Τοξικές σχέσεις

Είμαι 21 και το αγόρι μου 25, έχουμε σχέση περίπου 3 χρόνια και εδώ και ένα χρόνο προσπαθώ να χωρίσω αλλά δε τα καταφέρνω. Δεν μπορώ πλέον να επικοινωνήσω μαζί του. Θεωρώ ότι μου ασκεί λεκτική βία, με "βάζει στη γωνία" και μιλάει με πολύ επιθετικό ύφος, περιφρονεί τις απαντήσεις μου είτε μου λέει ότι ασκώ εγώ λεκτική βία. Ακόμα και αν έχουμε κάποιο πρόβλημα στη σχέση και προσπαθήσω να του το εξηγήσω δε θέλει να ακούσει και σηκώνεται και φεύγει.
Έχει και μια θεωρία, ότι επίτηδες διάλεξα ένα άτομο σαν και αυτόν ώστε να μπορώ να τον ελέγχω και να τον εξουσιάζω και ότι αν θέλει μπορεί και αυτός να με εξουσιάσει, αλλά δε το κάνει .

….
Παρότι στον τελευταίο χωρισμό είχα ξαναβρεί τον εαυτό μου και τη ζωή μου, ξαναγύρισα με την ελπίδα ότι έχει αλλάξει κάτι, αλλά τελικά το πήρα απόφαση πως δεν θα αλλάξει ποτέ. Τώρα μου είναι δύσκολο να φύγω. Έχει πληγωθεί πολύ ο εγωισμός μου από αυτή του τη συμπεριφορά και θέλω να απαντήσω στα λόγια του αν και ξέρω ότι είναι ανούσιο και πως ουσιαστικά θα κάνω αυτό που θέλει αυτός. Φοβάμαι ότι θα πάρει τηλέφωνο και θα ξεκινήσει τα γλυκόλογα και δε θέλω να ξανακυλήσω. Πως μπορώ να το κάνω; Και πως μπορώ να τα βρω με τον εγωισμό μου για να μη ξαναπέσω πάλι στην ίδια κατάσταση στο μέλλον;

X

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΠΟΙΟΝ,  ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΞ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ.  ΩΣΤΟΣΟ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΣΜΕΥΤΕΙ, ΕΦΑΣΚΕ ΚΑΙ ΑΝΤΕΦΑΣΚΕ.  ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΑΛΩΣΑΜΕ ΑΣΧΗΜΑ ΠΗΓΕ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΞΕΣΠΑΣΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΣΤΕΙΛΑ. ΞΑΝΑΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙΡΟ ΜΕΤΑ, ΑΥΤΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΩΜΕΝΟΣ , ΑΛΛΑ ΠΑΛΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΣΧΕΣΗ. ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ, Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΤΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΨΑΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΝΟΗΤΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΟΥ.
......

ΞΑΝΑΜΠΗΚΑΜΕ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΜΕ ΕΜΕΝΑ ΑΝΑΣΦΑΛΗ ΚΑΙ ΘΥΜΩΣΙΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ, ΕΥΛΟΓΑ ΦΥΣΙΚΑ, ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΜΗ ΘΥΜΩΣΩ Η ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΥΜΩΜΕΝΗ. ΕΧΩ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΜΑΛΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΦΕΡΕΤΑΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΑ..ΠΩΣ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΩ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΘΕΩΡΩ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟ;

M.

Δημοσιεύω μαζί τα μηνύματα δυο νεαρών γυναικών, αν και φαίνεται πως δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, Και όμως έχουν: πρόκειται για «τοξικές» σχέσεις, δηλαδή για σχέσεις που κάνουν κακό στις κοπέλες, τις διατηρούν σε κατάσταση θλίψης και θυμού. Δεν περνούν καλά, δεν εγκρίνουν πολλά στοιχεία στην προσωπικότητα του συντρόφου τους, θέλουν να φύγουν, αλλά από την άλλη μεριά ο εγωισμός, τα συναισθήματα, η προσκόλληση, η συνήθεια, η ελπίδα της αλλαγής κ.α. τις κρατούν καθηλωμένες. Γίνονται προσπάθειες χωρισμού, οι οποίες δεν ευδοκιμούν, και διατηρείται η ίδια κατάσταση.

Και στις δυο κοπέλες έχω να απαντήσω τα ίδια πράγματα: Ο καθένας μπορεί να είναι όποιος θέλει (επιπόλαιος, κομπλεξικός, αλκοολικός, καβγατζής κτλ), εμείς όμως έχουμε πάντα την επιλογή να μείνουμε κοντά του ή να φύγουμε. Μια σχέση πρέπει να την έχουμε για να μας δίνει αγάπη και ηρεμία και να αισθανόμαστε όμορφα μέσα σ’ αυτή. Αν είναι να καβγαδίζουμε, να υποφέρουμε, να χωρίζουμε και να τα ξαναφτιάχνουμε, να κάνουμε σκέψεις αυτό-υποτίμησης και ίσως αυτό-καταστροφής, τότε ποια είναι η αξία της σχέσης; Τι είναι αυτό που μας κάνει να μένουμε σε σχέσεις που μας κάνουν κακό;

Θα μου πείτε, είμαι ερωτευμένη. Πώς μπορείς να είσαι ερωτευμένη με έναν άντρα που δεν σου φέρεται καλά; Τα συναισθήματα δεν επηρεάζονται από την κακομεταχείριση; Δεν υποβαθμίζονται; Αν όχι, τότε σημαίνει πως η αυτοεκτίμησή σου δεν είναι αρκετή. Και η λύση σ’ αυτό είναι η προσωπική ανάπτυξη. Όταν κάποιος εξελιχθεί ως άτομο, γνωρίσει τον εαυτό του και τον εκτιμήσει, τότε δεν θα υπομένει πλέον άσχημες καταστάσεις και ανώριμους ανθρώπους. Δεν θα φοβάται το άγνωστο και κάποιες περιόδους πιθανής μοναξιάς και δεν θα «κολλά» αρρωστημένα σε ανθρώπους που δεν του ταιριάζουν.

Και οι δυο κοπέλες έχετε δώσει πολλές ευκαιρίες στους συντρόφους σας, αλλά αλλαγή δεν βλέπω. Η συμβουλή μου είναι να τολμήσετε να φύγετε από τις άρρωστες αυτές σχέσεις και να ασχοληθείτε μα την προσωπική σας ανάπτυξη.

Κατευθείαν στο… ψητό!

Γνώρισα ένα παιδί μέσω fb το καλοκαίρι. Μιλούσαμε αραια και πού, με τι ασχολουμαστε, τι κανουμε στις ζωες μας κτλ. Εγω σπουδαζω και αυτος εχει γυρισει στην πολη του, (μια ώρα απόσταση από την πόλη που σπουδάζω), είναι φαντάρος και χρωσταει ενα μαθημα. Τον προηγουμενο μηνα αρχισαμε να μλαμε πιο συχνα και στη συνέχεια σχεδον καθε μερα μεχρι που μου πρότεινε να συναντηθουμε απο κοντα και δέχτηκα.

