Πότε μπορώ να είμαι σίγουρη;

Καταρχήν ευχαριστώ που διέθεσες το χρόνο για να δώσεις μια αναλυτική απάντηση στο σχόλιο που έκανα. Έχω όμως λίγες απορίες ακόμη αν και έχω διαβάσει όλες τις αναρτήσεις για εξαφανισμένους, επειδή παρακολουθώ το blog. Κάτι που ακούω συχνά και έχει συμβεί και σε μένα είναι να εξαφανίζεται ο άνδρας όχι σε σύντομο διάστημα αλλά μετά από ένα έτος ή περισσότερα. Ίσως κάποιοι δεν το πιστέψουν, αλλά μου έχει συμβεί να έχουμε μια αρμονική σχέση, χωρίς κάτι ιδιαίτερο, να φαίνονται όλα ωραία και ένα ωραίο πρωί να μου λέει μια δικαιολογία και να εξαφανίζεται. Αυτό πως το εξηγείς; Γιατί λες αρχικά ότι κριτήριο είναι ο χρόνος, αλλά πόσος χρόνος είναι αρκετός για ένα ασφαλές συμπέρασμα; Μοιάζει λίγο με τη φιλία, που πολλοί φίλοι δοκιμασμένοι χρόνια έρχεται η στιγμή που σε προδίδουν χωρίς να δείξουν κάποιον αρνητικό οιωνό πιο πριν.

Και ένα δεύτερο ερώτημα, προτρέπεις συχνά να μην επενδύει κάποιος άμεσα, να είναι επιφυλακτικός κλπ ώστε να μην πληγώνεται. Εγώ όμως που είμαι συναισθηματικός τύπος ως ποτέ θα κουμπώνομαι; Θα ζω πάντα με την επιφύλαξη; Πρακτικά δηλαδή πώς γίνεται αυτό που προτείνεις; Αν ήταν τόσο εύκολο δε θα πληγωνόταν κανένας.

 

·         «…μου έχει συμβεί να έχουμε μια αρμονική σχέση, να φαίνονται όλα ωραία και ένα ωραίο πρωί να μου λέει μια δικαιολογία και να εξαφανίζεται. Αυτό πως το εξηγείς;» Κάτι τέτοιο δεν εμπίπτει στην κατηγορία της εξαφάνισης, αλλά είναι μια σχέση που χάλασε. Στατιστικά, οι περισσότερες σχέσεις κάποια στιγμή χαλάνε. Και κατά κανόνα αυτό γίνεται με απόφαση και πρωτοβουλία του ενός, ενώ ο άλλος μένει παραπονεμένος και αδικημένος. Αυτός ο άλλος όμως είναι περίεργο να μην έχει αντιληφθεί σημάδια υποβάθμισης της σχέσης και μείωση του ενδιαφέροντος του συντρόφου του. Μήπως εθελοτυφλούσες; Συχνά συμβαίνει αυτό, αρνούμαστε να δούμε αυτά που μας ενοχλούν.

·          «λες ότι κριτήριο είναι ο χρόνος, αλλά πόσος χρόνος είναι αρκετός για ένα ασφαλές συμπέρασμα;» Δεν μπορώ να απαντήσω σ’ αυτό. Άλλη σχέση δείχνει σε μερικούς μήνες κι άλλη σε μερικά χρόνια. Εξάλλου, σε ένα ζευγάρι, ο ένας μπορεί να αποφασίσει πως γι’ αυτόν η σχέση είναι σοβαρή πολύ γρηγορότερα από τον άλλον, και αναγκαστικά η σχέση εξελίσσεται με το ρυθμό του πιο αργού. Να αναφέρω το προσωπικό μου παράδειγμα: ο νυν σύζυγός μου αποφάσισε πως είμαι η σύντροφος της ζωής του μετά από δυο ώρες γνωριμίας! Εμένα μου χρειάστηκε ένας περίπου χρόνος καλής σχέσης για να αποφασίσω το ίδιο και άλλα δυο χρόνια για να αποφασίσω το γάμο. Γενικά, ούτε η απόφαση ούτε ο γάμος προσφέρουν δια βίου συναισθηματική εξασφάλιση και σιγουριά. Οι σχέσεις, οσοδήποτε σοβαρές και μακροχρόνιες, χρειάζονται  φροντίδα και αποδεικνύουν την αξία τους κάθε μέρα. Όποιος δε κατά σύστημα «εγκαταλείπεται», καλό είναι να κάνει μια αυτοκριτική να δει μήπως υπάρχει κάποιο θέμα στη δική του συμπεριφορά.

·         «Μοιάζει λίγο με τη φιλία, που πολλοί φίλοι δοκιμασμένοι χρόνια έρχεται η στιγμή που σε προδίδουν χωρίς να δείξουν κάποιον αρνητικό οιωνό πιο πριν». Όπως οι σχέσεις έτσι και οι φιλίες είναι ζωντανοί οργανισμοί και θέλουν φροντίδα. Υπάρχει δε μεγάλη πιθανότητα κάποιος από τους δυο να αποχωρήσει επειδή η ζωή του εξελίχθηκε προς διαφορετική κατεύθυνση ή ακόμα και επειδή άλλαξαν οι πρακτικές συνθήκες (πχ απόχτησε παιδί, άλλαξε δουλειά κτλ). Γενικά, απόλυτη σιγουριά δεν υπάρχει ούτε στη φιλία. Κι αυτή, οσοδήποτε σοβαρή και μακροχρόνια, θέλει φροντίδα και αποδεικνύει την αξία της κάθε μέρα. Κι εδώ είναι καλή η αυτοκριτική σε περίπτωση επαναλαμβανόμενου μοτίβου. Πχ. μια πελάτισσά μου που διαμαρτυρόταν πως οι φιλίες της δεν κρατούν, παραδέχτηκε πως τις έβαζε σε δεύτερη μοίρα όταν δημιουργούσε σχέση.

·         « προτρέπεις συχνά να μην επενδύει κάποιος άμεσα, να είναι επιφυλακτικός κλπ ώστε να μην πληγώνεται. Εγώ όμως που είμαι συναισθηματικός τύπος ως ποτέ θα κουμπώνομαι; Θα ζω πάντα με την επιφύλαξη; Πρακτικά δηλαδή πώς γίνεται αυτό που προτείνεις; Αν ήταν τόσο εύκολο δε θα πληγωνόταν κανένας». Εύκολο δεν είναι. Χρειάζεται υψηλό επίπεδο προσωπικής ανάπτυξης. Πρώτα-πρώτα χρειάζεται κάποιος να τα βρει με τον εαυτό του και να μάθει να αντλεί χαρά και ισορροπία από αυτόν και όχι απαραίτητα από κάποιο εξωτερικό άτομο. Αν αυτό γίνει, μπαίνουμε στις σχέσεις όχι με κτητικότητα και άγχος «εξασφάλισης», αλλά με άνεση και πιθανότητα ρίσκου. Χρησιμοποιούμε το μυαλό μας για να βάλουμε φρένο στα μελλοντικά όνειρα, μέχρι αυτά να πραγματοποιηθούν. Μπορούμε να επενδύουμε στο παρόν, αλλά για το μέλλον το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η αναμονή και η παρατήρηση. Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να θέλεις να επενδύσεις και να συγκρατείσαι, αν όμως υπάρχει υψηλό επίπεδο προσωπικής ανάπτυξης δεν θα είναι τόσο δυνατή αυτή η ανάγκη της επένδυσης.