Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Σεξουαλική προτίμηση

Ειμαι 35 ετων. Τον τελευταιο χρονο εχω παρει ενα σεξουαλικο μονοπατι που με εκφραζει απολυτα αλλα δυσκολα μπορω να το εκφρασω στον περιγυρο μου. Ειναι ο εναλλακτικος ερωτισμος-σαδομαζοχισμος. Δηλαδη παιζω τον ρολο του σκλαβου των γυναικων. Μπορει να μου δημιουργησει ψυχολογικα τραυματα;
Σ.

Εσύ αισθάνεσαι καλά με τη σεξουαλική αυτή ιδιαιτερότητα; Έχεις βρει κάποιους χώρους στους οποίους υπάρχουν πιθανοί σεξουαλικοί σύντροφοι με τους οποίους μοιράζεσαι την ίδια σεξουαλική προτίμηση; Οτιδήποτε γίνεται με την αμοιβαία συναίνεση ενηλίκων ανθρώπων για την αμοιβαία σεξουαλική ευχαρίστηση είναι αποδεκτό και δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από τους άμεσα εμπλεκομένους.

Σε απασχολεί όμως το θέμα των πιθανών ψυχολογικών επιπτώσεων της επιλογής σου. Πιστεύω πως ίσως:

  • Κινδυνεύεις να απομονωθείς κοινωνικά, αν διαθέτεις πολύ από τον ελεύθερό σου χρόνο σε συγκεκριμένους χώρους και με συγκεκριμένους ανθρώπους που μπορείς να εκφραστείς σεξουαλικά. Σε τέτοια περίπτωση οι επαφές σου με άλλου είδους ανθρώπους σε άλλου είδους χώρους θα είναι περιορισμένες, με αποτέλεσμα να μην έχεις φίλους και φλερτ. Δούλεψα κάποτε με έναν κύριο που περνούσε όλο του τον ελεύθερο χρόνο στον υπολογιστή αναζητώντας εμπειρίες cyber sex. Με είχε επισκεφτεί προκειμένου να καταπολεμήσει την κατάθλιψη στην οποία είχε καταλήξει και που σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στην κοινωνική του απομόνωση.
  • Αν ενδιαφέρεσαι για σύντροφο ζωής και όχι απλώς για σεξουαλικές επαφές, θα είναι δύσκολο να βρεις μια κοπέλα που να μοιράζεται τη σεξουαλική σου προτίμηση και ταυτόχρονα να ταιριάζετε σαν άνθρωποι. Το δείγμα των γυναικών στο οποίο απευθύνεσαι είναι περιορισμένο, οπότε είναι δύσκολο ανάμεσά τους να βρεις κάποια που να ενδιαφέρεται για σταθερή σχέση και ίσως αργότερα οικογένεια και ταυτόχρονα να έχει μια προσωπικότητα συμβατή με τη δική σου. Είναι πιθανό όσο είσαι νέος να ενδιαφέρεσαι μόνο για σεξουαλικές επαφές. Αν όμως σε πιο ώριμη ηλικία επιθυμήσεις σύντροφο ζωής, μπορεί να έχεις χάσει τους χώρους και τους τρόπους προσέγγισης κατάλληλων γυναικών και επιπλέον είναι πιθανό να μη μπορείς ή να μη σου είναι πλέον ευχάριστο να λειτουργείς σεξουαλικά με μια γυναίκα με πιο «κλασικές» προτιμήσεις.

Επιπλέον, θα ήταν καλό να διερευνήσεις τους παράγοντες οι οποίοι σε οδήγησαν στη σεξουαλική αυτή προτίμηση. Οι σαδο-μαζοχιστικές τάσεις, είτε εκφράζονται στο σεξ είτε σε κάποιον άλλο τομέα της ζωής, συσχετίζονται συνήθως με κάποιες άσχημες εμπειρίες που έχουν προηγηθεί. Τέτοιες εμπειρίες, αν δεν δουλευτούν ψυχολογικά, μπορούν μακροπρόθεσμα να επηρεάσουν άσχημα τον ψυχισμό και να υποβαθμίσουν τη ζωή του ατόμου.
Κάποιος παλιός πελάτης μου είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει στα νεανικά του χρόνια, όταν η πρώτη του αγάπη είχε διαλύσει τη σχέση τους με άσχημο τρόπο. Δεν είχε φροντίσει τότε να καταφύγει σε ψυχοθεραπεία. Σταδιακά είχε αναπτύξει σαδιστικές τάσεις στο σεξ, προσπαθώντας υποσυνείδητα να «εκδικηθεί» στο πρόσωπο όλων των γυναικών τη γυναίκα που τον είχε πληγώσει. Κάποια χρόνια αργότερα εμφάνισε κατάθλιψη με στοιχεία παράνοιας και αυτοκαταστροφικές τάσεις. Χρειάστηκε έντονη και μακροχρόνια ψυχοθεραπευτική δουλειά για να επανέλθει.
Θα σε συμβούλευα λοιπόν να δουλέψεις ψυχολογικά έτσι ώστε να επιλύσεις τα πιθανά θέματα που σε οδηγούν στη σεξουαλική ιδιαιτερότητα και να φροντίσεις να μην επικεντρωθείς σ’ αυτήν παραμελώντας την κοινωνικοποίησή σου.
Κατερίνα

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Αισθάνομαι εγκλωβισμένη

Δεν ξερω τι να γραψω. Εχω προβλημα με το θυρεοειδη μου και γινομαι λιγο υπερβολικη στα συναισθηματα, αλλα νοιωθω εγκλωβισμενη, δεσμευμενη. Αισθανομαι οτι δεν μπορω να κανω τιποτα απο αυτα που θα ηθελα. Ημουν ανθρωπος που ειχα τεραστια αναγκη να ειμαι ελευθερη. Ειχα μεγαλη αναγκη απο μια καλη οικονομικη κατασταση. Τα πετυχα ολα αυτα. Παντρευτηκα εναν ανθρωπο μαλλον αβουλο και αδιαφορο γιατι δεν με δεσμευε σε τιποτα. Εκανα παντα αυτο που ηθελα εγω. Ημουν ελευθερη.

Καταφερα και εστησα μια δικη μου δουλεια που μου εδωσε την οικονομικη ανεξαρτησια που χρειαζομουν.

Ημουν ευτυχισμενη και πανω στην τρελη ευτυχια που ειχα αποφασισα να κανω παιδι επειδη ο συζυγος μου εννοουσε την οικογενεια με παιδι και ηθελε να ειμαστε μαζι. Δεν με πιεσε, αλλιως θα αντιδρουσα, απλα το ειχε αναφερει αρκετες φορες σε συζητησεις. Ενοιωθα δυνατη οτι ολα θα πανε καλα, μπορω να τα καταφερω και με το παιδι κλπ. Μεχρι τα 35 δεν ηθελα παιδια γιατι θεωρουσα και θεωρω εγκληματιες τους ανθρωπους που κανουν παιδια χωρις να ειναι ψυχολογικα ετοιμοι για αυτη την τοσο μεγαλη ευθυνη που αναλαμβανουν.

Πολλοι διαφωνουν μαζι μου και λενε οτι ειναι λαθος ο τροπος σκεψης αυτος, γιατι τοτε δεν θα εκανε παιδι κανενας. Κατα τη γνωμη μου κανενας ανικανος δεν πρεπει να κανει παιδια. Και ειναι παρα πολοι αυτοι… Τελος παντων.

Κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης φανηκαν καποια προβληματα υγειας (αποτομη αυξηση βαρους και διαφορα αλλα) τα οποια τα απεδωσα στην εγκυμοσυνη και δεν εδωσα σημασια. Η εγκυμοσυνη για το παιδι ηταν καλη αλλα σε μενα εφερε πολλα επιπλεον κιλα. Εγω που προσεχα παντα την εμφανιση μου ειχα κουρασμενο προσωπο, ημουν απεριποιητη γιατι δεν προλαβαινα να κοιταχτω στον καθρεφτη, το γαλα ετρεχε απο το στηθος και εκανε τις μπλουζες μουσκεμα και ντρεπομουν να με βλεπουν τοσα ατομα σ’ αυτο το χαλι….Πηγαινα τρεχοντας στη δουλεια μολις προεκυπτε προβλημα και εφευγα τρεχοντας γιατι το παιδι ειχε γαστροοισοφαγικη παλινδρομιση, εκλαιγε συνεχεια και δεν ημουν ηρεμη να καταλαβω τι ειχε, δεν ειχα κοντα καποιον εμπειρο να με βοηθησει, ημουν γενικα σε εναν τεραστιο πανικο.

Αναγκαστηκα να πηγαινοερχομαι στη δουλεια για να λυνω προβληματα αμεσως μετα το εικοσαημερο. Καποια στιγμη καταλαβα οτι δεν αντεχω αλλο την πιεση και απο τοτε αρχισαν ολα να παιρνουν την κατω βολτα. Ειχα κλειστει μεσα αυτα τα χρονια και υποδυομουν την εργατικη (οσοι με ηξεραν πριν γνωριζαν οτι μπορουσα να δουλευω στη δουλεια μου ωρες ατελειωτες), εκρυβα οτι μεσα μου παρακαλουσα να σταματησει, να μην εχω τιποτα να κανω, γιατι ενοιωθα μια τεραστια πιεση και ηθελα να κοιμαμαι ολη μερα και οχι να δουλευω. Εγω που παντα ελεγα οτι αν χασω την δουλεια μου θα πεθανω. Ηταν το μεγαλο μου ονειρο……..!!!!!!!!

Τωρα, 13 χρονια μετα, η κατασταση για μενα ειναι «δραματικη». Δεν εχω λεφτα, η δουλεια φετος πηγε κατα διαολου, ο αντρας μου πηγε αλλου για δουλεια με 1200 ευρω. Χρωαταω στο τεβε 12000 ευρω. Αισθανομαι οτι ξεφτιλιστηκα, οτι ηταν τυχαιο το γεγονος που πηγε η δουλεια τοτε καλα και οτι δεν μπορω να το κανω ξανα.Ο αντρας μου νομιζω οτι ζηλευε ολα αυτα τα χρονια που ολοι με θαυμαζαν για τις ικανοτητες μου και τωρα εχω την αισθηση οτι τον χαροποιει αυτη η κατασταση. Ενω απο το 1991 δουλευαμε μαζι τωρα δεν θελει να μιλαει μαζι μου για την δουλεια, δεν με βοηθαει ουτε καν με συζητηση, αντιμετωπιζω μονη το παιδι και ο,τι το αφορα, εχω μόνο 5 ωρες την ημερα ελευθερες οταν ειναι σχολειο αλλα παλι δεν ειναι πολυ δημιουργικες,γιατι ειναι λιγες για να δημιουργησεις και να υλοποιησεις μια ιδεα για ενα καινουργιο προιον.

Οταν ερχεται το παιδι βγαινω τελειως απο το προγραμμα. Πρεπει να φαμε, να μιλησουμε για το πως ηταν η μερα του κλπ. Δυσκολη κατασταση με την οικογενεια μου με την οποια δυστυχως ειμαι κοντα. Με φορτωνουν ολοι με τα προβληματα τους, ο,τι ωρα της ημερας τους ερχεται και πολλες φορες με πολυ εντονο στρες γιατι ο πατερας μου πινει και η μανα μου κινδυνευει ή να την χτυπησει ή να την σκοτωσει οπως λεει. Τωρα τους το εκοψα να με ενοχλουν αλλα εχουν παρεξηγηθει και με στεναχωρει και αυτό.

το σπιτι, και ο,τι το αφορα, που ηταν παντα ο,τι χειροτερο μπορουσες να με βαλεις να κανω…. Το πως θα εξοικονομισω χρηματα για να περασουμε το χειμωνα με ολες τις αυξησεις που εχουν γινει, με τα χρωστουμενα στο τεβε που δεν βγαινουν πια απο τη δουλεια, τα αγγλικα του παιδιου…. Μικροβλαβες στο σπιτι τις φτιαχνω μονη για να μην πληρωνουμε…

Ειναι παρα πολλα για μενα γιατι αυτο που μου λειπει κυριως ειναι η συμπαρασταση απο τον αντρα μου που δεν την εχω. Ειναι κουραστικη η δουλεια του σωματικα, συν το αγχος να μην τον απολυσουν και πεινασουμε. Αλλα θα μπορουσαμε να τα μοιραζομαστε… Στην αρχη τους πρωτους δυο μηνες τον ρωτουσα, συζηταγαμε για την δουλεια του, αλλα οποτε ανεφερα εγω τα προβληματα που αντιμετωπιζω τις πολλες ωρες που λειπει και ζητουσα να τα συζητησουμε με απεφευγε όπως-όπως. Ερχοταν νωρις, πηγαινε για υπνο, σηκωνοταν για καμμια ωρα και ξανακοιμοταν, αυτο γινεται μεχρι τωρα… Του μιλησα, του εξηγησα ξανα και ξανα και προσπαθει να με πεισει οτι η δουλεια του ειναι πιο σημαντικη απο ολα τα υπολοιπα. Ειναι πολυ σημαντικη αλλα οχι απο ολα τα υπολοιπα.

Απο τοτε σταματησα να του συμπαραστεκομαι και ειμαστε σε μια ρηξη μονιμα με μενα να σκεφτομαι οτι δεν με νοιαζεται και χαιρεται που εξαρτομαστε απο τη δικη του δουλεια καθαρα, για εγωιστικους λογους.

Αυτα και πολλα αλλα που βαριεμαι να γραψω γιατι θα παμε πρωι…
Εχω καταθλιψη, το ξερω, θα παω σε ψυχιατρο για αγωγη,
αλλα πιστευω οτι χρειαζομαι και καλο ψυχολογο αλλα τωρα πια δεν εχω λεφτα.

