε. Είχα προσπαθήσει να χωρίσω ξανά άλλες δυο φορές στο παρελθόν αλλά δεν προέκυψε τελικά.

Ο Χ με βοήθησε πάρα πολύ στη διαδικασία του χωρισμού μου. Εκείνος ήδη βρισκόταν και βρίσκεται σε ένα γάμο ανεπαρκή και είναι πολύ δυστυχισμένος, όπως άλλωστε όλοι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις. Η σχέση μας ξεκίνησε εντελώς φιλικά αρχικά, για να εξελιχθεί σε έναν μακροχρόνιο δεσμό (6 χρόνια). Τα πρώτα τρία με τέσσερα χρόνια η σχέση μας ήταν πολύ δυνατή, μου αφιέρωνε το μέγιστο του προσωπικού του χρόνου, όλη μέρα ήθελε να είμαστε μαζί, συχνές έξοδοι και βόλτες σε γειτονικές πόλεις προκειμένου να αποφύγουμε τη δημόσια έκθεση στην περιοχή μας...και γενικά ήταν πολύ δοτικός σε συναισθηματικό και πρακτικό επίπεδο. Μάλιστα σχεδίαζε να χωρίσει από τη σύζυγό του. Έκανε κάποιες προσπάθειες, άλλα όλες "έπεσαν" στο κενό λόγω των παιδιών, την οποία και φυσικά εξέλαβα ως πρόφαση, μιας και κανένας παντρεμένος δε θέλει να χάσει τη βολή του! Εγώ άσκησα αρκετή πίεση στο να ξεκαθαρίσει την κατάσταση...θέσαμε και ημερομηνίες ορόσημο όπου εάν δε χώριζε εγώ θα έφευγα, αλλά τελικά κάναμε πισωγυρίσματα.

    Με το πέρασμα του χρόνου, οι κοινές μας δραστηριότητες άρχισαν να αραιώνουν και ο ίδιος άρχισε να βρίσκει ενδιαφέρον σε δραστηριότητες με τους παλιούς φίλους και τα χόμπι του. Βλεπόμασταν πιο αραιά (μιλούσαμε βέβαια καθημερινά), άρχισε να κάνει περισσότερα πράγματα με την οικογένειά του, για χάρη των παιδιών φυσικά όπως έλεγε,  με αποτέλεσμα να αντιδρώ, να κάνω σκηνικά και γενικά να βλέπω ότι αυτό που κάποτε θεώρησα ιδανικό να καταρρέει. Αυτή η κατάσταση κράτησε ένα χρόνο, ήταν δύσκολη χρονιά με εντάσεις και κόντρες, όπου και τελικά για άλλη μια φορά υποχώρησα και δέχτηκα τους όρους του.

Τώρα, πλέον, μιλάμε καθημερινά στο τηλέφωνο. Βρισκόμαστε μια με δυο φορές την εβδομάδα από μια ώρα έκαστη κι όταν του ζητάω να πάμε κάποια βόλτα το αποφεύγει με δικαιολογίες του τύπου ότι υπάρχει οικονομική κρίση και δεν μπορούμε να κάνουμε έξοδα. Του είπα ότι η όλη του στάση μου δείχνει ξεκάθαρα ότι δε με θέλει πια κι ότι καλό θα ήταν να χωρίσουμε. Τα αρνήθηκε όλα και μου ζήτησε να συνεχίσουμε γιατί λέει με θέλει και μ' αγαπάει και δεν μπορεί χωρίς εμένα, ότι δεν μπορώ να τον καταλάβω...κτλ...κλτ..κλτ..

     Τώρα, πλέον, δεν αντιδρώ έχω συμβιβαστεί με την παρούσα κατάσταση, νοιώθω ότι έχω γίνει θεατής της ζωής του υπό τη σκιά της ζωής του. Θυμώνω, βέβαια, πάρα πολύ όταν αφιερώνει χρόνο σε όλα τα υπόλοιπα εκτός από εμένα. Νοιώθω δεύτερη.  Ξέρω ότι χάνω πολύτιμο χρόνο και θυμώνω πάρα πολύ με τον εαυτό μου. Για άλλη μια φορά αυτοεγκλωβίζομαι  όπως έκανα και στο γάμο μου. Φοβάμαι να αλλάξω τη ρουτίνα μου όσο χάλια κι αν είναι...θέλω να κάνω ένα νέο ξεκίνημα αλλά φοβάμαι την περίοδο της αποδέσμευσης από το Χ. Φοβάμαι να πονέσω κι έτσι προτιμώ να πονάω καθημερινά κι από λίγο.