Ήρθε στην πόλη μου, βγηκαμε, περασαμε πολυ ομορφα και το βραδυ ειδαμε ταινια και κοιμηθηκαμε μαζι. Εκεινο το βραδυ φιληθηκαμε (Μηπως βιαστηκα;) αλλα δεν εγινε τιποτε αλλο. Την επομενη μερα εφυγε. Συνεχίσαμε να μιλάμε κανονικα, συζητησαμε για το ποτε θα ξαναβρεθουμε και ειπαμε οποτε βολεψει (καμια αναφορα ομως για το τι θα κανουμε και πώς θα προχωρησουμε κτλ, ουτε απο μερους μου). Μετα απο δυο μερες χτυπησε το ποδι του και εβαλε ναρθηκα τον οποιο θα φοραει ενα μηνα. Μου ειπε οτι την Καθαρα Δευτερα θα ειναι μονος του στο σπιτι στην πολη του, με κάλεσε και  δέχτηκα. Ακυρωσα ό,τι είχα κανονίσει με τους φιλους μου, ξεκινησα από το πρωι, εφτασα εκει, μου πληρωσε και το ταξι να παω σπιτι του, καθισαμε, και μετά από μια σύντομη συζήτηση γενικού περιεχομένου με πηγε αμεσως στο κρεβατι. Του ειπα οτι δεν θελω να προχωρησω, οτι δεν νιωθω ετοιμη κτλ αλλα αυτος ελεγε πως θέλει. Τελικα δεν ολοκληρωσαμε.  Το απογευμα πηγαμε για καφε με δυο φιλους του και μετα εφυγα με το λεωφορειο.

Απο εκεινη την μερα ξαφνικα κοπηκαν ολα, ενω πριν μιλουσαμε σχεδον ολη μερα, ειτε απο το κινητο με μηνυματα ειτε απο το fb. Τι μου προτεινετε να κανω; μηπως να του μιλουσα? δεν θελω να ριξω κι αλλο τα μουτρα μου γιατι ειναι και πολυ ομορφος και το εχει παρει ηδη πανω του. Ποια ειναι η γνωμη σας;

Ε.

Η περίπτωσή σου είναι μια κλασική περίπτωση νεανικής γνωριμίας, όπου το αγόρι θέλει να περάσει αμέσως στο σεξ, ενώ το κορίτσι θέλει πιο αργές και συναισθηματικές καταστάσεις. Δεν θα σχολιάσω τον τρόπο γνωριμίας, γιατί το  fb είναι σήμερα ένας πολύ συνηθισμένος τρόπος αρχικής επαφής. Όταν όμως τα άτομα συναντηθούν κατά πρόσωπο, τότε πραγματικά αρχίζει η ιστορία.

Ήρθε στην πόλη σου να γνωριστείτε και, όπως ήταν φυσικό, έγινε φλερτάκι και φιληθήκατε. Ως εδώ όλα καλά. Με το να τον φιλοξενήσεις όμως το βράδυ στο σπίτι σου και να κοιμηθείτε μαζί, του έδωσες λάθος μήνυμα. Έστω κι αν δεν προχωρήσατε, εκείνος έλαβε το μήνυμα πως ήσουν έτοιμη να κάνεις σεξ μαζί του και αν δεν γινόταν εκείνη τη φορά θα γινόταν την επόμενη. Αν κι εσύ ήθελες μια ευκαιριακή συνεύρεση με πολύ αβέβαιη συνέχεια, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Δυο νέα παιδιά που θέλουν απλώς να διασκεδάσουν αποκτώντας σεξουαλικές εμπειρίες και προχωρούν σε σεξ από το πρώτο ή δεύτερο ραντεβού δεν είναι κάτι κακό, αν βέβαια τηρηθούν οι απαραίτητες προφυλάξεις. Και φυσικά κανένας από τους δυο δεν πρέπει να επενδύσει ούτε να παραπονεθεί μετά.

Εσύ όμως φαίνεται πως δεν μπορείς να το δεις έτσι και μάλλον οι σεξουαλικές σου εμπειρίες είναι ελάχιστες ή ανύπαρκτες. Οπότε μια τέτοια «γρήγορη» σεξουαλική επαφή δεν είναι μέσα στις προδιαγραφές σου. Μη δίνεις όμως λάθος εντυπώσεις. Αφού δεν ενδιαφέρεσαι για άμεσο σεξ, ούτε να τον φιλοξενήσεις έπρεπε, ούτε να κοιμηθείτε «μαζί» έπρεπε, ούτε να τον επισκεφτείς μόνο στο σπίτι του.

Από τη συμπεριφορά του είναι προφανές πως επεδίωκε μαζί σου άμεσο σεξ. Φυσικό είναι για έναν νεαρό που μάλιστα βρίσκεται στο στρατό και τώρα λόγω του ποδιού του δεν μπορεί να βγαίνει και πολύ. Τι ευκολότερο από το να καλέσει στο σπίτι του μια κοπέλα που του έδωσε το μήνυμα πως είναι πρόθυμη;

Είδε πως δεν είσαι πρόθυμη τελικά, και έκοψε επαφή. Αν το αγόρι αυτό σε ενδιαφέρει για σχέση, έχασες! Οπότε η γνώμη μου είναι να μην επικοινωνήσεις ξανά. Ή το πολύ-πολύ να του στείλεις ένα μήνυμα του τύπου: «επειδή βλέπω πως για κάποιο λόγο έκοψες επικοινωνία, δεν σε ενοχλώ και αν θέλεις εσύ πάρε». Και να αφήσεις  σ’ εκείνον να πάρει πρωτοβουλία και να σε διεκδικήσει αν θέλει. Ούτως ή άλλως μπορεί να ξαναεμφανιστεί κάποια στιγμή, πάλι με στόχο την ευκαιριακή συνεύρεση. Για να πιστέψεις πως άλλαξε άποψη και εξετάζει την πιθανότητα σχέσης, θα έπρεπε να δεις ενδιαφέρον από μέρους του για αρκετό διάστημα.

Νεανική ανωριμότητα

Είχα δύο χρόνια σχέση μ' ένα εξαιρετικό παιδί . Περάσαμε το πρώτο καλοκαίρι αποκλειστικά οι δυο μας. Αναγκαστικά για δύο χρόνια επειδή σπουδάζουμε σε διαφορετικά μέρη βλεπόμασταν όποτε μπορούσαμε (ευτυχώς είμαστε από το ίδιο μέρος). Στην αρχή είχε ξεκόψει απο όλους και εμένα αυτό μου άρεσε. Άρχισα όμως να δένομαι και να ζηλεύω επικίνδυνα κι αυτός το ανεχόταν.

Σε μια συζήτησή μας όμως μου είπε οτι επειδή έχουμε σχέση δε σημαίνει ότι θα είμαστε αποκομμένοι από όλους. Παρόλο που μου είπε το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο, εγώ το πήρα στραβά και άρχισα να κάνω απίστευτες εκδηλώσεις ζήλειας.

Ώσπου μετά από δύο χρόνια δεν άντεξε και μου λέει θέλω χρόνο, θέλω να ηρεμήσω γιατί έχουν συσσωρευτεί πολλά μέσα μου. Σ' αγαπάω και θα ξαναγυρίσω .

Έξι μήνες δεν μιλούσαμε και ήμουν πολύ δυστυχισμένη.  Όμως τα πράγματα άλλαξαν. Εδώ και ένα μήνα μιλάμε πάλι σαν ζευγάρι. Η απόσταση υπάρχει ακόμα και ξεκαθάρισε ότι δεν θέλει να είμαστε κανονικά μαζί αν δε ζούμε στο ίδιο μέρος. Επιπλέον, να μην πω σε κανέναν τίποτα γιατί δε θέλει να δίνει λογαριασμό τί κάνουμε και σε τί φάση είμαστε. Εγώ θα ήθελα να μην κρυβόμαστε, αλλά δε θέλω να τον χάσω.