Επαθα προσφατα μια κριση πανικου γιατι του μιλησα με κλαματα γιατι δεν αντεχα αλλο. Καποιοι φιλοι μας που τους εκτιμω θεωρουν οτι δεν ειμαι καλα στα μυαλα μου. Οταν προσπαθω να μιλησω σε καποιον και να πω τι αισθανομαι κανεις δεν θελει να ακουσει, μου αλλαζουν κουβεντα σχεδον αμεσως.

Το σωμα μου ειναι μια 65 και μια 85 κιλα, νοιωθω διαφορετικα καθε φορα μετα τη μειωση ή αυξηση της θυροξινης. Δεν καταλαβαινω τι μου συμβαινει πολλες φορες, μια εχω νευρα μια ειμαι φυτο…
Ε.

Είναι φανερό πως περνάς μια πολύ δύσκολη περίοδο και έχεις όλα τα μέτωπα της ζωής σου ανοιχτά. Είναι δύσκολο να σε βοηθήσω αν δεν ξέρω σε βάθος την προσωπικότητά σου και πώς δημιουργήθηκαν όλα αυτά και μάλιστα όσο υπάρχει το ψυχο-σωματικό θέμα του θυρεοειδούς. Θα προσπαθήσω απλώς να σχολιάσω κάποια σημεία που μου κάνουν εντύπωση από τα γραφόμενά σου.

Πρώτα-πρώτα πρέπει να ρυθμίσεις το θέμα του θυρεοειδούς. Ο θυρεοειδής είναι πολύ «ψυχικός» αδένας και γι’ αυτό είτε η υπερλειτουργία είτε η υπολειτουργία του αλληλοεπηρεάζονται από την ψυχική κατάσταση. Αν ληφθεί επιτυχημένη αγωγή, τα συμπτώματα σύντομα υποχωρούν, τόσο τα ψυχικά όσο και τα σωματικά. Οι εναλλαγές της διάθεσης και του βάρους μπορούν να απαλυνθούν. Στη δική σου περίπτωση χρειάζεται συνεργασία ενδοκρινολόγου, ψυχιάτρου για μια ηρεμιστική αγωγή και κυρίως ψυχολόγου για την επίλυση των θεμάτων που σήμερα υπαγορεύουν την ψυχιατρική αγωγή. Αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να επιλέξεις ιδιώτες, φρόντισε τουλάχιστον να αξιοποιήσεις τους ειδικούς που σου παρέχει το ταμείο σου. Κι επειδή κανένα ταμείο δεν εξασφαλίζει ψυχολόγο, φρόντισε στον ψυχίατρο που θα πας να μπορείς να κάνεις και συζήτηση και όχι απλώς να πάρεις χάπια.

Ας πάρουμε όμως τα θέματά σου από την αρχή. Ήθελες να είσαι ελεύθερη και γι’ αυτό παντρεύτηκες «έναν άνθρωπο μάλλον άβουλο και αδιάφορο γιατί δεν σε δέσμευε σε τίποτα». Δεν θα ήταν προτιμότερο να μην παντρευτείς, αφού μάλιστα δεν ήθελες και παιδιά; Το ότι παντρεύτηκες σημαίνει πως ένα κομμάτι σου επιθυμούσε τη δέσμευση ή επηρεαζόταν από τα στερεότυπα. Το ίδιο και όσον αφορά το παιδί.  Συμφωνώ μαζί σου πως οι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν γονείς πρέπει να είναι ψυχολογικά έτοιμοι και να έχουν πολύ καλή σχέση μεταξύ τους. Άσε τι λένε οι πολλοί… Γι’ αυτό βλέπουμε τα σημερινά χάλια στις οικογένειες και στην εξέλιξη των παιδιών

Μια εγκυμοσύνη που δεν γίνεται με τις σωστές προϋποθέσεις είναι πιθανό να οδηγήσει τη μητέρα σε επιλόχια κατάθλιψη, όπως φαίνεται πως έγινε στη δική σου περίπτωση. Και οι σωστές προϋποθέσεις είναι η συνειδητή επιθυμία για παιδί και η καλή σχέση των γονέων, όπως και η ύπαρξη υποστηρικτικού πλαισίου (συναισθηματικά και πρακτικά) για τη νέα μητέρα. Κάποιες τα καταφέρνουν έστω και χωρίς να τα έχουν όλα αυτά, αλλά οι περισσότερες κάπου θα εμφανίσουν πρόβλημα. Εσύ φαίνεται πως δεν τα είχες και ακολούθησες τον κανόνα…

Πιστεύω πως τουλάχιστον ο άντρας σου θα έπρεπε να σε είχε βοηθήσει περισσότερο. Και γενικά θεωρώ πως η ανταγωνιστική σχέση με τον άντρα σου είναι αιτία πολλών από τα προβλήματά σας. Απ’ ό,τι γράφεις συμπεραίνω πως και η δική του ψυχολογική κατάσταση δεν είναι καλύτερη από τη δική σου. Θεωρώ πως είναι θέμα πλέον ψυχολογικής επιβίωσης για σένα ή να φτιάξεις τη σχέση μαζί του ή να φύγεις από αυτό το γάμο.

Τα σημερινά σου προβλήματα έχουν μεγάλη σχέση και με τη γενική οικονομική δυσκολία που υπάρχει σε όλους μας.  Απ’ ό,τι καταλαβαίνω κλείσατε τη δική σας δουλειά και ο άντρας σου πήγε να δουλέψει αλλού. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι παρόμοιο; Καταλαβαίνω πως είσαι πολύ καλή επαγγελματίας. Το παιδί σου είναι πια μεγάλο και δεν καταλαβαίνω γιατί οι ελεύθερες ώρες σου είναι μόνο αυτές που το παιδί βρίσκεται στο σχολείο. Όλες οι εργαζόμενες μητέρες ασχολούνται με το παιδί τους και με τα πρακτικά θέματα του σπιτιού κι αν η ψυχική τους αντοχή είναι αρκετή, κουράζονται μεν αλλά τα καταφέρνουν.

Από τους γονείς σου βοήθεια δεν έχεις, αντίθετα μάλιστα σε φορτίζουν αρνητικά. Καλά έκανες και αποστασιοποιήθηκες. Το ιδανικό θα ήταν να μιλήσεις με τον άντρα σου και το παιδί σου και να αλλάξετε τρόπο ζωής στα οικονομικά και πρακτικά θέματα. Μια πελάτισσά μου ενθαρρύνθηκε να μιλήσει με τον άντρα της και τα παιδιά της για κάποιες αλλαγές που έπρεπε να κάνουν λόγω οικονομικής κρίσης: να βοηθούν όλοι στην καθαριότητα του σπιτιού, να μην παραγγέλνουν φαγητό απ’ έξω, να μην ψωνίζουν πλέον ρούχα που δεν είναι απόλυτα απαραίτητα κτλ. Οι αλλαγές αυτές έφεραν μια οικονομική ανακούφιση στην οικογένεια.

Από τους «φίλους» μην περιμένεις και πολλά. Οι περισσότεροι γνωστοί απομακρύνονται από αυτούς που έχουν προβλήματα, έτσι άλλωστε ξεχωρίζουν και οι πραγματικοί ελάχιστοι φίλοι. Ξεχώρισε λοιπόν αν υπάρχουν 1-2 άτομα στα οποία μπορείς να μιλάς και τους άλλους έχε τους για κοινωνική συναναστροφή, όποτε τη χρειάζεσαι.

Υπάρχουν σίγουρα αντικειμενικές δυσκολίες στη ζωή σου, αλλά το θέμα είναι πώς θα τις δεις. Η κατάθλιψη είναι σαν να φοράμε μαύρα γυαλιά. Όποιο χρώμα κι αν έχουν τα πράγματα γύρω μας, εμείς θα το δούμε σε μια πιο σκούρα απόχρωση. Είσαι δραστήρια και ανεξάρτητη γυναίκα και αν η ψυχική σου κατάσταση βελτιωθεί, είμαι σίγουρη πως θα αναλάβεις δράση για να αλλάξεις αυτά που σε ενοχλούν. Θα μου πεις: ας αλλάξουν οι συνθήκες και θα βελτιωθώ. Θα σου απαντήσω πως υπάρχει αμφίδρομη σχέση μεταξύ ψυχικής κατάστασης και συνθηκών και ξεκινάμε τις αλλαγές από εκεί που μας είναι ευκολότερο.

 Κατερίνα

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Να μη σκέφτομαι το αύριο;

Είμαι 19 χρονών. Γνώρισα ένα παιδί 23 που σε 4 μήνες θα φύγει για μεταπτυχιακά στο εξωτερικό. Μου πρότεινε σχέση και εμένα μου αρέσει πολύ, αλλά διστάζω να προχωρήσω. Είμαι ευαίσθητη και ξέρω πως θα υποφέρω αν έχω σχέση από μακριά και πως τέτοιες σχέσεις δύσκολα διατηρούνται. Τι να κάνω; Να μη σκέφτομαι το αύριο;

Β.

Το δίλημμά σου μου θυμίζει μια ερώτηση σε ένα ψυχολογικό τεστ που βαθμολογεί τη συναισθηματική νοημοσύνη. Η ερώτηση είναι:
Συναντάς κάποιον που σε λίγους μήνες θα φύγει στο εξωτερικό. Το άτομο αυτό σου αρέσει πολύ και σου προτείνει σχέση. Τι κάνεις;
  1. Αρνείσαι για να μην πληγωθείς όταν φύγει
  2. Συνδέεσαι αλλά χωρίς να επενδύσεις και βλέπεις πώς θα πάει
  3. Συνδέεσαι χωρίς να σκεφτείς την απόσταση.
Και η πιο συναιθηματικά νοήμων απάντηση είναι η δεύτερη.
Είσαι νέο κορίτσι. Αν ξεκινήσεις μια σχέση, είσαι σίγουρη πως θα κρατήσει πάνω από 4 μήνες; Πολλές νεανικές σχέσεις διαλύονται γρήγορα. Καλό είναι να ακολουθείς τις αυθόρμητες επιθυμίες σου, κι όπου βγει. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να έχεις συναίσθηση των πιθανών συναισθηματικών κινδύνων. Αν όμως δεν ρισκάρεις τώρα, πότε θα το κάνεις;
Τι προσδοκάς από μια σχέση στη φάση αυτή; Αν επιδιώκεις σταθεροποίηση και «μέλλον», είναι ακόμη πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Στην ηλικία σου θα έπρεπε να πρωτεύει το να περνάς καλά και να συγκεντρώνεις εμπειρίες ζωής.
Θα σε συμβούλευα λοιπόν να ακολουθήσεις την αυθόρμητη επιθυμία σου και να συνδεθείς,  χωρίς όμως να επενδύσεις σε μια πιθανή συνέχεια, ούτε να ανησυχείς τι θα γίνει αν σοβαρέψουν τα πράγματα και είστε μακριά. Θα δεις πώς θα πάει η σχέση. Είναι πιθανό να περάσετε ένα μικρό διάστημα καλά και μετά να το διαλύσετε, πριν εκείνος φύγει. Στην περίπτωση αυτή θα έχεις κάνει το κέφι σου και δεν θα σου μείνει απωθημένο.
Είναι εξάλλου πιθανό η σχέση να διατηρηθεί και όταν εκείνος θα φύγει στο εξωτερικό. Σε τέτοια περίπτωση μερικά ζευγάρια, ειδικά νεαρά, αποφασίζουν να έχουν ελεύθερη σχέση, να βλέπονται όποτε μπορούν και τον υπόλοιπο καιρό να ζουν χωρίς δεσμεύσεις. Άλλοι πάλι συνεχίζουν αποκλειστική σχέση και αυτή αποδεικνύει αν αντέχει στο χρόνο.
Γενικά συμβουλεύω τα νέα παιδιά να ζουν το σήμερα και να κάνουν αυτό που νιώθουν. Αν πάλι θεωρείς τον εαυτό σου πολύ ευαίσθητο και πληγώνεσαι τόσο εύκολα στις σχέσεις, μπορείς να το ξανασκεφτείς. Θα πρέπει όμως να εξετάσεις σοβαρά το θέμα της ευαισθησίας και να μάθεις στην ηλικία σου να παίρνεις τις σχέσεις σου πιο αυθόρμητα και χαλαρά, αφήνοντας χώρο και χρόνο για να εξελιχθούν. Ίσως η συγκεκριμένη σχέση να ήρθε στη ζωή σου και για να σε βοηθήσει να ασκηθείς στο θέμα αυτό.
Κατερίνα

Κι άλλη παντρεμένη

Είμαι 35 ετών και επί 8 μήνες συνδεόμουν με την Α, 12 χρόνια μεγαλύτερή μου, παντρεμένη και με δυο μεγάλα παιδιά. Στο γάμο της δεν περνάει καλά, αλλά μένει για οικονομικούς λόγους. Ο άντρας της είναι πολύ απασχολημένος και έτσι έχει το χρόνο να βγαίνει συχνά. Εγώ ήμουν ερωτευμένος μαζί της, αλλά δεν τόλμησα ποτέ να κάνω άλλα όνειρα. Κι εκείνη μου έδειχνε συναισθήματα και έλεγε πως θα ευχόταν να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Τον τελευταίο καιρό όλο εμπόδια έφερνε για να βρεθούμε, μέχρι που πριν από ένα μήνα μου είπε πως θέλει να χωρίσουμε γιατί ντρέπεται τα παιδιά της. Όσο κι αν αυτό με πόνεσε το σεβάστηκα, διατηρώντας όμως την ελπίδα να μετανιώσει και να ξαναγυρίσει, όπως είχε κάνει άλλη μια φορά. Πριν από λίγες μέρες έμαθα εντελώς τυχαία πως τα έχει φτιάξει με κάποιον άλλον, έναν νεαρό από τον κύκλο του γιου της. Αισθάνθηκα τρομερά πληγωμένος και ταπεινωμένος. Δεν θέλω να πιστέψω πως όλο αυτό που ζήσαμε ήταν γι’ αυτήν μια περιπέτεια και πως εγώ ήμουν ένας στη σειρά. Δεν ξέρω πώς να το ξεπεράσω.
Π.