   Γνωρίζω πολύ καλά ότι παρόμοιες καταστάσεις σαν και  τη δική μου έχουν αναλυθεί στο blog σας ουκ ολίγες φορές...αλλά θα μου ήταν πραγματική πολύτιμη η προσέγγισή σας του προσωπικού μου προβλήματος.

Ε

Πραγματικά, η περίπτωσή σου είναι τυπική και τη συναντώ πολύ συχνά: Μια ελεύθερη, διαζευγμένη ή εν διαστάσει κοπέλα, δημιουργεί σχέση με έναν «δυστυχισμένο» παντρεμένο ή κάποιον «σε διάσταση». Έχω φτάσει να ακούω τη λέξη διάσταση και να ανατριχιάζω! Κατά κανόνα στις πιο πάνω καταστάσεις πρόκειται για κάποιον μια χαρά παντρεμένο που δεν έχει κανένα σκοπό να διαταράξει την οικογενειακή του γαλήνη, αλλά απλώς επιθυμεί να τη διανθίσει εκ του ασφαλούς με κάτι από τα παρακάτω: παιχνιδάκι, σεξ, συναίσθημα, ίσως και μια όμορφη ερωτική σχέση με μια κατά κανόνα νεότερη και ενδιαφέρουσα κοπέλα. Μπορεί και να μην είναι συνειδητός σ’ αυτό και να περιβάλλει την κατάσταση με ένα πέπλο συναισθήματος.

Στην αρχή η κατάσταση είναι ενθουσιώδης, υπάρχει πάθος και ίσως όνειρα και υποσχέσεις για το μέλλον. Η κοπέλα κατά κανόνα τα πιστεύει και αφοσιώνεται. Αν είναι κάπως δεσμευμένη χωρίζει. Γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά; Γιατί κατά κανόνα η εν διαστάσει γυναίκα χωρίζει όταν βρει (ή νομίσει πως βρήκε) αυτό που θέλει ενώ ο εν διαστάσει άντρας κατά κανόνα δεν το κάνει; Γιατί η γυναίκα έχει ανατραφεί έτσι ώστε της είναι δύσκολο να αγαπά άλλον και να συμβιώνει με άλλον.

Ύστερα η σχέση χαλαρώνει, όπως συμβαίνει ακόμη και σε σχέσεις «κανονικές», πόσο μάλλον εκεί που δεν υπάρχει ουσιαστική δέσμευση. Ο κύριος έχει πολλές δουλειές, οικονομικά προβλήματα, οικογενειακές υποχρεώσεις κτλ., η σύζυγος έχει ψυχολογικά προβλήματα, τα παιδιά αρρωσταίνουν ή δίνουν πανελλήνιες ή αντιδρούν άσχημα κτλ. Και σιγά-σιγά «την κάνει» από τη σχέση, αλλά δεν τη διακόπτει. Δεν του είναι άσχημο, αντίθετα είναι βολικό, να βρίσκεται πότε-πότε για λίγο σεξ με συναίσθημα, με την κοπέλα που αγαπά αλλά δυστυχώς αυτή δεν τον καταλαβαίνει….

Θέλω να είμαι σαφής: Όποια κοπέλα προσαρμόζεται στο σχήμα αυτό και δυστυχεί αλλά δεν μπορεί να φύγει

-έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση

-έχει πολλές ακάλυπτες ανάγκες

-η ζωή της είναι από πολλές πλευρές άδεια

-δεν έχει την προσωπική ανάπτυξη και το σθένος να υπερασπίσει τον εαυτό της

Η λύση είναι: Είτε εντάσσεται σε διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης για να βοηθηθεί να φύγει είτε προσαρμόζεται αλλά βλέπει τη σχέση αυτή σαν μια σειρά περιστασιακών σεξουαλικών συνευρέσεων ενώ ταυτόχρονα κοιτάει τη ζωή της….

ΥΓ. Θα δημοσιεύσω στην ομάδα μου στο φβ https://www.facebook.com/groups/1397540827139068/1410851712474646/?notif_t=like

ένα σχετικό κεφάλαιο από ένα βιβλίο μου