Πλέον είμαι πολύ χαλαρή, δεν του κάνω σκηνές αν και μέσα μου πειράζομαι λίγο. Κι εκείνος ζηλεύει και το δείχνει. Έχει τρομερή ανασφάλεια με την εμφάνισή του και μου έχει πει ότι θα ήθελε να ξέρει πως απλώς αρέσει σε κοπέλες.  Δεν ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό… Ξέρω ότι μου δίνεται αυτή τη στιγμή μια δεύτερη ευκαιρία, ότι δεν πρέπει και δε θέλω να πέσω στα ίδια λάθη και να ξαναγίνω καταπιεστική. Στη σκέψη ότι ίσως τον ξαναχάσω τρελαίνομαι...!!! Τί να κάνω ;

Τζ.

Έβγαλα μια περίληψη από το μακροσκελές γράμμα σου…

Από την περιγραφή της σχέσης σας αντιλαμβάνομαι πως υπήρξε και υπάρχει ακόμα αρκετή ανωριμότητα και από τις δυο πλευρές. Μην το πάρεις στραβά αυτό γιατί είανι φυσικό. Είστε νέα παιδιά, θα κάνετε τις ανωριμότητές σας και τα λάθη σας και μέσα από αυτά θα μάθετε και θα ωριμάσετε.

Για το θέμα της ζήλειας έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο μπλόγκ και δεν θα το αναλύσω ξανά. Θα επαναλάβω μόνο αυτό: η ζήλεια είναι κυρίως θέμα αυτού που ζηλεύει και επιλύεται μόνο με διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης. Αυτή τη διαδικασία τη χρειάζεστε και οι δυο, γιατί και οι δυο ζηλεύετε και έχετε ανασφάλειες.

Ο φίλος σου είχε απόλυτο δίκιο πως δεν πρέπει να αποκόβεστε από την υπόλοιπη ζωή προκειμένου να έχετε μια ωραία και αποκλειστική σχέση. Η πίεση που του άσκησες και η επιθυμία του να γνωρίσει κι άλλες εμπειρίες, τον έκανε να προτείνει διακοπή της σχέσης. Τα συναισθήματά του όμως ήταν ισχυρά κι έτσι ξαναγύρισε. Βέβαια αυτή η κατάσταση στην οποία βρίσκεστε τώρα -να είστε και να μην είστε «κανονικά» μαζί και να κρύβεστε από τον κοινωνικό σας κύκλο- δεν μου αρέσει. Αν όμως εσείς συμφωνείτε και οι δυο και αισθάνεστε καλά έτσι… Πολύ φοβάμαι όμως πως δέχεσαι ό,τι επιλέξει ο φίλος σου από φόβο μην τον χάσεις. Αν ισχύει αυτό, κάποια στιγμή θα βγει.

Αν λοιπόν θέλεις να είστε από τώρα κανονικά μαζί, μπορείς να του το πεις. Επίσης δεν βλέπω το λόγο γιατί να κρύβεστε από το περιβάλλον σας. Μπορείτε να κυκλοφορείτε μαζί χωρίς να δίνετε λεπτομέρειες σε κανέναν πχ. αν σε ρωτήσει κάποια φίλη να της πεις «το ξαναβλέπουμε το θέμα αλλά δεν θέλω να το συζητήσω ακόμα». Μπορείς να του το προτείνεις κι αυτό. Μήπως όμως εκείνος δεν είναι σίγουρος ακόμα για το τι θέλει από τη σχέση σας, γι αυτό δεν θέλει ακόμη να δεσμευτεί ούτε να το κοινοποιήσει; Λυπάμαι αν μειώνω τη χαρά σου, αλλά μην ενθουσιάζεσαι ακόμα…

Το να μη ζηλεύεις και να μην ξανακάνεις τα ίδια λάθη δεν είναι θέμα στρατηγικής αλλά ουσιαστικής εσωτερικής αλλαγής. Αν η ουσιαστική αλλαγή δεν γίνει, τότε η οποιαδήποτε στρατηγική και κανόνες θα κρατήσουν για λίγο και μετά θα ξεσπάσεις. Καλό θα σου έκανε μια συνεργασία με ψυχολόγο και δες αν η σχολή σου έχει κάτι τέτοιο. Γενικά, διδασκόμαστε από τα λάθη μας και βοηθιόμαστε από τη λογική: Αν ξανασμίξετε, σημαίνει πως η σχέση είναι σημαντική, οπότε συζητήστε με ειλικρίνεια τι σας πειράζει και συμφωνείστε ρυθμίσεις που θα ικανοποιούν και τους δυο.

 

Τα όρια

Είμαι 16 χρονών και έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια σε μια καθηγήτρια του σχολείου μου. Αρχικά, τη συμπαθούσα απλά, αλλά έπειτα άρχισα να την αγαπάω μέχρι που κατάλαβα πως τη νιώθω σαν μητέρα μου. Επειδή έτυχε να τη ζήσω σε κάποιες στιγμές εκτός σχολείου είδα μια πολύ γλυκιά και τρυφερή πλευρά της. Νιώθω πως θέλω να μου δώσει αγάπη, αλλά αυτή κρατάει μια απόσταση. Έχω κάνει αρκετά τραβηγμένα πράγματα για να μπορέσω να βρω χρόνο για να μιλήσω έστω και λίγο μαζί της. Κάποια στιγμή μου είπε πως ξεπέρασα τα όρια και μου τόνισε πως δεν μπορούμε να είμαστε φίλες, αφού είναι καθηγήτρια κι εγώ μαθήτρια. Μου έχει δείξει πολλές φορές πως με νοιάζεται και με αγαπάει και ξέρει πως την αγαπάω κι εγώ, αν και μάλλον δεν έχει καταλάβει σε τι βαθμό. Από ό,τι έχω καταλάβει την προβληματίζει κάπως η συμπεριφορά μου, αλλά εγώ θέλω να γνωριστούμε καλύτερα και να έρθουμε πιο κοντά. Το πρόβλημα μου είναι πως έχει αρχίσει να γυρίζει όλη η ζωή μου γύρω της και να εξαρτάται η ψυχολογία μου από αυτήν. Σκέφτηκα πως από τη στιγμή που την προβληματίζει η συμπεριφορά μου απέναντι της, θα πρέπει να της πω για αυτά που αισθάνομαι, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο. Τέλος, νιώθω άσχημα προς τη μητέρα μου, λόγω του ότι νιώθω όλα αυτά τα συναισθήματα για την καθηγήτρια μου.

Χ

Είναι συχνό το φαινόμενο ένα νεαρό παιδί να εξιδανικεύει έναν καθηγητή του και να προσκολλάται σ’ αυτόν. Ο καθηγητής αυτός έχει την αμέριστη προσοχή και θαυμασμό του παιδιού, το οποίο τον έχει κάνει πρότυπο και τον οραματίζεται σαν εξιδανικευμένο γονέα. Δηλαδή στην περίπτωσή σου σαν μια «τέλεια» μαμά που είναι μεν αφοσιωμένη σε σένα και φροντίζει όλα τα πρακτικά σου θέματα (όπως υποθέτω πως κάνει η μαμά σου), αλλά ταυτόχρονα είναι διανοούμενη και αξιοθαύμαστη και εξιδανικευμένη σαν την καθηγήτριά σου.

Ο θαυμασμός και η ιδιαίτερη αγάπη προς κάποιον καθηγητή μας είναι φυσιολογικά, αλλά η προσκόλληση –γιατί έτσι χαρακτηρίζεται αυτό που περιγράφεις-  δείχνει κάποιες ψυχολογικές ελλείψεις.