Για τις εξωσυζυγικές περιπέτειες των παντρεμένων έχουμε γράψει πολλές φορές. Κατά κανόνα το παντρεμένο άτομο έχει βρει τις ισορροπίες του στη διπλή του ζωή και επιθυμεί τα πράγματα να παραμείνουν όπως έχουν. Αυτός που μένει εκτεθειμένος είναι ο «τρίτος» άνθρωπος, σε περίπτωση που αφοσιωθεί στη σχέση και παραμελήσει τη δική του ζωή.
Στην περίπτωσή σου, η φίλη σου δεν σου υποσχέθηκε τίποτα και δεν σου δημιούργησε αυταπάτες. Τα δικά σου συναισθήματα και το ότι κι εκείνη εξέφραζε συναισθήματα και ευχές σε έκαναν ίσως να ξεχνάς την πραγματικότητα ή τουλάχιστον να ελπίζεις πως η κατάσταση θα μπορούσε να διατηρηθεί όπως ήταν. Όταν σου δήλωσε πως αποχωρεί από τη σχέση, εσύ σωστά δεν αντέδρασες, αλλά βασικός λόγος νομίζω πως ήταν η ελπίδα σου πως θα επανέλθει.
Υπάρχουν παντρεμένοι για τους οποίους μια εξωσυζυγική σχέση αποτελεί εξαίρεση και άλλοι που δημιουργούν τέτοιες σχέσεις κατά σύστημα. Αν συμβαίνει το δεύτερο, η κάθε σχέση χάνει το ενδιαφέρον της όταν βρεθεί κάτι καινούργιο να τους κεντρίσει. Φαίνεται πως αυτή είναι η περίπτωση της φίλης σου. Η σχέση σας μετά από ένα χρόνο έχασε το ενδιαφέρον της, το οποίο το κέρδισε ένας άντρας ακόμη νεώτερος. Το κωμικοτραγικό μάλιστα είναι πως ενώ προφασίστηκε τα παιδιά της για να χωρίσετε, ο διάδοχός σου ήταν από τον κύκλο του γιου της…
Δεν έχω αντίρρηση να διασκεδάζεις με μια παντρεμένη, αν εκείνη έχει επιλέξει να έχει εξωσυζυγική σχέση. Αυτό που θα πρέπει να αποφεύγεις είναι να εμπλέκεσαι συναισθηματικά, σε βαθμό που να πληγώνεσαι τόσο όταν αναπόφευκτα η σχέση λήξει. Καταλαβαίνω πως ο τρόπος που έληξε ήταν άσχημος, γιατί σου έδειξε τον πραγματικό ρόλο που έπαιζες στη ζωή της: Ένας νέος, ελεύθερος άντρας, ερωτευμένος μαζί της και αφοσιωμένος σ’ αυτή, διαθέσιμος όποτε τον χρειάζεται και ταυτόχρονα διακριτικός με τη δική της ζωή. Μέχρι να έρθει ο επόμενος… Μπορεί πράγματι να έτρεφε συναισθήματα για σένα, αλλά αυτά ήταν μάλλον για να δημιουργούν μια όμορφη ερωτική κατάσταση μεταξύ σας και, όπως φαίνεται, είχαν σύντομη ημερομηνία λήξης. Εξάλλου,  ιδιαίτερα οι γυναίκες, σπάνια δημιουργούν σεξουαλικές σχέσεις χωρίς κάποιο συναίσθημα. Αυτό που μετρά όμως είναι η ποιότητα και η διάρκεια του συναισθήματος.
Χρησιμοποίησε τη λογική σου και προσπάθησε να βγεις απ’ αυτή την ιστορία. Είσαι νέος άντρας και υπάρχουν πολλές νέες και ελεύθερες κοπέλες γύρω σου για να δοκιμάσεις όποιου είδους σχέση σε ενδιαφέρει. Μήπως συνάπτεις τακτικά «ανέλπιδες» σχέσεις; Μήπως ένα κομμάτι σου φοβάται για κάποιο λόγο τις αποκλειστικές σχέσεις που μπορούν να σταθεροποιηθούν; Πώς είναι η υπόλοιπη ζωή σου; Εργάζεσαι, έχεις φίλους, ενδιαφέροντα; Προσπάθησε να επενδύσεις στη βελτίωση της δικής σου ζωής. Εξάλλου, όσο κράτησε η σχέση σου με την Α φαίνεται να την απόλαυσες. Δεν έπαιζες τελικά στη ζωή της το ρόλο που θα σου άρεσε και ονειρευόσουν πως παίζεις. Δυστυχώς στις περισσότερες  σχέσεις που τελικά διαλύονται αυτό συμβαίνει: τουλάχιστον ο ένας από τους δυο είχε παρεξηγήσει το ρόλο που έπαιζε στη ζωή του άλλου.
Κατερίνα

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Δεν αναλαμβάνει ευθύνες

Είμαι 27 ετών και έχω δυο χρόνια σχέση με τον Ρ, συνομήλικό μου. Μένουμε ο καθένας με την οικογένειά του και εμένα αυτό με πειράζει. Θέλω κάποια στιγμή να ανεξαρτητοποιηθούμε. Τα οικονομικά μας πλέον μας επιτρέπουν να νοικιάσουμε ένα μικρό διαμέρισμα και να ζούμε με οικονομικό τρόπο. Συμφωνήσαμε σ’ αυτό, αλλά βλέπω πως ο Ρ. δεν αναλαμβάνει καμιά πρωτοβουλία. Εγώ τρέχω για να βρω διαμέρισμα, να αγοράσουμε κάποια φτηνά  πράγματα και να τα κανονίσω όλα. Φοβάμαι πως όταν θα ζούμε μαζί πάλι όλα από μένα θα τα περιμένει. Αυτό με προβληματίζει και για τη συμβίωση και γενικότερα για το μέλλον μας.
Ν.

Να οι πιθανοί λόγοι για τους οποίους ο φίλος σου δεν αναλαμβάνει ευθύνες. Καθένας από τους λόγους αυτούς υπαγορεύει και μια διαφορετική αντιμετώπιση από μέρους σου:
  • Δεν είναι ακόμη έτοιμος για τις ευθύνες μιας συμβίωσης και γενικά για να περάσει η σχέση σας στην επόμενη φάση. Παρ’ ότι έχετε πάρει κάποιες αποφάσεις μαζί, είναι πιθανό ένα κομμάτι του να αντιστέκεται σ’ αυτές. Οπότε δεν προχωρείτε μέχρι να αισθανθεί και να δείξει παρόμοια ετοιμότητα με τη δική σου. Μήπως η πρωτοβουλία της συμβίωσης ήταν δική σου κι εκείνος απλώς δέχτηκε χωρίς να είναι ακόμη έτοιμος γι’ αυτό;
  • Είστε διαφορετικοί άνθρωποι και λειτουργείτε σε διαφορετικές «ταχύτητες». Εσύ είσαι πιο οργανωτική και δραστήρια, ενώ ο φίλος σου πιο αργός και χαλαρός. Έχεις διαπιστώσει μια τέτοια διαφορά και σε άλλους τομείς της ζωής σας ως τώρα; Ουσιαστικές αλλαγές στην προσωπικότητά του δεν κάνει κανένας για χάρη του άλλου. Οι ουσιαστικές αλλαγές γίνονται μόνο ως αποτέλεσμα συνειδητής απόφασης ή εμπειρίας ζωής του καθενός και παίρνουν χρόνο. Άμεσες αμοιβαίες αλλαγές και προσαρμογές μπορούν να γίνουν μόνο στο επίπεδο της συμπεριφοράς. Μπορείτε δηλαδή να μοιράσετε κάποιες αρμοδιότητες, να θέσετε κάποια χρονικά περιθώρια και μέσα σ’ αυτά να κινηθείτε μαζί ή χωριστά ο καθένας με το δικό του τρόπο σε ό,τι έχει αναλάβει.
Αυτά όσον αφορά το θέμα της συγκατοίκησης που είναι πρακτικό και άμεσο. Πολλές φορές όμως όταν μια σχέση πάει να περάσει στην επόμενη φάση, αναδεικνύονται κάποια χαρακτηριστικά των μελών της που τα κάνουν να ξανασκεφτούν τη σχέση. Για παράδειγμα, όταν ο καθένας ζει με τους δικούς του και απλώς βγαίνει ή κάνει κάποια εκδρομή με το σύντροφό του, η υπευθυνότητα στα πρακτικά ζητήματα δεν αποτελεί μείζον θέμα. Όταν πρόκειται για συμβίωση, και πολύ περισσότερο για τη μελλοντική δημιουργία οικογένειας, η υπευθυνότητα των μελών αποτελεί βασικό στοιχείο που θα διατηρήσει το ζευγάρι ενωμένο. Για το λόγο αυτό μόνο κάποια από τα ζευγάρια που περνούν καλά ζώντας χωριστά «αντέχουν» τη συμβίωση και πολύ λιγότερα το γάμο.
Προτείνω λοιπόν να συζητήσεις με το φίλο σου για τη διαφορά μεταξύ σας που διαπιστώνεις στο θέμα της οργάνωσης, ταχύτητας και υπευθυνότητας όσον αφορά τη συγκατοίκηση που προγραμματίζετε. Ρώτησέ τον αν είναι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτήν ή αν χρειάζεται περισσότερο χρόνο. Αν δηλώσει πως χρειάζεται χρόνο, μπορείς να του τον δώσεις, ανάλογα και με το πόσο μπορείς εσύ η ίδια να αντέξεις την αναβολή και επανεξέταση των στόχων σας.
Αν δηλώσει απόλυτα σίγουρος, τότε η διαφορά σας είναι θέμα χαρακτήρα.  Σκέψου κατά πόσο μπορείς να προσαρμοστείς με τη διαφορά αυτή και πρότεινέ του πρακτικές λύσεις για να την αντιμετωπίσετε. Σκέψου επίσης κατά πόσο θα μπορούσε η διαφορά αυτή να δημιουργήσει προβλήματα στην πιθανή περαιτέρω εξέλιξη της σχέσης σας προς τη δημιουργία οικογένειας, αν αυτός είναι ο απώτερος στόχος σας αν όλα πάνε καλά.
Γενικά προτείνω να μη βιαστείτε. Είστε ακόμη νέα παιδιά  και η εξέλιξη της σχέσης σας είναι καλό να ακολουθεί τους ρυθμούς του μέλους που χρειάζεται περισσότερο χρόνο.
Αν βέβαια εσύ η ίδια έχεις την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθείς από την οικογένειά σου και την οικονομική δυνατότητα να το αντιμετωπίσεις μόνη σου, κάνε το μόνη σου. Σε τέτοια περίπτωση βέβαια το σπίτι σου θα είναι μόνο δικό σου και ο φίλος σου δεν θα εγκατασταθεί εκεί μόνιμα χωρίς καμιά υποχρέωση.
Κατερίνα

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Τον θέλω πίσω

Είμαι 30 ετών και συνδέομαι εδώ και 4 χρόνια με τον Τ. Τα πρώτα 3 χρόνια δεν ζήσαμε πολύ μαζί γιατί εκείνος σπούδαζε στο εξωτερικό. Τον τελευταίο χρόνο έχει επιστρέψει στην Ελλάδα και ζούσαμε μαζί. Μπορώ να πω πως όταν ήταν μακριά η σχέση μας ήταν καλύτερη, αλλά από τότε που ζήσαμε μαζί υπήρχαν αρκετοί καβγάδες. Δεν πίστευα όμως πως θα φτάναμε στο χωρισμό. Τελευταία, μετά από έναν μεγάλο καβγά μου ζήτησε να χωρίσουμε και μου ομολόγησε πως τα έχει φτιάξει με άλλη. Έφυγε από το σπίτι μας και πήγε στο πατρικό του. Εμένα γκρεμίστηκε η ζωή μου. Έκανα υπομονή τόσα χρόνια και εκείνος με εγκατέλειψε για μια άλλη. Αισθάνομαι αδικημένη και ταπεινωμένη. Θέλω να τον ξανακερδίσω. Τι μπορώ να κάνω;
Π.