Είσαι γενικά ευχαριστημένη από τη ζωή σου; Έχεις καλή σχέση με τους γονείς σου; Έχεις φιλίες και φλερτάκια της ηλικίας σου; Έχεις θέσει στόχους για το μέλλον; Έχεις ενδιαφέροντα και εξόδους που να σε κάνουν να περνάς καλά; Αν η απάντηση σε κάποιες από αυτές τις ερωτήσεις είναι αρνητική, τότε είναι πιθανό να υπάρχει στη ζωή σου ένα κενό το οποίο θέλεις να καλύψεις με προσκόλληση σε κάποιο άλλο άτομο, και μάλιστα εξιδανικευμένο. Επιπλέον, υπάρχουν άνθρωποι που από το χαρακτήρα τους έχουν μεγαλύτερη τάση προσκόλλησης από τους άλλους και αυτό έχει να κάνει με γονίδια, τρόπο ανατροφής, διαγενεακά πρότυπα, περιβαλλοντικές επιρροές κ.ά. Αν η τάση αυτή υπάρχει ,τότε, σε συνδυασμό με μια έλλειψη ικανοποίησης από  τη ζωή, το άτομο κινδυνεύει να προσκολληθεί σε κάποιο άλλο άτομο (φίλο, δεσμό, καθηγητή κτλ).

Και χρησιμοποιώ τη λέξη «κινδυνεύει» γιατί η προσκόλληση είναι μια αρνητική κατάσταση. Καθιστά κέντρο της ζωής μας ένα άλλο άτομο και όχι τον ίδιο μας τον εαυτό και εξαρτά τη διάθεσή μας και την εξέλιξή μας από αυτό. Όμως η πορεία μας στη ζωή είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και αν την «αναθέσουμε» κάπου αλλού, θα έρθει ο καιρός που η ζωή θα μας το θυμίσει, ίσως και με σκληρό τρόπο. Τι θα γίνει πχ. αν το άλλο άτομο δεν ανταποκριθεί ή έχει άλλες προτεραιότητες στη ζωή του; Θα μείνουμε χωρίς στήριγμα! Για το λόγο αυτό στις οποιεσδήποτε σχέσεις χρειάζονται όρια. Και τα όρια είναι συχνά προσωπική υπόθεση.

Σχετικά τώρα με τη συγκεκριμένη κατάσταση που μου περιγράφεις: Η καθηγήτριά σου φέρεται σωστά όταν λέει πως δεν μπορείτε να είστε φίλες. Είναι πολύ φυσικό να σε συμπαθεί και να σε νοιάζεται, αλλά οι ακρότητες που κάνεις να την έχουν προβληματίσει. Επιπλέον, μια σχέση μεταξύ ατόμων με μεγάλη διαφορά ηλικίας είναι κατά κανόνα ανισότιμη, ειδικά όταν το ένα άτομο είναι έφηβος. Οπότε αυτή η σχέση δεν ονομάζεται φιλία. Μπορεί να ονομαστεί συμπάθεια ή μαθητεία, αλλά όχι φιλία που από τη φύση της προϋποθέτει ισοτιμία. Αν δηλαδή εκείνη είναι 36 κι εσύ 16 είναι μάλλον αδύνατη μια ισότιμη σχέση, ενώ δεν θα ίσχυε απαραίτητα το ίδιο αν εκείνη ήταν 50 κι εσύ 30. Η κυρία προφανώς έχει άλλες προτεραιότητες στη ζωή της και το αντίθετο θα ήταν παράξενο. Επιπλέον υπάρχει η σχέση δασκάλου-μαθητή στο ίδιο σχολείο, που αν ήταν ιδιαίτερα στενή θα προκαλούσε σχόλια στη σχολική κοινότητα.

Αφού τα συναισθήματά σου είναι τόσο δυνατά, μπορείς να της τα εκφράσεις, χωρίς βέβαια υπερβολές. Το πιο πολύ που μπορείς όμως να της ζητήσεις είναι να συζητάτε κάποιες φορές μέσα στο σχολικό χώρο και ίσως –αν κι εκείνη το εγκρίνει- να την επισκεφθείς κάποια φορά στο σπίτι της. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσεις  πως μπορεί με τις υπερβολές σου να γίνεσαι πιεστική ή να της προκαλείς φόβο για την ευθύνη της ζωής σου, που δεν της ανήκει. Περιορίσου στο ρόλο σου και άσε την να παίξει το δικό της ρόλο, που όπως κρίνω τον παίζει καλά. Απόλαυσε αυτή τη σχέση με τα όριά της. Όλοι μας θυμόμαστε με ιδιαίτερη αγάπη κάποιον καθηγητή από τα εφηβικά μας χρόνια. Και αν η σχέση αυτή είναι τόσο δυνατή ώστε να κρατήσει και όταν τελειώσεις το λύκειο, ίσως τότε μπορείτε αν έχετε μια πιο φιλική επαφή, αν φυσικά και η καθηγήτριά σου το επιθυμεί.

Τη σχέση σου με τη μητέρα σου και γενικά με τους γονείς σου είναι καλό να τη φροντίσεις ανεξαρτήτως του τι θα κάνεις με την καθηγήτριά σου. Φίλοι, στόχοι και δραστηριότητες της ηλικίας σου θα σε βοηθήσουν να απεξαρτηθείς.

 

Οι παλιές αγάπες…

Είμαι 48 ετών, παντρεμένη 10 χρόνια με τον Λ, 51 ετών. Είναι δεύτερος γάμος και για τους δυο μας και εγώ έχω ένα γιο 24 ετών που τώρα υπηρετεί τη θητεία του. Ο Λ, μετά το διαζύγιό του και πριν με γνωρίσει, είχε μακροχρόνια σχέση με τη Φ που τώρα ζει στο εξωτερικό. Είχαν χαθεί και μόνο στις γιορτές αντάλλαζαν ευχές με email (ο άντρας μου μου το έλεγε). Τώρα η Φ αυτή έχει επιστρέψει για λίγο στην Ελλάδα, για να πουλήσει το πατρικό της σπίτι. Φιλοξενείται από την οικογένεια μιας εξαδέλφης της, την οποία ο σύζυγός μου γνωρίζει (ήταν παλιά οι τρεις τους στην ίδια παρέα). Η Φ επικοινώνησε με τον άντρα μου και ζήτησε να τον δει. Εκείνος μου το είπε και σκοπεύει να συναντηθούν. Ζηλεύω επειδή η σχέση αυτή ήταν ο μεγάλος του έρωτας, αλλά καταλαβαίνω πως δεν πρέπει να δημιουργήσω θέμα. Πώς να φερθώ;

Σ.

Το παρελθόν συχνά εξιδανικεύεται, τόσο από αυτόν που το έζησε, όσο και από το σύντροφό του. Αυτό μπορεί να προκαλέσει ζήλεια, αλλά αυτή καταπολεμάται με δυο τρόπους:

·         Με το καλό παρόν και την εμπιστοσύνη στο σύντροφό μας. Αν είσαι ευχαριστημένη από το γάμο σου και αν ο σύζυγός σου δεν σου δίνει αφορμές πως κοιτά αλλού, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Το γεγονός πως σε ενημέρωνε για τις επικοινωνίες του με την άλλη γυναίκα και βέβαια το γεγονός πως σε ενημέρωσε για την επικείμενη συνάντηση δείχνουν πως δεν τη βλέπει «αλλιώς».

·         Με λογικές σκέψεις. Στις ηλικίες που παντρευτήκατε είναι φυσικό να έχετε παρελθόν, γάμους και έρωτες μικρούς και μεγάλους. Καταλήξατε όμως μαζί και αυτό ήταν η ώριμη επιλογή σας. Κάθε άνθρωπο τον παίρνουμε με το παρελθόν του, οσοδήποτε ωραίο. Εξάλλου, αν ήταν τόσο ωραίο, δεν θα το καταργούσε κι αν είχε ακόμη συναισθήματα για κάποιον πρώην, θα έψαχνε εγκαίρως να τον ξαναβρεί.