Οι μακρόθεν σχέσεις είναι πολλές φορές παραπλανητικές. Όσο κι αν το ζευγάρι βλέπεται στις διακοπές, δεν ζουν μαζί την «πραγματική» καθημερινή ζωή που δίνει την ευκαιρία να γνωριστούν από όλες τις πλευρές. Επιπλέον, η έλλειψη του αγαπημένου προσώπου οδηγεί στην εξιδανίκευσή του. Όταν λοιπόν αρχίσατε να ζείτε μαζί, ήταν αναμενόμενο η σχέση σας να περάσει σε μια νέα φάση στην οποία φάνηκε εξαρχής πως υπήρχαν προβλήματα. Καλό θα ήταν αυτό να είχε γίνει αιτία να ξανασυζητήσετε κάποια πράγματα για τη σχέση σας και πιθανώς να γίνουν αναπροσαρμογές
Είτε όμως το φροντίσατε είτε όχι, φαίνεται πως η σχέση σας τελικά δεν άντεξε και ο φίλος σου συνδέθηκε με άλλη. Όπως έχω πει πολλές φορές, αν τουλάχιστον  ο ένας από τους δυο ενδιαφερθεί για άλλο άτομο, αυτό σημαίνει πως η σχέση είναι ήδη διαβρωμένη και έχει αφήσει το χώρο για κάτι τέτοιο. Στη δική σας περίπτωση ο φίλος σου είναι αυτός που προετοίμαζε τη φυγή του ενώ εσύ δεν είχες αντιληφθεί τη σοβαρότητα του πράγματος. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα μπορούσε να είχε προληφθεί από μέρους και των δυο σας και ίσως δεν έχει τόση σημασία στην παρούσα φάση.
Δικαίως αισθάνεσαι άσχημα που χάλασε μια σοβαρή και μακροχρόνια σχέση στην οποία περιμένατε 3 χρόνια για να είστε μαζί. Συναισθήματα αδικίας και ταπείνωσης είναι συνηθισμένα στο σύντροφο που μένει, όταν ο άλλος έχει πάρει την πρωτοβουλία να αποχωρήσει. Αυτά όμως και τα δυο πρέπει να καταπολεμηθούν. Οι σχέσεις δεν βασίζονται στη «δικαιοσύνη», (δηλαδή να μείνει ο σύντροφός σου μαζί σου για να ανταμείψει την υπομονή που έδειξες όσο ζούσε στο εξωτερικό) αλλά στην πραγματική αγάπη. Αν αυτή έχει τελειώσει, δεν πιστεύω πως κι εσύ θα ήθελες να παραμείνει μαζί σου για άλλο λόγο. Όσο για την ταπείνωση, γιατί να ταπεινώνεται κάποιος όταν ο σύντροφός του φεύγει; Αυτό δεν σημαίνει πως υποβιβάζεται ως άτομο, αλλά πως οι διαθέσεις και τα συναισθήματα του άλλου έχουν αλλάξει.
Τι μπορείς να κάνεις για να τον ξανακερδίσεις; Όχι και πολλά πράγματα, σύμφωνα με τη γνωστή …θεωρία του γινομένου. Μπορείς απλώς να του δηλώσεις χωρίς δράματα την επιθυμία σου, παρά τα όσα έχουν συμβεί, να είστε πάλι μαζί. Από κει και πέρα αν θέλεις να τον περιμένεις, περίμενέ τον μήπως αλλάξει γνώμη.
Εγώ όμως θα σε συμβούλευα να μην αντιδράσεις τόσο παθητικά. Έναν άνθρωπο που δικαίως ή αδίκως δεν μας θέλει, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να τον βγάλουμε από τη ζωή μας. Φυσικά και θα περάσεις όλα τα στάδια που περνά κάποιος όταν υφίσταται μια απώλεια. Και δεν θα μπορείς να το πιστέψεις, και θα θυμώσεις, και θα τον ενοχοποιήσεις, και θα ενοχοποιηθείς και θα στενοχωρηθείς… Όλες είναι φυσιολογικές αντιδράσεις και ο καθένας μας σε τέτοια περίπτωση μπορεί να «κολλήσει» για μεγαλύτερο διάστημα σε κάποια ή κάποιες από αυτές. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να τις ξεπεράσει και προχώρα. Κοίτα να κοινωνικοποιηθείς, δώσε σημασία στη δουλειά σου, στους φίλους σου, στα ενδιαφέροντά σου, πρόσεξε την εμφάνισή σου, φρόντισε να διασκεδάζεις με όποιο τρόπο σου αρέσει.
Τι διδάχτηκες από αυτή την ιστορία; Ίσως να μην επενδύεις σε μακρόθεν σχέσεις; Να καταλαβαίνεις τα πρώτα σημάδια προβλημάτων στις σχέσεις και να φροντίζεις να τα επιλύσεις; Να μην επαναπαύεσαι έστω κι αν θεωρείς τη σχέση σταθερή και σίγουρη, αλλά να εξακολουθείς να προσπαθείς γι’ αυτή; Να μη θεωρείς την αξία σου ως ατόμου συνάρτηση οποιασδήποτε σχέσης; Να έχεις πάντα και τη δική σου ζωή έτσι ώστε να μην αισθάνεσαι πως «γκρεμίζεται» όταν μια σχέση χαλά;
Κάθε σχέση μας αφήνει και πιο «σοφούς», όσο κι αν η σοφία αυτή κατακτιέται με πόνο.
Κατερίνα

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Αποτυχημένη επανασύνδεση

Συγγνώμη αν ακούγομαι θυμωμένη, αλλά όταν βλέπω γυναίκες να σκύβουν το κεφάλι στους εξαφανισμένους γίνομαι άλλος άνθρωπος…
Ειμασταν πριν 9 χρονια μαζι, με πληγωσε υπερβολικα τοτε, δεν του μιλουσα κι ας τον εβλεπα για σχεδον 5 χρονια. Καποια στιγμη ενιωσα οτι το ξεπερασα κι αρχισα να του μιλαω. Σιγα -σιγα δημιουργηθηκε μια σχεση οχι ακριβως φιλικη αλλα πολυ γλυκια και συναισθηματικη. Πριν 4 μηνες καναμε ερωτα και αυτο συνεχιστηκε, χωρις ομως να δεσμευτουμε και ουτε κι εγω ενιωθα την αναγκη αυτη.
3 εβδομαδες πριν συζητησαμε το ενδεχομενο να κανουμε ενα παιδι χωρις να ειμαστε μαζι (το λεγαμε παντα αυτο). Ξεκινησαμε την προσπαθεια, δεν ετυχε με τις πρωτες φορες. Μετα εφυγα διακοπες, εφυγε κι αυτος για δουλεια σε νησι αλλα με επαιρνε καθε μερα τηλέφωνο.
Μια μέρα του εστειλα ενα μηνυμα λεγοντας του πως αν αλλαξει γνωμη για το παιδι θα ηθελα να μου το πει κι οτι θα το καταλαβω αν μετανιωσει. Δεν μου απαντησε ποτε...2 μερες μετα του εστειλα ακομα ενα μηνυμα λεγοντας του οτι ελπιζω να μη με αποφευγει εξαιτιας του πρωτου μηνυματος και οτι αν αποφασισε να εξαφανιστει παλι ας το κανει αν οχι ξερει που θα με βρει...
Ξερω πως δεν θα απαντησει ποτε.Δεν τα βαζω μαζι του, με μενα τα εχω που ενω ηξερα ποιος ειναι και ποσο με εχει πληγωσει νομιζα οτι το ελεγχω. Αλλα τωρα ειμαι παρα πολυ χαλια. Νιωθω σαν να μην περασε μια μερα απο την πρωτη φορα πριν τοσα χρονια που χωρισαμε. Μονο αυτος ο αντρας με κανει να ποναω τοσο πολυ. Ηξερα πως οταν νιωθει πως δενεται, εξαφανιζεται. Μονος του ομως δεθηκε, δεν τον πιεσα σε τιποτα. Δεν ξερω τι να κανω. Αυτο που με ποναει πιο πολυ ειναι οτι θα τον χασω παλι απο την ζωη μου και αυτο δεν το αντεχω. Θελω να ειναι εκει με οποιο τροπο γινεται.
Κ.

Η ιστορία σου μου δημιούργησε κάποια ερωτηματικά.
Μετά από 9 χρόνια χωρισμού ξανασυνδέθηκες με το φίλο σου χωρίς δεσμεύσεις και από τις δυο πλευρές. Όταν δυο άνθρωποι χωρίζουν και μετά από μικρό διάστημα επανασυνδέονται, αυτό γίνεται γιατί λειτουργεί το συναίσθημα και η νοσταλγία, χωρίς όμως να έχουν επιλυθεί τα θέματα που τους είχαν οδηγήσει στο χωρισμό, αφού οι άνθρωποι δεν έχουν προλάβει να αλλάξουν. Για το λόγο αυτό οι επανασυνδέσεις μετά από μικρό διάστημα χωρισμού είναι κατά κανόνα αποτυχημένες. Στη δική σου περίπτωση όμως έχουν περάσει 9 χρόνια. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο διάστημα μέσα στο οποίο τα άτομα είναι πολύ πιθανό να έχουν αλλάξει, οπότε είναι εξίσου πιθανό να μην υπάρχουν τα προβλήματα που τους είχαν οδηγήσει στο χωρισμό. Στην ουσία έχουμε δυο διαφορετικούς ανθρώπους που μπορεί να δοκιμάσουν τη συμβατότητά τους για άλλη μια φορά. Δεν θα είχα λοιπόν αντίρρηση να ξαναδοκιμάσετε.
Λες πως η νέα σχέση ήταν χωρίς δεσμεύσεις και μάλιστα ότι πραγματικά δεν αισθανόσουν την ανάγκη της δέσμευσης. Για μένα μια τέτοια ελεύθερη σχέση σημαίνει πως μπορούμε πιθανώς να έχουμε παράλληλα και άλλες σχέσεις, να κάνουμε τη ζωή μας ανεξάρτητα, πως δεν έχουμε υποσχεθεί κάτι ο ένας στον άλλον και πως όποια στιγμή ο ένας θελήσει θα αποχωρήσει από τη σχέση. Αυτό δεν σημαίνει και για σένα σχέση χωρίς δεσμεύσεις;
Στο πλαίσιο λοιπόν μιας τέτοιας σχέσης διάρκειας 4 μηνών αποφασίσατε να κάνετε παιδί χωρίς να είστε μαζί. Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό. Όταν μια γυναίκα αποφασίζει να κάνει παιδί, δυο είναι τα ενδεχόμενα:
  1. Το κάνει μέσα σε γάμο ή μόνιμη και μακροχρόνια σχέση συμβίωσης, οπότε υπάρχει μητέρα και πατέρας που αποφασίζουν να κάνουν παιδί και να το αναθρέψουν.
  2. Το κάνει με σκοπό να το αναθρέψει μόνη της και ο πατέρας έχει παίξει απλώς το ρόλο του «σπέρματος».
Όταν λες να κάνετε παιδί χωρίς να είστε μαζί, μάλλον εννοείς τη δεύτερη περίπτωση. Θα το αναθρέψεις μόνη σου και ίσως ο φίλος σου να σου υποσχέθηκε πως θα συμβάλλει συναισθηματικά και οικονομικά, αλλά τίποτα δεν σου το εγγυάται αυτό, ειδικά από έναν άνθρωπο που όπως αποδείχτηκε εξαφανίζεται κατά βούληση.
Η απόκτηση ενός παιδιού είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ήσουν αποφασισμένη να κάνεις ένα παιδί με μια «πιθανότητα πατέρα»; Αυτό θέλει τεράστια ψυχική αντοχή και προϋποθέτει ψυχική και πρακτική δέσμευση και οικονομική επιβάρυνση για το υπόλοιπο της ζωής σου. Είσαι αποφασισμένη για κάτι τέτοιο; Δεν αναφέρεις την ηλικία σου. Την επιλογή να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί μπορώ να τη δικαιολογήσω μόνο για μια γυναίκα που έχει περάσει τα 40, δεν έχει βρει σύντροφο, έχει μεγάλη επιθυμία για παιδί, αλλά και το σθένος και την οικονομική δυνατότητα να το μεγαλώσει μόνη. Αν η γυναίκα είναι πιο νέα, γιατί να μην περιμένει να βρει πρώτα τον κατάλληλο σύντροφο; Εξάλλου, αν μια γυναίκα για τους δικούς της λόγους επιλέξει να κάνει ένα παιδί που θα το μεγαλώσει μόνη, πρέπει να σκεφτεί και το παιδί. Θα χρειαστούν πολύ προσεκτικοί χειρισμοί από μέρους της στο θέμα της ανατροφής του προκειμένου να μην του δημιουργηθούν ψυχολογικά προβλήματα. Η φυσιολογική κατάσταση για ένα παιδί είναι να γεννηθεί από δυο γονείς που αγαπιούνται μεταξύ τους, επιθυμούν το παιδί, το περιμένουν με αγάπη και δεσμεύονται να το αναθρέψουν όσο καλύτερα μπορούν.
Αν δεν ήσουν λοιπόν συνειδητοποιημένη να αποκτήσεις παιδί που θα το μεγαλώσεις μόνη, θεωρώ πως η επιλογή να κάνεις παιδί μετά από ελεύθερη σχέση 4 μηνών ήταν επιπόλαιη και θα απέβαινε αυτοκαταστροφική και για σένα και αντίξοη για το παιδί. Ευτυχώς λοιπόν που δεν έγινε. Μήπως όμως υποσυνείδητα προσπαθούσες με το παιδί να δέσεις το φίλο σου κοντά σου;
Εκείνος λοιπόν έφυγε στο νησί, όλα πήγαιναν καλά και μόλις αναφέρθηκε το θέμα του παιδιού… εξαφανίστηκε. Κατά τη γνώμη μου αυτό σημαίνει πως κι εκείνος θεωρεί πως με το παιδί δένεται μαζί σου, φοβήθηκε και…την έκανε. Δηλαδή όσο κι αν είπατε πως θα έχετε ελεύθερη σχέση, μάλλον και οι δυο θεωρείτε πως θα δεθείτε με το παιδί και εσύ μεν το θέλεις, εκείνος όμως όχι. Το θεωρώ λοιπόν μεγάλη επιπολαιότητα και από μέρους του να θέσει θέμα παιδιού. Εξίσου μεγάλη επιπολαιότητα, ανευθυνότητα και… γαϊδουριά (για να το θέσω πολύ επιστημονικά!) το θεωρώ να εξαφανιστεί όταν, όπως φαίνεται μετάνιωσε, και να μην το ξεκαθαρίσει μαζί σου.
Πρόκειται για ένα άτομο ανεύθυνο. Αν σου αρέσει μπορείς να έχεις σχέση μαζί του, πραγματικά ελεύθερη όμως, χωρίς να προσδοκάς κάτι περισσότερο. Για παιδί βέβαια ούτε να το σκεφτείς. Η δική μου γνώμη είναι να φύγεις και να προσπαθήσεις να ξεχάσεις αυτή την αποτυχημένη δεύτερη προσπάθεια. Αφού όμως τον θέλεις με οποιουσδήποτε όρους, να τι σε συμβουλεύω να κάνεις: Μην του ξανατηλεφωνήσεις για λίγες μέρες και περίμενε να πάρει αυτός την πρωτοβουλία. Έχει τρομάξει από τις πιθανές ευθύνες και κρύβεται. Αν δεν δώσει σημείο ζωής, ξαναπάρε τον σε ένα δεκαπενθήμερο. Εξάλλου κάποια στιγμή θα γυρίσει από το νησί. Όπως κι αν έχει το πράγμα, κάποια στιγμή θα ξαναεπικοινωνήσετε. Φέρσου φυσιολογικά και μην κάνεις παράπονα. Πες του πως θέλεις να είστε μαζί χωρίς δεσμεύσεις και πως για το παιδί είχατε κι οι δυο κάνει μια επιπολαιότητα κι ας μην το ξανασκεφτείτε. Να είσαι άνετη κι απλώς να πεις και να δείξεις πόσο σου έλειψε. Η άνετη αυτή στάση είναι πιθανό να τον ξε-αγχώσει και να είστε ξανά μαζί στο ελεύθερο και στο χαλαρό. Αυτό μόνο μπορεί να σου προσφέρει (και δεν ξέρω για πόσο).
Αναρωτιέμαι όμως τι είναι αυτό που σε κάνει να υποτιμάς τον εαυτό σου, να εξαρτάσαι από το άτομο αυτό, να παίρνεις για χάρη του παρορμητικά τόσο σοβαρές αποφάσεις ζωής και να είσαι πρόθυμη να συμβιβαστείς με τα λίγα που μπορεί να σου προσφέρει. Αυτό θα πρέπει κυρίως να ψάξεις και να προσπαθήσεις να επιλύσεις.
Kατερίνα