Η άλλη γυναίκα προφανώς έχει κι αυτή τη ζωή της στο εξωτερικό. Το θεωρώ όμως απόλυτα φυσιολογικό, ένας άνθρωπος που ζει χρόνια στο εξωτερικό και επιστρέφει για λίγο να θέλει να δει παλιούς φίλους και μάλιστα ανθρώπους που μέτρησαν στη ζωή του. Κι ο σύζυγός σου είναι φυσικό να θέλει να ανταποκριθεί σε μια τέτοια συνάντηση. Ακόμη κι αν δεν το επιθυμούσε ιδιαίτερα, θα ήταν αγενές να αρνηθεί.

Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις το θέμα είναι να μιλήσεις στον άντρα σου ειλικρινά. Αν ζηλεύεις αλλά δείξεις άνετη για λόγους στρατηγικής, μάλλον δεν θα τον πείσεις και επιπλέον να αναπτυχθούν μέσα σου αρνητικά συναισθήματα που κάποια άσχετη στιγμή μπορεί να ξεσπάσουν. Μίλησέ του πολύ ήρεμα, σε μια στιγμή που δεν θα υπάρχει φόρτιση. Μπορείς να του πεις πως, ενώ λογικά δεν έχεις λόγους, ζηλεύεις αυτή τη συνάντηση αλλά δεν πρόκειται βέβαια να δημιουργήσεις προβλήματα. Αν ο σύζυγός σου είναι ευαίσθητος στα συναισθήματά σου, μπορεί να επιλέξει έναν τρόπο συνάντησης με τη Φ, που θα εμπλέξει κι εσένα. Όχι βέβαια να ιδωθείτε και οι τρεις μαζί, αλλά πχ. να βγει ο σύζυγός σου με τη Φ ή να την επισκεφτεί στο σπίτι της εξαδέλφης της (να δει κι εκείνη) και να περάσεις στο τέλος να τον πάρεις για να γνωριστείτε όλοι ή να σας επισκεφτεί η Φ στο σπίτι σας, να τη γνωρίσεις και μετά να βγεις και να τους αφήσεις μόνους να συζητήσουν κ.ά.

Στο νου μου έρχεται μια σχετική στάση συζύγου πελάτισσάς μου, που έδειξε μεγάλη λεπτότητα και τη συγκίνησε: Η κοπέλα έχει παντρευτεί και μένει στην επαρχία, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Σε μια επίσκεψη του ζευγαριού στην Αθήνα και ενώ έμεναν στο πατρικό της σπίτι, πέρασε από κει τυχαία ένας νεανικός της σημαντικός δεσμός (ήταν γνωστός της οικογένειας). Ο σύζυγος, μετά από τις συστάσεις, αποχώρησε ευγενικά και άφησε τη γυναίκα του με τον παλιό της φίλο να τα πούνε.

Η κόρη γίνεται «φυτό»

Είμαι 36 ετών , διαζευγμένη, με μια κόρη από τον προηγούμενο γάμο, την Λ. (13 ετών, είναι στην Α γυμνασίου) και ξαναπαντρεμένη εδώ και 10 σχεδόν χρόνια, με μια δεύτερη κόρη 8 ετών. Χώρισα όταν η Λ. ήταν νεογέννητη και τον νέο μου σύζυγο τον γνώρισα όταν η μικρή ήταν 2 ετών. Έχουμε μια πολύ όμορφη οικογένεια και η Λ δεν ξεχωρίζει τον φυσικό της πατερά από τον σύζυγο μου και το ίδιο συμβαίνει και με αυτόν.

Γενικά η Λ είναι ένα πολύ ήσυχο παιδί χωρίς αυτοπεποίθηση, άριστη μαθήτρια και αντικειμενικά πολύ όμορφη. Το θέμα είναι όμως ότι αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει. Είναι ένα παιδί που θέλει να είναι τέλειο σε όλα . Θέλει να την αγαπούν όλοι και πληγώνεται πολύ αν έστω υποψιαστεί ότι κάποιος δεν την συμπαθεί. Παρόλο που δεν την πιέζουμε σαν γονείς θέλει να είναι τέλεια μαθήτρια.

 Έχουμε πολύ καλή σχέση μεταξύ μας και συζητάμε τα πάντα. Μου είπε ότι είναι δυστυχισμένη γιατί στο σχολείο τα αγόρια δεν ενδιαφέρονται γι αυτή και ότι ποτέ δεν θα βρεθεί κάποιο αγόρι που να την αγαπήσει. Επίσης μου μίλησε για την κολλητή της (ένα κοριτσάκι μάλλον παχουλό και εμφανισιακά αδιάφορο αλλά με παρά πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση), που είναι πάντα το κέντρο της παρέας και ότι αυτή είναι πάντα στη σκιά της.

Μου είπε ότι οι μόνοι που την αγαπούν είμαστε εμείς, η αδελφή της και οι παππούδες της και ότι ακόμα και ο φυσικός πατέρας δεν την αγαπά. Ο φυσικός πατέρας της μένει σε άλλη πόλη και το τελευταίο διάστημα έχουν κυρίως τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ τους γιατί έχουμε κόψει τα πολλά ταξίδια λόγω οικονομικής κρίσης . Συγκρίνει πάντα τον ένα μπαμπά με τον άλλον. «Αν ο μπαμπάς μας ήταν στη θέση του φυσικού μπαμπά μου θα κινούσε γη και ουρανό για να έρθει να με δει έστω και για μια ώρα», μου είπε. Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι και ο φυσικός μπαμπάς της την αγαπά πολύ (και είναι αλήθεια) αλλά δεν τα καταφέρνω.  Όσο και να προσπάθησα να του μιλήσω και να τον κάνω να καταλάβει ότι απομακρύνει την κόρη του δεν κατάφερα τίποτα. Θεωρεί ότι αυτά είναι παιδιαρίσματα της Λ. για να τραβά την προσοχή και ότι γενικά δεν έχει σκοπό να κάνει ο,τιδήποτε για να διευκολύνει τη ζωή μου.

Σήμερα μίλησα με κάποια φίλη μαμά που ο γιος της είναι συμμαθητής με την Λ. για να δω την συμπεριφορά της στο σχολείο και μου είπε ότι ο γιος της κάποια στιγμή της είπε τα παρακάτω : «Η Λ. είναι φυτό και όλοι στο σχολείο έτσι την φωνάζουμε. Υπάρχουν κι αλλά κορίτσια που είναι το ίδιο καλές μαθήτριες με αυτή, αλλά δεν είναι έτσι». Μου είχε πει και η Λ. για κάποια περιστατικά αλλά δεν είχα καταλάβει πώς την έβλεπαν οι άλλοι.

Αυτό που με τρόμαξε περισσότερο είναι ότι κι εγώ στην ηλικία της ήμουν κάπως έτσι. Φοβάμαι ότι θα κάνει τα ίδια λάθη. Όταν κάποια στιγμή της είχα πει ότι μπορώ να την καταλάβω γιατί έτσι ένιωθα κι εγώ και ζούσα παρόμοιες καταστάσεις, δεν μπορούσε να το πιστέψει γιατί με θεωρεί πολύ δυνατή και όμορφη. Εγώ όμως άλλαξα αφού πληγώθηκα και έκανα λάθη που θα μπορούσαν να μου καταστρέψουν τη ζωή. Μετά κατάλαβα τι αξίζω. Πώς μπορώ να τη βοηθήσω να το καταλάβει τώρα και όχι αργότερα ;

Υ.Γ. Η μικρή μου κόρη έχει φοβερή αυτοπεποίθηση και είναι πάντα το κέντρο της παρέας στο σχολείο αλλά και οπουδήποτε αλλού.

 

Στη δύσκολη φάση της έναρξης της εφηβείας, είναι συνηθισμένα τα φαινόμενα δύσκολης κοινωνικής προσαρμογής και έλλειψης αυτοπεποίθησης των παιδιών. Στη δική σας περίπτωση υπάρχει ο συνδυασμός ενός παιδιού που διακρίνεται σε όλα με την προσπάθεια προσέλκυσης της αγάπης και προσοχής κυρίως του φυσικού πατέρα, την αίσθηση απώλειας του φυσικού πατέρα με την οποία έχει μεγαλώσει, το πρότυπο της μητέρας που είχε τα ίδια προβλήματα, μια αδελφή με αυτοπεποίθηση και πιθανώς ένα πιεστικό και έντονα ανταγωνιστικό επαρχιακό περιβάλλον.

Νομίζω πως έχετε συζητήσει αρκετά. Αφού το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό, περάστε σε δράση:

·         Αρχικά, εξήγησε στην κόρη σου πόσο διαφορετικά εκφράζουν την αγάπη τους κάποιοι άνθρωποι και πες της να διεκδικήσει η ίδια τον πατέρα της. Ο πατέρας της είναι αυτός, αυτά μπορεί να της προσφέρει και αυτό δεν έχει σχέση με το πόσο «τέλεια» είναι η ίδια, αλλά με την ψυχοσύνθεση και τις αξίες του πατέρα της. Αν τον θέλει, ας τον διεκδικήσει. Πχ. να του πει πόσο της λείπει και  πως θέλει να έχουν στενότερη επαφή και περισσότερες εκδηλώσεις αγάπης.

·         Εξήγησέ της πώς την βλέπουν στο σχολείο και γιατί και σχεδιάστε μαζί αλλαγή της στάσης της. Πχ. καλέστε μια φορά τους συμμαθητές της στο σπίτι σε μια γιορτή.

·         Συζήτησε με κάποιους καθηγητές της που εμπιστεύεσαι πώς θα μπορούσε να κοινωνικοποιηθεί μέσα στο σχολείο πχ. με συμμετοχή σε κάποιες παράπλευρες σχολικές δραστηριότητες

·         Βοήθησέ την να κοινωνικοποιηθεί εκτός σχολείου: σε μια σχολή γυμναστικής ή ζωγραφικής, σε μια θεατρική ομάδα κτλ το παιδί θα «ανοίξει», θα κοινωνικοποιηθεί σε χώρο που δεν «πρέπει» να είναι πρώτη σε επίδοση και θα χαλαρώσει.

·         Δες τι φιλικές οικογένειες ή γείτονες με παιδιά ανάλογης ηλικίας έχετε και φρόντισε να κάνετε παρέα όλοι μαζί, έτσι ώστε να μπορείς να παρατηρείς και να προστατεύεις την κοινωνικοποίησή της.

·         Αποσυνδέστε την αγάπη από τα επιτεύγματα. Διαβεβαιώστε την πως την αγαπάτε ανεξαρτήτως σχολικής επίδοσης και δείξτε το: πχ όταν παίρνει άριστους βαθμούς, δηλώστε πως ναι μεν είστε πολύ ευχαριστημένοι με τους βαθμούς και μπράβο της, αλλά πάνω απ’ όλα σας ενδιαφέρει που είναι τόσο εξαιρετικό κορίτσι με καλή και τρυφερή ψυχή και γι’ αυτό κυρίως την αγαπάτε. Επιβραβεύστε εξωσχολικές απλές δραστηριότητές της πχ. όταν πει ένα ωραίο αστείο ή όταν φτιάξει ένα απλό φαγητό ή όταν συνδυάσει όμορφα τα ρούχα της ή βοηθήσει σε αυτό την αδελφή της ή ακόμη και τη μαμά (!).

·         Μιλήστε της καθαρά για την παιδική σας ηλικία και για τα προβλήματα που χρειάστηκε να ξεπεράσετε.  Αυτό θα της δείξει πως μπορεί να ξεπεράσει τα δικά της και να γίνει δυνατή και όμορφη πιο γρήγορα από σένα.

 

Όλα του γάμου δύσκολα

Είμαι 30 ετών, παντρεμένη εδώ και 5 χρόνια, έχω αποκτήσει με τον σύζυγό μου (32 ετών) 2 παιδιά 5 και 2 ετών αντίστοιχα και τώρα περιμένουμε και τρίτο παιδάκι. Τα μεγαλώνουμε μόνοι μας χωρίς καμία απολύτως βοήθεια – μένουμε μακριά από τα συγγενικά μας πρόσωπα. Εργαζόμαστε και οι δύο, οι υποχρεώσεις πολλές, τα παιδιά είναι προσκολλημένα πάνω μου. Κάθε μέρα προσπαθώ να προλάβω να κάνω όσα περισσότερα η οικογένεια έχει ανάγκη, στο τέλος της ημέρας έχω εξαντληθεί.

Αυτό που με προβληματίζει είναι στάση του συζύγου μου:

·         Η αγαπημένη του ασχολία είναι να είναι κλεισμένος στο δωμάτιο του μπροστά στον υπολογιστή + τσιγάρο + καφέ, ψάχνει και ερευνά για το αγαπημένο του χόμπι που είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Συνεχίζει να φέρεται σαν να είναι ακόμα ελεύθερος, προσφέρει βοήθεια αλλά όποτε θέλει και όσο θέλει αυτός και όχι όσο έχει ανάγκη η οικογένεια. Νιώθω πως δεν εκτιμά την προσφορά μου και δεν αντιλαμβάνεται την κούρασή μου (δεν κάθομαι λεπτό και στα αυτιά μου βουίζει συνέχεια “μαμά θέλω .....”).

·         Είναι αυστηρός με τα παιδιά (για να γίνουν καλά παιδιά), είναι απότομος και φωνακλάς (κινητή αρνητική ενέργεια) ενώ αποδεδειγμένα μπορεί να είναι η καρδιά της παρέας και να κάνει συνέχεια αστεία. Δεν έχει καθόλου την υπομονή που χρειάζονται τα παιδιά.

·         Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν του ζητάω κάτι η απάντηση είναι όχι ενώ στην πράξη είναι ναι.

·         Σε καμία περίπτωση δεν θα τον χαρακτήριζα ανεύθυνο πατέρα ή σύζυγο. Κάπου έχει διαταραχτεί η ισορροπία, ο χρόνος που έχουμε ο ένας για τον άλλον είναι ελάχιστος. Εμένα μου λείπει η απλή ανθρώπινη επαφή, η συζήτηση και στήριξη, αυτού του λείπει η επαφή μέσω τις οποίας αντιλαμβάνεται την αποδοχή και την αγάπη.

Νιώθω σαν να έχω ένα μικρό ζορισμένο παιδί (και από της υποχρεώσεις αλλά και από την οικονομική κρίση) που του λείπει τόσο πολύ η προσοχή, η φροντίδα, το χάδι και αντιδρά με αυτόν τον αλλόκοτο τρόπο που δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Και εγώ είμαι παιδί και έχω τις ίδιες ανάγκες, με πονάει πολύ που δεν εκφράζει τα συναισθήματά του και δεν μοιράζεται τις ανησυχίες του.

Α

Ο άντρας σου είναι η κλασική περίπτωση άντρα που ο γάμος του έπεσε «βαρύς». Είστε νέοι, παντρευτήκατε πολύ νέοι και κάνατε αμέσως 3 παιδιά. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ώριμοι για μια τέτοια κατάσταση. Αυτό το λέω για να επεξηγήσω την κατάσταση και όχι για να τον δικαιολογήσω. Ήταν ενήλικος, ο γάμος και τα παιδιά ήταν επιλογή του και πρέπει να ωριμάσει για να φέρει τις ευθύνες του.