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Ανέχομαι και περιμενω

Εγώ πάλι γιατί θύμωσα;

Ειμαι 50 χρονων και εχω χωρισει πριν απο 12 χρονια. Έχω δυο εφηβους γιους. Απο τοτε που χωρισα εχω κανει 3 μακροχρονιες σχεσεις και μια που κρατησε πολυ λιγο. Θελω καποια στιγμη να φτιαξω τη ζωη μου, νομιζα οτι ηταν πιο απλο αλλα το θεωρω ακατορθωτο...

Τα τελευταια 5 χρονια ειμαι με καποιον 49 ετών που ειναι ελευθερος, αλλα προτιμα να εχει μια αλλη σχεση και εγω να ειμαι η δευτερη. Δυσανασχετω με αυτο τον τροπο ζωης. Δεν θελει ουτε αυτος να με χασει. Εχω κανει πολλα πισωγυρισματα...

Το εμποδιο γι αυτον ειναι τα παιδια μου και μου λεει οτι καποια στιγμη μπορει να συγκατοικήσουμε αλλα συνεχιζει να ειναι μαζι της.. Μου εχει δηλωσει οτι δεν προκειται να την παντρευτει ουτε να συζησουν γιατι δεν το θελει αυτη.

Αυτός ο ανθρωπος είναι πιο σημαντικός απο οτιδηποτε αλλο εχω γνωρισει στη ζωη μου αλλα μου δινει τόσες λύπες όσες και χαρές. Θα ηθελα πολυ να αλλαξει τροπο ζωης και να ειμαι εγω η αποκλειστικη του σχεση, αλλα αυτο δεν συμβαινει. Έχει υποτροπιαζουσα καταθλιψη και αυτος ειναι και ο λογος που εχω κανει πολλες υποχωρισεις. Νομιζω δηλαδη οτι τα προβληματα που δημιουργει ειναι απο τις ανασφαλειες που εχει. Ήμουνα πολυ απολυτη παλιαιοτερα σαν ανθρωπος και τα τελευταια χρονια νιωθω οτι κανω περισσοτερες υποχωρήσεις και συμβιβαζομαι σε σχεση με εκεινον.

Αξιζει να περιμενω; θα αλλαξει; θα ειμαι καποτε μονο εγω αποκλειστική; Όλα αυτα τα πεντε χρονια παντα υπηρχαν παραλληλες καταστασεις στη ζωη του, ποτε δεν ημουν αποκλειστικη. Τι να κανω;

Ζ.


Αν δεν εκτιμήσεις εσύ τον εαυτό σου και δεν διεκδικήσεις τις ανάγκες σου, κανένας δεν θα το κάνει για λογαριασμό σου.
Πιστεύω πως ο φίλος σου έχει βολευτεί. Έχει μια γυναίκα σαν κι εσένα να του είναι αφοσιωμένη και αποκλειστική και της έχει «αναθέσει» τη δεύτερη θέση, γιατί προτιμά μια άλλη ως πρώτη. Δεν συγκατοικεί μαζί της ούτε την παντρεύεται γιατί εκείνη δεν το θέλει (δηλαδή αλλιώς θα προχωρούσε;), ενώ με σένα «ίσως» συγκατοικήσει, αλλά τα παιδιά σου αποτελούν εμπόδιο. Και είχε κι άλλες παράλληλες σχέσεις όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά «ο καημένος» έχει κατάθλιψη, γι’ αυτό πρέπει να υποχωρείς σε ό,τι θέλει…. Κι εσύ το ανέχεσαι όλο αυτό!
Νομίζω πως πολύ χρόνο του έδωσες κι αν ήταν να δει αλλιώς τη σχέση σας και να σε εκτιμήσει περισσότερο θα το είχε ήδη κάνει. Όχι, λυπάμαι που σου το λέω, αλλά μάλλον δεν θα αλλάξει…Κι αν εσύ εξακολουθήσεις να κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια, δεν θα αλλάξει σίγουρα.
Ακόμη όμως κι αν ως δια μαγείας αυτή τη στιγμή σου δήλωνε πως άλλαξε και θέλει να συγκατοικήσετε, εσύ θα τον πίστευες; Τα δείγματα που ως τώρα έχει δώσει είναι αρνητικά. Όσο για την κατάθλιψη, αυτή δεν τη θεραπεύει η σχέση, αλλά η ψυχολογική δουλειά με ειδικούς. Μια καλή σχέση είναι απλώς επικουρική στην προσπάθεια αυτή. Δεν είσαι η ψυχολόγος του, αυτό που προσπαθείς να είσαι είναι η σύντροφός του. Βολικό είναι να επικαλούμαστε ψυχολογικά προβλήματα για να μας κάνουν οι άλλοι τα χατίρια… Εσύ δεν έχεις δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα τόσα χρόνια με την κατάσταση αυτή;
Προτείνω λοιπόν να κάνεις μια τελευταία δυναμική προσπάθεια. Ζήτησέ του με σαφήνεια αυτό που θέλεις: να διακόψει την παράλληλη σχέση του, να είναι ουσιαστικά μαζί σου και πιθανώς αργότερα να συγκατοικήστε. Τα παιδιά σου είναι δεδομένα και αδιαπραγμάτευτα. Δώσε του αν θέλει κάποιο χρόνο να αποφασίσει και να σου δώσει σαφή απάντηση. Αν είναι θετική, περνάς μαζί του μια δοκιμαστική περίοδο με τους νέους όρους και βλέπεις πώς τα πάτε. Αν σου πει όχι, απλώς φύγε μακριά. Αρκετά υπέφερες…
Το βασικό όμως που λέω πάντα είναι: Ψάξε τον εαυτό σου και δες τι είναι αυτό που σε κάνει να υποτάσσεσαι και να ανέχεσαι. Αυτό σημαίνει χαμηλή αυτοεκτίμηση κι αν δεν το διορθώσεις, θα παίρνεις πάντα στις σχέσεις σου το ρόλο του θύματος.
Κατερίνα


Και μια παντρεμένη…

Είμαι 55 ετών, χωρισμένος από χρόνια, με μια ενήλικη κόρη που ζει με τη μητέρα της. Εργάζομαι σε μια θέση δημοσίου που μου αφήνει αρκετό ελεύθερο χρόνο. Εδώ και 10 χρόνια διατηρώ σχέση με την Χ, παντρεμένη με δυο παιδιά. Ούτε σκέφτηκε ποτέ ούτε της ζήτησα να χωρίσει. Η σχέση της με το σύζυγό της είναι καλή και φιλική. Έχουν και οι δυο αποδεχτεί πως μετά από πολλά χρόνια γάμου δεν έχουν συχνές σεξουαλικές σχέσεις. Είναι ελεύθερη επαγγελματίας και έτσι έχει τις ευκαιρίες για να βλεπόμαστε σχεδόν καθημερινά. Καταφέρνουμε μάλιστα να πηγαίνουμε και κάποια διήμερα εκδρομές.
Το πρόβλημά μου είναι πως μεγαλώνω και θα ήθελα μια σύντροφο. Όταν για παράδειγμα η Χ φεύγει διακοπές με την οικογένειά της νιώθω απέραντη μοναξιά, παρ’ ότι έχω περιστασιακές σεξουαλικές σχέσεις με άλλες. Εκείνη στα λόγια με παροτρύνει να φτιάξω τη ζωή μου, όταν όμως αντιληφθεί κάποια παράλληλη επαφή πειράζεται. Δεν λέει τίποτα αλλά το καταλαβαίνω από τις αντιδράσεις της.
Το «κακό» είναι ότι για μένα η Χ είναι το πρότυπο γυναίκας και κάθε άλλη που γνωρίζω δεν αντέχει στη σύγκριση. Αφού από την αρχή είχαμε συμφωνήσει πως η σχέση μας θα μείνει κρυφή, νιώθω ηθικά δεσμευμένος να μην της ζητήσω να αλλάξει τη ζωή της. Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι κιόλας να εκφράσω μια τέτοια πρόταση και να εισπράξω μια άρνηση, που ίσως γίνει αφορμή να διαβρωθεί η σχέση μας. Θα ήθελα τη συμβουλή σας.
Α.

Να και μια περίπτωση που η γυναίκα παίζει σε διπλό ταμπλό. Τέτοιες περιπτώσεις είναι πιο σπάνιες, αλλά εξίσου προβληματικές για το τρίτο πρόσωπο.
Πρώτα-πρώτα, όταν μια σχέση κρατά τόσα χρόνια έχουν αποκτηθεί κάποιες ισορροπίες που τα μέλη τους κατά κανόνα φοβούνται να διαταράξουν. Όλες οι σχέσεις βασίζονται σε άτυπα «συμβόλαια», που καθορίζουν τους όρους λειτουργίας τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα άτομα δεν έχουν το δικαίωμα να αλλάξουνμε τα χρόνια. Αυτός που δεν είναι πλέον ευχαριστημένος έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει επανεξέταση των όρων της σχέσης  και ο άλλος έχει την υποχρέωση να τον ακούσει. Οι όροι ξανασυζητιούνται και ή βρίσκεται μια νέα ισορροπία ή η σχέση χαλά. Αυτό το τελευταίο είναι που φοβάσαι κι αφού το φοβάσαι μάλλον δεν πρέπει ακόμη να το κάνεις.
Αφού η σχέση είναι τόσο μακροχρόνια και δεν συνέβη πρόσφατα κάποιο συγκεκριμένο γεγονός για να τη διαταράξει, δεν χρειάζεται να βιαστείς να αλλάξεις τα πράγματα. Μπορείς σταδιακά να διαμορφώσεις μια «στρατηγική» έτσι ώστε να επιχειρήσεις να καλύψεις τις νέες σου ανάγκες.
Όσο κι αν η Χ σου λέει να φτιάξεις τη ζωή σου, είναι προφανές ότι γι’ αυτήν το ιδανικό θα ήταν να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν. Είναι δε τυπικό στους παντρεμένους που συνδέονται με ελεύθερους, εκείνοι μεν να έχουν τον/την σύζυγό τους και ταυτόχρονα να επιθυμούν την αποκλειστικότητα από το άλλο μέλος… Εκείνη έχει βρει τις ισορροπίες της, γιατί προφανώς η ζωή της λειτουργεί κι έξω από σένα, σε σχέση με την οικογένειά της και ίσως και κάποια άλλα ενδιαφέροντά της. Η υπόλοιπη δική σου ζωή πώς είναι; Η δουλειά σου δεν φαίνεται να σε ενδιαφέρει. Έχεις φίλους, ενδιαφέροντα; Τι σχέση έχεις με την κόρη σου; Έχεις δική σου ζωή ή όλα περιστρέφονται γύρω από την Χ;
Καλό είναι λοιπόν αρχικά να φροντίσεις τη ζωή σου. Να αποχτήσεις κοινωνικό κύκλο που θα σε φέρει σε επαφή με αξιόλογους ανθρώπους και μέσα σ’ αυτούς θα δεις πιθανότατα και γυναίκες που θα αντέχουν τη σύγκριση με το πρότυπό σου. Σκοπός είναι η Χ να είναι ένα κομμάτι της ζωής σου και όχι το κέντρο της, όπως κι εσύ είσαι ένα κομμάτι της δικής της ζωής. To ιδανικό θα ήταν αρχικά να κατακτηθεί μια βάση ισότητας. Να έχετε ο καθένας τη ζωή του στην οποία να αισθάνεστε αρκετά ικανοποιημένοι και ταυτόχρονα να βλέπεστε όποτε κι οι δυο μπορείτε. Προκειμένου να δώσεις βαρύτητα στη δική σου ζωή, ίσως θα έπρεπε να αραιώσετε κάπως τις συναντήσεις σας.
Όταν με το καλό θα νιώσεις πιο σίγουρος για τη δική σου ζωή, τότε θα σου πρότεινα να της μιλήσεις σοβαρά για την επιθυμία σου να είστε ελεύθεροι μαζί. Αφού το νιώθεις πρέπει κάποια στιγμή να το τολμήσεις και δεν νομίζω πως αυτό θα σταθεί αιτία να διακόψετε, αν δεν το θέλετε κι οι δυο. Μήπως εσύ φοβάσαι την αλλαγή και τις πιθανές νέες ευθύνες αν η φίλη σου δεχτεί να χωρίσει; Ακόμη όμως κι αν εκείνη αρνηθεί και διαταραχτεί η ισορροπία της σχέσης σας, εσύ θα μπορέσεις να το αντέξεις αν έχεις τη δική σου ζωή.
Αναγνωρίζω πως το πιθανότερο είναι να μη δεχτεί να χωρίσει. Σε τέτοια περίπτωση μπορεί να διατηρήσεις τη σχέση πιο χαλαρά, επενδύοντας κυρίως στη δική σου ζωή και σε νέες γνωριμίες με αξιόλογες γυναίκες. Πραγματικά, τα χρόνια περνάνε και πολλά άτομα έχουν μείνει μόνα στην ώριμη ηλικία χωρίς να το επιθυμούν, επειδή δεν φρόντισαν τη δική τους ζωή λόγω της μακροχρόνιας σχέσης τους με παντρεμένο άτομο.
Αυτό όμως που κυρίως θα σου συνιστούσα να ψάξεις είναι τι σε κάνει τόσα χρόνια να αρκείσαι στο δεύτερο ρόλο και να μη δίνεις αρκετή αξία στη ζωή σου. Μήπως στην ουσία φοβάσαι τις ολοκληρωμένες σχέσεις; Μήπως η εμπειρία από το γάμο σου σε έχει οδηγήσει στην απαξίωση τέτοιων σχέσεων; Μήπως η αυτοεκτίμησή σου είναι χαμηλή; Μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης μπορεί να σε βοηθήσει.
Κατερίνα