Υποθέτω πως έχετε ήδη συζητήσει για τις ανάγκες σας και για το τι ζητά ο ένας από τον άλλον. Αν δεν το έχετε κάνει, κάντε το ήρεμα και όχι σε μια στιγμή εκνευρισμού.

Αν από αυτό δεν βγει αποτέλεσμα, η μόνη λύση είναι η συμβουλευτική ζευγαριού.  Υποθέτω όμως πως ο σύζυγός σου δεν θα δεχτεί να μπει σε τέτοια διαδικασία…. Ως εναλλακτική λύση, υπάρχει κάποιο άτομο που ο σύζυγός σου εκτιμά και ακούει την άποψή του; Θα μπορούσες να ζητήσεις να κάνετε οι τρεις σας μια συζήτηση και να ακούσετε μια τρίτη, σοβαρή και αντικειμενική άποψη. Προσοχή όμως μη μπει το άτομο αυτό στη θέση του «δικαστή» και ο άντρας σου αισθανθεί «δικαζόμενος».

Αυτό που -δικαίως- ζητάς είναι μια μεγάλη στροφή αξιών και στάσεων του συζύγου και δυστυχώς δεν γίνεται να βοηθηθεί με ένα μήνυμα. Χρειάζεται διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης και μάλιστα άμεσα, γιατί αλλιώς θα βρείτε τα προβλήματα μπροστά σας και θα τα υποστούν τα παιδιά σας.

Ο σύζυγος απατά την έγκυο σύζυγο

Είμαι 3 χρόνια παντρεμένη και είμαι 5 μηνών έγκυος. Χαρήκαμε πολύ με τον σύζυγο για το μωράκι αλλά έχουν αλλάξει τα πράγματα τελευταία για αυτόν! Ο γιατρός δεν μας επιτρέπει να έχουμε ερωτική επαφή λόγω περίδεσης του τραχήλου.

Είναι δύσκολο και για τους 2 αλλά για χάρη του μωρού δεν με πειράζει. Αυτό που με στεναχωρεί είναι η στάση του συζύγου μου. Είναι απόμακρος τελευταία σαν να μην υπάρχω. Καταλαβαίνω ότι κάτι συμβαίνει και όντως το διαπίστωσα μπαίνοντας στο λογαριασμό του στο facebook όπου εκεί συνομιλεί με κοπέλες σεξουαλικά!! Φτάνει σε σημείο να κλείνει ραντεβού μαζί τους. Σήμερα είδα την συνομιλία του με κάποια κοπέλα από εδώ κοντά και κανονίζουν να βρεθούνε το Σάββατο. Πώς να αντιδράσω σε όλο αυτό? Τι να κάνω?

Ε.

 

Η στάση του συζύγου σου, όσο κι αν δεν μου αρέσει, ωστόσο δεν με παραξενεύει. Πολλοί σύζυγοι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της γυναίκας τους, αν η σεξουαλική τους ζωή έχει περιοριστεί, καταφεύγουν στην ερωτική συντροφιά άλλων γυναικών. Το φαινόμενο παρουσιάζεται και σε ζευγάρια που η γυναίκα δεν έχει δύσκολη εγκυμοσύνη και η συνηθισμένη δικαιολογία είναι πως αυτή δεν είναι πλέον τόσο ελκυστική στον άντρα της ή δεν έχει αρκετή σεξουαλική διάθεση λόγω μικροενοχλήσεων της εγκυμοσύνης. Αυτό είναι μια από τις μεγαλύτερες αδικίες που μπορεί να υποστεί μια γυναίκα: Όταν εκείνη αγωνίζεται για να μεγαλώσει μέσα της μια ζωή, τον καρπό της σχέσης της με το σύντροφό της, εκείνος αισθάνεται σεξουαλικά περιορισμένος και καταφεύγει αλλού. Κανένας δεν σκέφτεται τους περιορισμούς και τα προβλήματα που έχει η ίδια η μέλλουσα μητέρα, μεταξύ των οποίων φυσικά είναι και ο σεξουαλικός περιορισμός.

Αρχικά, η σεξουαλική ζωή ενός ζευγαριού δεν είναι απαραίτητο να διακοπεί πλήρως όταν η σύζυγος έχει μια εγκυμοσύνη, έστω και δύσκολη. Υπάρχουν τρόποι να λειτουργήσει σεξουαλικά το ζευγάρι ή τουλάχιστον ο σύζυγος, έστω κι αν η σεξουαλική πράξη δεν ολοκληρώνεται με το συνήθη τρόπο. Στο θέμα αυτό πρέπει να δεις αν έχεις κι εσύ ένα μερίδιο ευθύνης και να συζητήσεις με το γυναικολόγο σου τι θα μπορούσε να γίνει.

Σχετικά με τη στάση του συζύγου, αν εκείνος αξιοποιήσει την ευκαιρία του σεξουαλικού περιορισμού για να απατήσει τη γυναίκα του, σημαίνει πως το ερωτικό του ένστικτο υπερνίκησε τα συναισθήματα αγάπης που τρέφει γι’ αυτήν και την αίσθηση της κοινής προσπάθειας για τη δημιουργία οικογένειας. Πρέπει να αναζητηθούν τα βαθύτερα αίτια μιας τέτοιας συμπεριφοράς: Δεν υπάρχει αρκετή αγάπη και συμπαράσταση; Υπάρχουν κάποιες ασυμφωνίες; Η σεξουαλική ζωή του ζευγαριού ήταν ανέκαθεν μη ικανοποιητική; Ο σύζυγος είχε πάντα την τάση να ξενοκοιτά; Το παιδί ήταν συνειδητή κοινή επιλογή;

Τι θα κάνεις τώρα: Η γνώμη μου είναι πως όποτε κάποιος ανακαλύψει απιστία του συζύγου του, πρέπει να του μιλήσει άμεσα και ανοιχτά, σε αυτόν και μόνο, να του πει τι γνωρίζει και να απαιτήσει διακοπή της απιστίας και αλλαγή στάσης. Εκτός κι αν η απιστία έχει πληγώσει τόσο βαθιά τον απατημένο σύζυγο, ώστε η σχέση έχει θιγεί ανεπανόρθωτα και τίθεται θέμα χωρισμού.

Μίλησε λοιπόν στον άντρα σου ανοιχτά για όλες τις λεπτομέρειες που γνωρίζεις και κάνε μαζί του σοβαρή συζήτηση. Φυσικά, θα πρέπει να του πεις και τον τρόπο που το ανακάλυψες, έτσι ώστε εκείνος να μην έχει να πει δικαιολογίες. Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να του πεις πως έψαξες τον υπολογιστή του, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα… Ναι, μπορεί να σε κατηγορήσει που έψαξες, αλλά εσύ έχει πολύ σημαντικότερο λόγο να τον κατηγορήσεις γι αυτά που κάνει.

(Γενικά, όπως έχω γράψει σε προηγούμενες αναρτήσεις, είμαι αντίθετη με το να ψάχνουμε τα πράγματα του συντρόφου μας. Για να κάνεις όμως κάτι τέτοιο, κάτι είχες υποψιαστεί. Τι έκανες γι’ αυτό, πριν καταλήξεις στο ψάξιμο;)

Δύσκολη φάση ζωής

.....................................
Και σκεφτηκα, που πηγε αυτη η αγαπη και τα μεγαλα λογια που μου έλεγε?? Μηπως ηθελε και αυτος να ξεπερασει την πρωην??Μήπως τελικα είναι επιπόλαιος και λεει απο τη αρχη μεγαλες κουβέντες? Κι εγώ ένιὤθα τύψεις 2 μηνες και στεναχωριομουν άσκοπα??Ήταν δηλαδή από την αρχή αποτυχημένο το εγχείρημα?? Λένε πως μετά από εναν χωρισμό πρεπει να κοιτας μπροστα κι εγω το προσπάθησα αλλα τώρα νιώθω μεγάλη απογοήτευση. Είμαι αποτυχημένη με τους άνδρες??

Μετά το χωρισμό μου από τη δίχρονη σχέση μου και μετά δε σας κρύβω πως προβληματίστηκα πολύ και άρχισα να διαβαζω βιβλια αυτοβελτίωσης για να καταλάβω τι συμβαινει και τι πρεπει να κανω για να δυναμώσω. Είμαι απαισιοδοξη λόγω των καταστασεων που εχω ζήσει, πολύ ανασφαλης και αγχώδης.

Από εδώ και πέρα τι κάνω;; Πως μπορώ να είμαι ευτυχισμένη χωρις έναν αντρα δίπλα μου??Από που θα αντλήσω δύναμη??Δε σας κρύβω πως μετά και την αποτυχημένη αυτή προσπάθεια να κάνω σχέση μετα τον επίπονο χωρισμό φοβάμαι να ξανακανω κατι. Έιναι καλυτερα να μεινω μονη ενα διάστημα λέτε?? Από την άλλη να περιμένω πάλι τον κεραυνοβολο έρωτα ή να ακόυσω τη λογική?? Είμαι πραγματικά σε μια κατάσταση που νιώθω πως κατι πρεπει να αλλάξω, τα παιρνω όλα πολύ βαριά, νιώθω μεγάλη απογοήτευση.

Θα ήθελα να μου γράψετε την άποψη σας ως άνθρωπος που έχει εξαιρετικές γνώσεις πάνω στην ψυχολογία. Tι πρέπει να κάνω για να νιώσω καλύτερα?? Ειχα πάει 4 φορές στον ψυχίατρο που παρακολουθεί την αδερφή μου τότε που είχα χωρίσει, έβγαλα καποια πράγματα αλλά δε μπορώ να πω, πως βοηθήθηκα και πολύ. Τα οικονομικά μου πλέον δεν είναι καλά καθόλου και διαβάζω καθημερινα βιβλία αυτοβελτίωσης.

A.

Δημοσιεύω μόνο το τελευταίο κομμάτι από το μακροσκελές μήνυμά σου και απαντώ σε κάθε επιμέρους ερώτηση:

Και σκεφτηκα, που πηγε αυτη η αγαπη και τα μεγαλα λογια που μου έλεγε?? Μηπως ηθελε και αυτος να ξεπερασει την πρωην??Μήπως τελικα είναι επιπόλαιος και λεει απο τη αρχη μεγαλες κουβέντες?

Ναι, πολλοί λένε μεγάλα λόγια στην αρχή, για διάφορους δικούς τους λόγους που δεν αξίζει να απαριθμήσουμε άλλη μια φορά. Το θέμα είναι πόσο τους πιστεύουμε… Την ουσία της σχέσης μόνο ο χρόνος τη δείχνει.

Κι εγώ ένιωθα τύψεις 2 μηνες και στεναχωριομουν άσκοπα??Ήταν δηλαδή από την αρχή αποτυχημένο το εγχείρημα??

Ένιωθες τύψεις που δεν ήσουν αρκετά θερμή μαζί του… και γιατί να νιώθεις τύψεις; Καθένας μας είναι αυτός που είναι και φέρεται ανάλογα με αυτό που του εμπνέει ο σύντροφός του.

Λένε πως μετά από εναν χωρισμό πρεπει να κοιτας μπροστα κι εγω το προσπάθησα αλλα τώρα νιώθω μεγάλη απογοήτευση.

Ναι, μετά από ένα χωρισμό, παίρνεις το χρόνο σου να τον ξεπεράσεις και στη συνέχεια προχωρείς τη ζωή σου. Αν κάνεις σχέση αμέσως μετά το χωρισμό, αυτή είναι κατά κανόνα αποτυχημένη γιατί γίνεται από αντίδραση και όχι από πραγματική επιλογή του συγκεκριμένου ατόμου.

Είμαι αποτυχημένη με τους άνδρες??

-Κάποιες αποτυχημένες σχέσεις δεν σημαίνουν ένα αποτυχημένο άτομο, ούτε προδιαγράφουν μελλοντικές αποτυχίες.

-Αν δεν είσαι εσύ καλά ψυχολογικά, πώς μπορείς να κάνεις καλές σχέσεις;

 Μετά το χωρισμό μου από τη δίχρονη σχέση μου και μετά δε σας κρύβω πως προβληματίστηκα πολύ και άρχισα να διαβαζω βιβλια αυτοβελτίωσης για να καταλάβω τι συμβαινει και τι πρεπει να κανω για να δυναμώσω. Είμαι απαισιοδοξη λόγω των καταστασεων που εχω ζήσει, πολύ ανασφαλης και αγχώδης.
Από εδώ και πέρα τι κάνω;;

Έχεις ζήσει πολύ δύσκολα εφηβικά και νεανικά χρόνια και πρέπει ν κάνεις κάτι γι’ αυτό για να μην προδιαγράψουν αυτές οι δυσκολίες την υπόλοιπη ζωή σου. Η μόνη λύση είναι η προσωπική ανάπτυξη.

Πως μπορώ να είμαι ευτυχισμένη χωρις έναν αντρα δίπλα μου??Από που θα αντλήσω δύναμη??

Δύναμη και ευτυχία πρέπει αν μπορεί ο άνθρωπος να αντλεί αρχικά από τον εαυτό του και μόνο τότε έχει τη δυνατότητα να κάνει επιτυχημένες σχέσεις.

Δε σας κρύβω πως μετά και την αποτυχημένη αυτή προσπάθεια να κάνω σχέση μετα τον επίπονο χωρισμό φοβάμαι να ξανακανω κατι. Είναι καλυτερα να μεινω μονη ενα διάστημα λέτε?? Από την άλλη να περιμένω πάλι τον κεραυνοβολο έρωτα ή να ακόυσω τη λογική?? Είμαι πραγματικά σε μια κατάσταση που νιώθω πως κατι πρεπει να αλλάξω, τα παίρνω όλα πολύ βαριά, νιώθω μεγάλη απογοήτευση.

Μετά από ένα χωρισμό καλό είναι να βρούμε πρώτα τον εαυτό μας. Αυτό άλλος το κάνει με μοναξιά, άλλος με μια ελαφριά σχέση. Το θέμα όμως εξακολουθεί να είναι η προσωπική ανάπτυξη.

Θα ήθελα να μου γράψετε την άποψη σας ως άνθρωπος που έχει εξαιρετικές γνώσεις πάνω στην ψυχολογία. Tι πρέπει να κάνω για να νιώσω καλύτερα?? Ειχα πάει 4 φορές στον ψυχίατρο που παρακολουθεί την αδερφή μου τότε που είχα χωρίσει, έβγαλα καποια πράγματα αλλά δε μπορώ να πω, πως βοηθήθηκα και πολύ. Τα οικονομικά μου πλέον δεν είναι καλά καθόλου και διαβάζω καθημερινα βιβλία αυτοβελτίωσης.

Τα βιβλία αυτοβελτίωσης (συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου, βέβαια!) καλά είναι για να πάρεις μια ιδέα για κάποια πράγματα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να βρεις από μόνη σου λύση σε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Επιπλέον, υπάρχει πιθανότητα να γίνουν παρανοήσεις και να καθοδηγηθείς σε λάθος δρόμους. Ούτε τα χάπια είναι λύση. Αντιλαμβάνομαι την οικονομική δυσκολία, αλλά καλό είναι να αξιολογήσεις τις ανάγκες σου και να βάλεις πρώτη την ψυχική σου υγεία.