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Κι άλλος ένας παντρεμένος...

Πριν από ένα χρόνο γνώρισα τον Σ, 45 ετών, που ήταν τυπικά παντρεμένος, με δυο παιδιά στην εφηβεία. Λέω τυπικά γιατί με τη γυναίκα του δεν είχε καμιά σχέση, απλώς συμβίωναν για τα παιδιά. Ήμουν βέβαιη πως δεν επρόκειτο για την κλασική περίπτωση παντρεμένου που δήθεν λέει πως με τη γυναίκα του δεν έχει καμιά σχέση, γιατί έχουμε κοινούς γνωστούς που γνώριζαν την αλήθεια. Εγώ είμαι 36 ετών, χωρισμένη, και την περίοδο εκείνη είχα μια σχέση που δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Ο έρωτας με τον Σ ήταν αμοιβαίος και συνδεθήκαμε αμέσως. Έκανε το παν για να βρισκόμαστε συχνά και μου έλεγε πως είμαι το κίνητρο για να πάρει την απόφαση να χωρίσει. Εγώ χώρισα αμέσως από τη δική μου σχέση. Όλα πήγαιναν καλά επί ένα χρόνο. Εγώ φρόντιζα να μην πιέζω την κατάσταση, αλλά άρχισε να με ενοχλεί που δεν προχωρούσε σε χωρισμό. Πρόσφατα του έκανα σοβαρή συζήτηση για το θέμα και λίγες μέρες αργότερα μου είπε με δάκρυα πως δεν θα χώριζε, δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τα παιδιά του. Θύμωσα, έκανα μεγάλη φασαρία και έφυγα. Θεωρώ πως με κορόιδεψε άσχημα. Εγώ νιώθω ακόμη ερωτευμένη και δεν ξέρω πώς να το ξεπεράσω.
Π.

Θα σε στεναχωρήσω, αλλά θα σου πω πως η περίπτωσή σου είναι τυπική. Σε προηγούμενες αναρτήσεις έχουμε αναλύσει το θέμα της σχέσης με τον παντρεμένο. Ο κανόνας είναι πως ο παντρεμένος που δεν έχει από μόνος του αποφασίσει να χωρίσει, σπάνια το κάνει αυτό για μια γυναίκα. Ακόμη κι αν η παράλληλη σχέση λειτουργεί ως κίνητρο, σπάνια τελικά το διαζύγιο ολοκληρώνεται. Η ιδανική κατάσταση για τους περισσότερους άντρες είναι να τα έχουν και τα δυο: και την οικογένεια άθικτη και την παράλληλη σχέση για να τους τροφοδοτεί με ενδιαφέρον και συναίσθημα. Σε πολλές δε περιπτώσεις η δήθεν τυπική σχέση με τη σύζυγο δεν είναι καθόλου τυπική, απλώς είναι χαλαρή ή προβληματική, όπως συμβαίνει σε πολλά ζευγάρια που είναι χρόνια παντρεμένα.
Στη δική σου περίπτωση είσαι σίγουρη πως η σχέση με τη σύζυγο ήταν τυπική. Ας πούμε πως ήταν πράγματι έτσι. Και πως ο έρωτας ήταν αμοιβαίος και δυνατός. Ας το πιστέψουμε κι  αυτό. Εδώ θα ρωτήσω: πόσο δυνατός; Προφανώς όχι τόσο δυνατός από μέρους του ώστε να διαλύσει την οικογένειά του.
Ερχόμαστε τώρα σε σένα. Σε κάθε σχέση υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ρίσκου, δηλαδή οι περισσότερες σχέσεις αργά ή γρήγορα διαλύονται και τουλάχιστον ο ένας από τους δυο θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο. Στη σχέση με τον παντρεμένο το ποσοστό αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο. Θα έλεγα πως η ευτυχής κατάληξη για την «άλλη» γυναίκα, δηλαδή η πιθανότητα ο παντρεμένος να πάρει διαζύγιο και να είναι ελεύθερα μαζί της, είναι ελάχιστη. Η υπαναχώρηση του φίλου σου ήταν κάτι που θα έπρεπε να περιμένεις.
Είναι πολύ πιθανό πραγματικά να σε κορόιδεψε, δηλαδή να μην είχε ποτέ σκοπό να χωρίσει αλλά να το έλεγε για να σε κάνει να αισθάνεσαι πιο όμορφα και να περνάτε καλύτερα μαζί. Είναι εξίσου πιθανό να είχε πραγματικά την πρόθεση να χωρίσει αλλά να μην άντεξε στις δυσκολίες που προϋποθέτει κάτι τέτοιο. Εξάλλου τα όρια μεταξύ των δυο καταστάσεων είναι συχνά δυσδιάκριτα…
Στην αρχή μιας σχέσης είμαστε κατά κανόνα πιο ενθουσιώδεις. Μπορεί το ενδιαφέρον του να ξέφτισε σε ένα χρόνο και όσο μεν δεν τον πίεζες ήταν καλά, όταν όμως τον πίεσες αντέδρασε. Καλά έκανες που δεν ήσουν γενικά πιεστική και γκρινιάρα, γιατί τέτοιες αποφάσεις τις παίρνει καθένας μόνος του. Αλλά μετά από ένα χρόνο είχες κάθε δικαίωμα να ζητήσεις να τηρήσει την υπόσχεσή του.
Στην ιστορία αυτή, έπαιξες κι έχασες, όπως ήταν το πιθανότερο να γίνει. Ελπίζω να διδάχτηκες πως καλό είναι να μη μπλέκουμε με παντρεμένους, όχι από «ηθική» άποψη, μιας και ο γάμος τους είναι ήδη φθαρμένος, αλλά γιατί σε τέτοιες σχέσεις δεν περνάμε καλά και κατά κανόνα τελικά απογοητευόμαστε. Υπάρχουν ένα σωρό ελεύθεροι άντρες…
Πώς θα ξεπεράσεις την κατάσταση; Με τη λογική και με το χρόνο, δεν υπάρχει άλλη λύση. Καλό όμως είναι να εξετάσεις τι σε έκανε να επενδύσεις σε μια σχέση με πολλά προβλήματα και μεγάλο ρίσκο. Μήπως ένα κομμάτι σου φοβάται τις σχέσεις και σε οδηγεί υποσυνείδητα να επιλέγεις «ανέλπιδες»; Σου έχει ξανασυμβεί αυτό; Αν ναι, φρόντισε να προστατεύεις καλύτερα τον εαυτό σου στο μέλλον.
Κατερίνα

Το παιχνιδάκι της γάτας με το ποντίκι!

Είμαι 24 χρονών. Πριν περίπου ένα χρόνο γνώρισα μέσω facebook ένα παιδί στην ηλικία μου. Είχαμε αρκετούς κοινούς φίλους. Μιλάγαμε σχεδόν καθημερινά, έδειχνε ενδιαφέρον και εγώ το ίδιο. Μετά από 2 εβδομάδες αποφασίσαμε να βρεθούμε. Από κοντά αρέσαμε ό ένας στον άλλον και ήρθε η κακιά εκείνη στιγμή να έρθουμε σε επαφή. Όλο το βράδυ ήμασταν μαζί. Ήταν όλα τέλεια, πίστεψα ότι βρήκα κάτι να μου κινήσει το ενδιαφέρον (μετά από μια μακροχρόνια σχέση που είχα). Εκείνο το βράδυ είπαμε ότι θα είμαστε μαζί, έτσι λοιπόν δίνουμε και νέο ραντεβού την επόμενη μέρα στο σπίτι του. Ερχόμαστε πάλι σε σεξουαλική επαφή, καθόμαστε, μιλάμε, ήμασταν πολύ καλά δεν με άφηνε να φύγω, ήθελε να κοιμηθώ μαζί του.  Χαιρετηθήκαμε και είπαμε θα μιλήσουμε. Και από τότε μην τον είδατε! Τον έπαιρνα τηλέφωνα,  τουέστελνα μηνύματα, καμία απάντηση. Νόμιζα ότι έγινε κάτι κακό αλλά τελικά λάθος μου. (Την υποτιθέμενη σχέση μας την είχαμε αναρτήσει στο fb) Δεν ήθελα να πιστέψω τι έγινε, του έστειλα μηνύματα, τον έβρισα κιόλας και του είπα να βγάλει τη σχέση από το fb, όπως και έκανε.
Τα Χριστούγεννα  και αφού είχα ξεπεράσει το σοκ, εμφανίστηκε ξανά με μηνύματα  σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Εγώ αρχικά τον έβρισα και μετά είπα εντάξει, ό,τι έγινε έγινε,  άνθρωποι είμαστε, μπορούμε να δώσουμε και μια δεύτερη ευκαιρία. Αρχίσαμε ένα παιχνίδι με μηνύματα. Είπε ότι θέλει απλώς να περνάμε καλά κι όσο πάει και εγώ του είπα ότι δεν το θέλω αυτό και ότι τον βλέπω αλλιώς, αλλά άκρη δεν βγάζουμε αφού έχει άλλα θέλω εκείνος και άλλα εγώ. Πρότεινε να βρεθούμε, αλλά αν είναι να αρχίσω το κήρυγμα βαριέται.
Το παιχνίδι με τα μηνύματα εξακολουθεί, άλλοτε τον βρίζω, άλλοτε προτείνω να βρεθούμε κι εξαφανίζεται.  Επίσης συχνάζουμε στο ίδιο μέρος, κοιταζόμαστε και γίνεται πάλι παιχνίδι.  Τον θέλω, να μην πω ψέματα, σαν τρελή! Δεν του έχω κάνει κάτι για να μου συμπεριφέρεται έτσι και να μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο. Η ουσία είναι ότι εγώ είμαι το θύμα, δεν ξέρω τι θέλει από μένα, με θέλει όντως, παίζει, δεν ξέρω τι να πω....  Τη μια λέει πως χαλάστηκε, λέω δεν θα σε ξαναενοχλήσω κι όλο τελικά στέλνω μηνύματα. Προσπαθώ να βρω τι πραγματικά νιώθει για μένα, ίσως και τίποτα… Έχω κουραστεί, είμαι χάλια και χρειάζομαι τη βοήθειά σας.
Ν

Σχετικά με την πρώτη φάση της σχέσης αυτής, δεν έχω τίποτα παραπάνω να σου πω από όσα έχω πει στις προηγούμενες αναρτήσεις περί εξαφανισμένων. Είναι η κλασική περίπτωση που ο άντρας αρχικά δείχνει ενθουσιασμό, η κοπέλα επενδύει και στη συνέχεια ο άντρας… την κάνει. Θα επισημάνω και πάλι πως η κοπέλα είτε δεν μπαίνει σε τέτοιες ιστορίες, είτε μπαίνει κι ό,τι γίνει, χωρίς να νοιάζεται για τη συνέχεια. Θα το επαναλάβω και θα γίνω κουραστική: ΟΣΟ κι αν ο άντρας δείχνει τον ενθουσιασμό της πρώτης βραδιάς, μην επενδύετε αν ενδιαφέρεστε για σταθερή σχέση. Το πραγματικό ενδιαφέρον το αποδεικνύει μόνο ο χρόνος.
Πάμε τώρα στη δεύτερη φάση, που ο εξαφανισμένος επανεμφανίζεται. Θέλησες να του δώσεις άλλη μια ευκαιρία. Δώσε του αν θέλεις αλλά μην επενδύεις. Κάποιος που μια φορά εξαφανίστηκε, έχει ήδη δώσει «δείγμα γραφής». Αν σου αρέσει και θέλεις να ξαναδοκιμάσεις, κάνε το χωρίς να προσδοκάς σχέση. Τίποτα δεν αποκλείει κάποιος να αλλάξει στάση απέναντί σου, απλώς δεν πρέπει να βασιστείς στην πολύ μικρή αυτή πιθανότητα, όταν μάλιστα έχεις πληγωθεί από αυτόν στο παρελθόν.
Ξανάρχισε λοιπόν το παιχνιδάκι …της γάτας με το ποντίκι. Ο τύπος τώρα φάνηκε ειλικρινής και σου είπε πως θέλει χαλαρή επαφή και χωρίς κηρύγματα. Δικαίωμά του και μπράβο του που αυτή τη φορά φάνηκε έντιμος. Εσύ θέλεις σχέση, συνειδητοποίησες και του δήλωσες πως θέλετε διαφορετικά πράγματα. Τα ξεκαθαρίσατε πολύ ωραία, οπότε το λογικό θα ήταν να κόψετε την πιθανότητα του ερωτικού μέρους της σχέσης και ίσως να διατηρήσετε φιλική επαφή ή φλερτάκι. Λάθος σου που επιμένεις να τον «πείσεις» να κάνετε κάτι σοβαρότερο.
Τι θέλει από σένα; Προφανώς του αρέσεις ως γυναίκα και θέλει πότε –πότε ένα σεξ μαζί σου χωρίς δεσμεύσεις. Εσύ θες κάτι σοβαρότερο, οπότε αυτός αποφεύγει να εμπλακεί. Δεν βλέπω γιατί να το χαρακτηρίζεις αυτό ψυχολογικό πόλεμο.
Τον θέλεις σαν τρελή. Μπορείς να τον έχεις, αλλά όχι με τους δικούς σου όρους. Μπορείς να τον έχεις μόνο για ευκαιριακό σεξ. Θα επεκτείνω το μαθηματικό θεώρημα για τις σχέσεις: Έχουμε πει πως αν ο ένας παράγων είναι μηδέν, το γινόμενο είναι μηδέν. Επίσης, αν ο ένας θέλει από τη σχέση 10 πράγματα κι ο άλλος 2, σχέση μπορεί να γίνει μόνο με τα 2.Δηλαδή αν εκείνος θέλει απλώς σεξ κι εσύ θέλεις σεξ, συναίσθημα, δέσμευση κτλ, σχέση μπορεί να γίνει μόνο με σεξ. Take it or leave it. Απλό!
Σου προτείνω λοιπόν να πάψεις να ασχολείσαι με τον συγκεκριμένο κύριο και να γίνεσαι άδικα χάλια. Στη φάση αυτή της ζωής σας θέλετε διαφορετικά πράγματα. Υπάρχουν ένα σωρό άλλοι άντρες με τους οποίους μπορείς να δοκιμάσεις. Αν βέβαια …τρελαίνεσαι για τον συγκεκριμένο και θέλεις, μπορείς να βρεθείς μερικές φορές μαζί του για να περάσετε καλά χωρίς δεσμεύσεις.
Κυρίως όμως πρέπει να βελτιώσεις την ψυχολογική σου κατάσταση. Να δεις γιατί προσκολλάσαι και επενδύεις τόσο εύκολα και χωρίς «εγγυήσεις» και γιατί γίνεσαι χάλια όταν ένας άνδρας θέλει διαφορετικά πράγματα από σένα σε μια σχέση. Μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης μπορεί να σε βοηθήσει.
Κατερίνα

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Πότε να του πω πως δεν κάνω παιδιά;

Έχω πολυκυστικές ωοθήκες και πρόσφατα οι γιατροί μού έχουν αποκλείσει την πιθανότητα να κάνω παιδιά στο μέλλον. Είμαι 30 ετών και αυτή την περίοδο δεν έχω σχέση. Αναρωτιέμαι, όταν θα κάνω σχέση, αν και πότε πρέπει να πω πως δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Θέλω να είμαι ειλικρινής, έτσι ώστε αν η σχέση πάει σοβαρά, ο άλλος να ξέρει.
Ε.

Είναι έντιμο από μέρους σου να θέλεις να γνωστοποιήσεις το γεγονός πως δεν κάνεις παιδιά σε έναν πιθανό σύντροφο ζωής.
Η ανακοίνωση αυτή δεν γίνεται βέβαια «με το καλημέρα σας», όταν γνωρίζεις έναν άντρα. Αν ο σκοπός σου είναι κάνεις ένα ευκαιριακό φλερτ, δεν χρειάζεται να το πεις. Ανόμως ο σκοπός σου είναι να βρεις σύντροφο ζωής, τότε όταν γνωρίσεις κάποιον που σε ενδιαφέρει, δημιουργήσεις σχέση μαζί του και αρχίσεις εσύ τουλάχιστον να τη βλέπεις σοβαρά, τότε είναι η στιγμή να του το πεις. Φρόντισε να είναι αρχή ακόμη ώστε αν παρ’ ελπίδα η σχέση διαλυθεί να μην πληγωθεί κανένας πολύ.
Δεν βλέπω βέβαια το λόγο να μην προχωρήσει μια σχέση επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα τεκνοποίησης από το ένα μέλος. Δεν μπορούμε όμως να γνωρίζουμε τις απόψεις του άλλου, που μπορεί να είναι διαφορετικές.
Το θέμα είναι πώς βλέπεις εσύ τα πράγματα. Αν θεωρείς την αδυναμία σου να τεκνοποιήσεις ως καταστροφή, προδιαθέτεις και τον άλλον να τη δει έτσι. Αν το αντιμετωπίσεις ως ένα δεδομένο το οποίο αντιμετωπίζεται, θα προσελκύσεις και άντρες με την ανάλογη νοοτροπία. Και πράγματι, το θέμα αντιμετωπίζεται με την υιοθεσία. Αν εσύ και ο μελλοντικός σου σύντροφος θέλετε παιδί και έχετε την αντίληψη πως γονέας είναι αυτός που μεγαλώνει το παιδί και όχι απαραίτητα το γεννά, η υιοθεσία είναι μια καλή λύση που αποτελεί ταυτόχρονα και σημαντική κοινωνική προσφορά.
Κατερίνα

Εγώ δεν είμαι από τους εξαφανισμένους

Δεν έχω τη νοοτροπία να εξαφανίζομαι όταν θέλω να διαλύσω μια σχέση. Είμαι 31 και ως τώρα έχω κάνει αρκετές σχέσεις που διαλύθηκαν είτε με δική μου πρωτοβουλία είτε με πρωτοβουλία της κοπέλας. Τώρα συνδέομαι επί ενάμισι χρόνο με τη Χ,27 ετών. Είναι ευαίσθητη κοπέλα, έχει προσκολληθεί πάνω μου και δείχνει συναισθήματα έντονα και συχνά υπερβολικά. Εμένα όμως αυτή η εξάρτηση και η ζήλεια με έχουν κουράσει και θέλω να φύγω. Αρκετές φορές προσπάθησα να της το πω, αλλά δεν ακούει τίποτα, αντιδρά υπερβολικά και αναγκάζομαι να μείνω. Την πονάω, δεν θέλω να την πληγώσω, αλλά δεν είμαι πλέον ερωτευμένος. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να χωρίσουμε χωρίς να την πληγώσω;
Τ.

Όταν κάποιος θέλει να διαλύσει μια σχέση και νοιάζεται να μην πληγώσει το άλλο μέλος, αυτό δείχνει ευαισθησία και ποιότητα χαρακτήρα. Δυστυχώς όμως, όπως έχουμε ξαναπεί, οι σχέσεις είναι σαν το γινόμενο…. Αν ο ένας θέλει να φύγει, δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να διατηρηθεί η σχέση. Εξάλλου, δείχνει σεβασμό προς το άτομο που κάποια στιγμή ερωτευτήκαμε το να μη μένουμε μαζί του συμβιβαστικά.
Αφού ή σχέση για σένα έχει τελειώσει, εξήγησέ της τα πράγματα όπως έχουν και φύγε. Μείνει ψύχραιμος, έκφρασέ της τα θετικά σου συναισθήματα αλλά και δήλωσε σαφώς πως δεν είσαι πλέον ερωτευμένος. Δήλωσε πως είναι σεβασμός προς το άτομό της να μη μένεις μαζί της για κανέναν άλλο λόγο εκτός από τον έρωτα. Μπορείς επίσης να της εκφράσεις την επιθυμία σου να μείνετε φίλοι, αν κι εσύ το θέλεις. Μην περιμένεις όμως να το δεχτεί αμέσως.
Όσο κι αν είναι ευαίσθητη, κάποια στιγμή θα ξεπεράσει το χωρισμό και θα είναι καλύτερα από τώρα που, όπως φαίνεται, υποφέρει. Καλό είναι τα πράγματα να γίνουν με τον τρόπο που εκείνη θέλει. Για παράδειγμα, αν δεν θέλει να ξαναεπικοινωνήσετε για κάποιο διάστημα, αυτό είναι σεβαστό. Αν εκφράσει αρνητικά συναισθήματα, αποδέξου τα χωρίς να την κρίνεις. Αυτός που παίρνει την πρωτοβουλία για τη διάλυση της σχέσης, πρέπει λογικά να φανεί πιο ψύχραιμος και να αντέξει τις πιθανές άσχημες εκδηλώσεις του άλλου.
Εκτιμώ τη στάση σου να μην την πληγώσεις και συμφωνώ να φύγεις αξιοπρεπώς αφού η σχέση για σένα έχει λήξει. Είναι όμως μια ευκαιρία να κάνεις κι εσύ την αυτοκριτική σου. Στη διάρκεια της σχέσης έκανες κάτι για να προλάβεις την εξάρτηση και τη ζήλεια της κοπέλας; Μια σχέση, εκτός από τα αρχικά συναισθήματα εκτίμησης και έλξης προς τα άλλο άτομο, χρειάζεται και δουλειά. Εκφράζεις από την αρχή τι σε ενοχλεί σε μια σχέση; Θέτεις κάποιους όρους; Συζητάς με την κοπέλα πώς θα γίνει η προσαρμογή μεταξύ σας; Επιπλέον, μήπως κάποιο κομμάτι σου αποζητά την εξάρτηση και την προσκόλληση, έτσι ώστε επιλέγεις τις ανάλογες κοπέλες;
Κάθε σχέση που διαλύεται είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να βελτιωθούμε, τόσο ως άτομα όσο και ως σύντροφοι.
Κατερίνα

Ποια είναι η σωστή στάση τελικά;

Στις απαντήσεις σας σε άλλες κοπέλες συμβουλεύετε να μην τα δίνουμε όλα από την αρχή σε μια σχέση αλλά να περιμένουμε να δείξει ο χρόνος. Κι εμένα αυτό με δίδαξε η εμπειρία μου. Ήμουν με κάποιον επί δυο χρόνια. Ήταν η πρώτη μου σοβαρή σχέση και πραγματικά τα είχα δώσει όλα. Μέναμε πρακτικά στο σπίτι του όπου έκανα όλες τις δουλειές του νοικοκυριού. Είμαι φοιτήτρια και πολλές φορές παραμελούσα τα μαθήματά μου για να φροντίζω τα πάντα και να τον βοηθώ στη δουλειά του. Η σχέση αυτή διαλύθηκε με άσχημο τρόπο, όταν εκείνος με απάτησε με κάποια από τη δουλειά του, η οποία μάλιστα είναι παντρεμένη. Η ιστορία αυτή με άφησε πολύ απογοητευμένη και αποφάσισα στην επόμενη σχέση μου να έχω μέσα και τη λογική, να μην τα δώσω όλα από την αρχή και να διατηρήσω την ανεξαρτησία μου. Συνδέθηκα με ένα άλλον και ούτε έμενα στο σπίτι του, ούτε έκανα δουλειές, ούτε ανακατεύτηκα στη ζωή του. Σε λίγους μήνες τα χαλάσαμε γιατί, όπως είπε, δεν τον αγαπούσα. Δεν μου στοίχισε ιδιαίτερα γιατί δεν είχα δεθεί πολύ μαζί του. Αναρωτιέμαι όμως ποια είναι η σωστή στάση τελικά…
Φ

Εσύ τι συναισθήματα είχες για τον άντρα με τον οποίο δημιούργησες τη δεύτερη σχέση; Σε ενδιέφερε πραγματικά ή συνδέθηκες μαζί του για να ξεπεράσεις τον προηγούμενο και να εξασκηθείς σε έναν καινούργιο τρόπο αντιμετώπισης των σχέσεων;
Αν πραγματικά συνέβη κάτι τέτοιο, ο νεαρός δικαίως διαμαρτυρήθηκε πως δεν τον αγαπούσες. Αυτό δεν έχει να κάνει με την ανεξαρτησία σου ούτε με τις οικιακές εργασίες. Προς Θεού! Αλίμονο αν ένας άντρας έκρινε την αγάπη της συντρόφου του από το αν κάνει δουλειές στο σπίτι του… Η αγάπη προς ένα άτομο κρίνεται από τη συμπεριφορά που έχουμε απέναντί του γενικά, όπως και από τον «αέρα» που αποπνέουμε προς το άτομό του, ανεξάρτητα από το τι του λέμε ή του δείχνουμε. Προφανώς  ο άντρας αυτός ζητούσε από σένα περισσότερα από αυτά που στην παρούσα φάση μπορούσες να του δώσεις. Είναι επίσης πιθανό να μην ταιριάζατε πολύ σαν άνθρωποι και έτσι η σχέση χάλασε, όπως χαλούν κάποια στιγμή οι περισσότερες σχέσεις.
Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να έδειχνες την ανεξαρτησία σου επιθετικά. Επηρεασμένη από την προηγούμενη σχέση σου και έχοντας συναισθήματα πικρίας, είναι πιθανό να έδειχνες συστηματική αδιαφορία ή άρνηση για κάποιες φυσιολογικές δραστηριότητες της κοινής σας ζωής. Μπορεί εξάλλου να εκφραζόσουν άσχημα για κάποια πράγματα χωρίς να το συνειδητοποιείς.
Για παράδειγμα, είναι απόλυτα φυσικό σε μια σχέση κάποιες φορές να μένει ο ένας στο σπίτι του άλλου, αν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Επίσης, κάποια μέρα κάποιος να μαγειρέψει και για τους δυο και βέβαια στη συνέχεια ο ίδιος ή ο άλλος ή και οι δυο μαζί να πλύνουν τα πιάτα. Είναι φυσικό να προσφερθείς να ράψεις ένα κουμπί του, όπως κι εκείνος είναι φυσικό να μαστορέψει στο σπίτι σου τη βρύση που στάζει. Αλλά ως εκεί… Αν εσύ αρνιόσουν επιδεικτικά να κάνεις κάποια τέτοια φυσιολογικά πράγματα και προ πάντων αν εκφραζόσουν αρνητικά γι’ αυτά, ήταν αναμενόμενο ο άλλος να ψυχρανθεί.
Συχνά όταν σε μια σχέση έχουμε κάνει υπερβολές προς μια κατεύθυνση, στην επόμενη κάνουμε υπερβολές προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό δεν είναι σωστό και αν το κάνεις φρόντισε να το αλλάξεις ή τουλάχιστον μέχρι τότε να το εξηγείς στο φίλο σου.
Κατερίνα

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Ακόμα ένα περιστατικό εξαφάνισης

Τι θα κάνω πια μ' συτούς τους εξαφανισμένους; Βρίσκομαι σε απόγνωση!

Είμαι 34 ετών. Το προηγούμενο καλοκαίρι γνώρισα μέσω κοινών γνωστών έναν άνδρα 37 ετών. Παρ’ όλο που υπήρξε χημεία μεταξύ μας δεν έγινε κάτι γιατί αυτός ήταν σε άλλη σχέση. Τον Δεκέμβριο τον συνάντησα πάλι στην ίδια παρέα, μου είπε ότι χώρισε και ξεκίνησε σχέση μεταξύ μας.
Καταλάβαινα όμως μεγάλο θαυμασμό για την πρώην και διαμαρτυρόμουν. Μετά ηρέμησαν τα πράγματα αλλά εγώ είχα ανασφάλεια. Συνέχιζε βέβαια να με γεμίζει ανασφάλειες με το να ασχολείται με άλλες γυναίκες. Βρήκα σπίτι του προφυλακτικό και επικαλέστηκε ότι ο φίλος του έφερε κοινή γυναίκα.
Παράλληλα μου ζήταγε επίμονα επισημοποίηση και παιδί. Τον ερωτεύτηκα τόσο που δεν έβλεπα μπροστά μου.
Μεγάλο αγκάθι για την ψυχολογία του ήταν ότι δεν είχε δουλειά. Εγώ τον στήριζα και ψυχικά και όσο μπορούσα και οικονομικά, καθώς πλέον έμενα σπίτι του κάθε μέρα.
Στους 3 μήνες σχέσης έφυγε για το νησί που μένει ο πατέρας του να κάνει ανακαίνιση. Μου είχε πει ότι θα μείνει 1-2 μήνες το πολύ. Εγώ πήγαινα κάθε ΣΚ, τον βοηθούσα με τις εργασίες εκεί, καθάρισα το σπίτι που είχε να καθαριστεί 7 χρόνια. Άρχισα να κουράζομαι όμως. Και σωματικά (δουλεύω σε απαιτητική δουλεία και σε "καλή" θέση) γιατί αντί να ξεκουράζομαι τα ΣΚ έβαφα, στοκάριζα κουβάλαγα ξύλα κλπ, και οικονομικά, καθώς όλη η σχέση στηριζόταν πάνω μου για να βρεθούμε, αφού εκείνος δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να έρθει. Άρχισαν τα παράπονα εκ μέρους μου γιατί ένοιωθα ότι δεν εκτιμούσε τίποτα.
Πριν φύγει για το νησί είχε ζητήσει να γνωρίσει τους δικούς μου. Εγώ έφερνα αντίρρηση αλλά όταν άρχισε να μουτρώνει το δέχτηκα. Μόλις πέρασαν οι δυο μήνες στο νησί και μετά από καυγά μας, πήρε τη μάνα μου και χωρίς να μου έχει πει τίποτα της είπε να δώσουμε λόγο. Ξαφνιάστηκα και χάρηκα μαζί. Μου είπε να αφήσω το σπίτι μου και να μετακομίσω στο δικό του, αλλά να μη γκρινιάζω γιατί δεν το αντέχει λόγω του ότι έχει δεχτεί πολλή γκρίνια από τη μάνα του.
Κανονίστηκε αρχές Ιουλίου ο λόγος και τέλος η μετακόμιση. Όταν πλησίαζε ο καιρός τον ρωτούσα πότε θα τελειώσει τις δουλειές να επιστρέψει Αθήνα να βοηθήσει και εμένα στη μετακόμιση και να περάσουμε και μαζί το καλοκαίρι. Επακολουθούσε καυγάς πάντα. Μου είπε ότι νιώθει ότι δεν τον καταλαβαίνω και ότι γκρινιάζω συνέχεια για το πότε θα γυρίσει. Να τονίσω ότι δεν γκρίνιαζα για τίποτα άλλο. Ότι πχ. δεν πήγαινα μια βόλτα, ένα φαγητό, ένα ποτό, παρ’ όλο που εγώ είχα την οικονομική άνεση και δεν του το ζητούσα για να μην τον φέρω σε άσχημη θέση. Κάθε ΣΚ έλιωνα στις δουλειές και μόνο.
Ξαφνικά μου είπε ότι δεν θα έρθει για τον λόγο, ενώ η μάνα μου είχε κάνει ετοιμασίες, γιατί λέει δεν ήταν σίγουρος αν μπορούσαμε να είμαστε μαζί και γιατί να κουβαλάει τους γονείς του. Του είπα «και εγώ που ήδη έχω πει στη σπιτονοικοκυρά μου ότι σε 15 μέρες αφήνω το σπίτι?» Μου είπε «δεν σου είπα ότι χωρίζουμε!» Του είπα ότι εφόσον δεν είναι σίγουρος εγώ δεν μπορώ να μετακομίσω και να αφήσω το σπίτι μου για να πάω κάπου που δεν είναι σίγουρα.
Την Κυριακή που θα ήταν ό λόγος και με έπαιρναν για ευχές έβαλα τα κλάματα γιατί αισθανόμουν άσχημα. Αυτός με κορόιδευε και έλεγε "τα βλέπεις ότι είσαι υπερβολική?". Έκτοτε εξαφανίστηκε. Δεν μου απαντά ούτε για να μου επιστρέψει τα πράγματα μου. 25 μέρες τώρα. Είπε μόνο σε κοινό γνωστό ότι «τέρμα με την Μ, καλό κορίτσι αλλά γκρίνια πολλή». Εμένα ούτε μια κουβέντα. Πως θα το ξεπεράσω όλο αυτό?? Τι έκανα τόσο λάθος ??
Μ.

Το λάθος που έκανες είναι πως δεν προστάτεψες αρκετά τον εαυτό σου και λόγω έρωτα «δεν έβλεπες μπροστά σου», όπως λες, κάποια οφθαλμοφανή σημάδια που έλεγαν «Προσοχή»:
  1. Στην αρχή της σχέσης σας ανέχτηκες να τις εκφράσεις θαυμασμού για την πρώην, το να ασχολείται με άλλες, και πείσθηκες για την ιστορία του προφυλακτικού. Στην αρχή της σχέσης λέμε τι μας ενοχλεί, θέτουμε όρους κι αν δεν τηρηθούν φεύγουμε.
  2. Στους 3 μήνες σχέσης ανέλαβες οικιακές και τεχνικές εργασίες στο νησί. Θα σε είχα συμβουλεύσει να μην το κάνεις. Τέτοιες υπηρεσίες παρέχονται μόνο στο πλαίσιο γάμου ή μακροχρόνιας σχέσης συμβίωσης.
  3. Στους 3 μήνες σχέσης δέχτηκες να γνωρίσει τους γονείς σου και να έχει το θάρρος να επικοινωνεί μαζί τους παρακάμπτοντας εσένα. Καλό είναι να μην αναμιγνύουμε τους γονείς πριν να είμαστε πολύ σίγουροι για τη σχέση, γιατί μπορεί να τους αναστατώσουμε άδικα και να δημιουργηθούν επικοινωνίες και σχέσεις που αύριο μπορεί να διαλυθούν. Δεν έχω αντίρρηση να γνωρίζουν οι γονείς κάποιον ως δεσμό μιας κοπέλας, ειδικά αν είναι σύγχρονοι άνθρωποι, αλλά όχι ως σύντροφο ζωής μετά από τόσο μικρό διάστημα σχέσης.
  4. Μετά από 5 μήνες σχέσης (3 μαζί και 2 μακριά) είπε στη μητέρα σου να δώσετε λόγο, χωρίς να συνεννοηθεί μαζί σου. Αυτό το θεωρώ απαράδεκτο. Δεν βρισκόμαστε στον 18ο αιώνα, όπου ο «γαμπρός» συνεννοείται με τους γονείς παρακάμπτοντας τη «νύφη»! Θα έπρεπε να είχες επισημάνει και σ’ αυτόν και  στη μητέρα σου πως δεν ανέχεσαι να σε παρακάμπτουν, ούτε για ευτυχή γεγονότα.
  5. Την ίδια περίοδο δέχτηκες να αφήσεις το σπίτι σου και να μετακομίσεις μαζί του. Πολύ νωρίς πήρες αυτή την απόφαση και χωρίς καμιά «εγγύηση».
  6. Ανέχτηκες να αναιρέσει την υπόσχεσή του για λόγο και παρέμεινες μαζί του. Του έδωσες δηλαδή το δικαίωμα να νομίζει πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και εσύ να προσαρμόζεσαι.
  7. Συνδέθηκες με έναν άνεργο άντρα, τον βοήθησες οικονομικά από την αρχή και ανέχτηκες να ζεις χωρίς καμιά αναψυχή, αντίθετα δουλεύοντας συνεχώς για λογαριασμό του. Αυτό σημαίνει πως δεν εκτιμάς αρκετά τον εαυτό σου και ίσως θέλεις με τη συνεχή προσφορά σου να εξασφαλίσεις την αγάπη. Όταν ένας άντρας είναι άνεργος στα 37 του, αυτό σημαίνει κάτι (παρ’ όλη την οικονομική κρίση). Τι έκανε αυτό το διάστημα για δουλειά; Δεν έχω αντίρρηση μια κοπέλα να έχει μια περαστική σχέση με έναν άνεργο. Όταν όμως πρόκειται για σχέση ζωής, συμβίωση και προοπτική γάμου, πρέπει να ληφθούν υπόψη και πρακτικά θέματα. Πώς θα ζούσατε; Θα δούλευες εσύ και για τους δυο; Γιατί να το φορτωθείς όλο αυτό; Αν δεν έφτανε να αυτοσυντηρείται δεν θα έπρεπε να συζητήσεις για συμβίωση και πολύ περισσότερο για γάμο.
  8. Γκρίνιαζες. Κακή τακτική. Όταν δεν μας αρέσει κάτι το λέμε καθαρά, θέτουμε κάποιους όρους κι αν αυτοί δεν τηρηθούν φεύγουμε.
Τι είναι αυτό που σε κάνει να δίνεις τα πάντα σε μια σχέση, να προσκολλάσαι και να ανέχεσαι; Πιστεύω πως δεν εκτιμάς αρκετά τον εαυτό σου πως αξίζει την αγάπη και την καλοπέραση. Κι όταν εμείς δεν τον εκτιμάμε, οι άλλοι το «μυρίζονται» και μας εκμεταλλεύονται. Δεν λέω πως δεν τον προσήλκυσες ως γυναίκα και ως προσωπικότητα, αλλά είναι σίγουρο πως ταυτόχρονα σε εκμεταλλεύτηκε.
Πιστεύω πως καλό είναι να ξεγράψεις αυτή τη σχέση. Πρόκειται για ένα άτομο που σε εκμεταλλεύτηκε αρχικά και στη συνέχεια δεν είχε την ωριμότητα και την υπευθυνότητα ούτε να σου πει πως τελειώσατε. Σε λίγον καιρό που θα ηρεμήσει η κατάσταση, φρόντισε να πάρεις πίσω τα πράγματά σου και να ανασυγκροτήσεις τη ζωή σου. Διδάχτηκες πολλά (και δύσκολα) από την ιστορία  αυτή και ελπίζω να τα χρησιμοποιήσεις εποικοδομητικά στο μέλλον. Μια διαδικασία προσωπικής ανάπτυξης μπορεί να σε βοηθήσει να μάθεις να μη γκρινιάζεις αλλά να δίνεις αξία στον εαυτό σου και να διεκδικείς.
Κατερίνα